Stanislav Petrov: Ο άνθρωπος που έσωσε τον κόσμο!

Τα ξημερώματα εκείνης της ημέρας, μπροστά στις οθόνες της έγκαιρης προειδοποίησης της Σοβιετικής Ένωσης για πυρηνική επίθεση, καθόταν ως υπεύθυνος βάρδιας ο Stanislav Petrov.

Ξαφνικά το σύστημα εντόπισε έναν εισερχόμενο Διηπειρωτικό πύραυλο, προερχόμενο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και ο υπολογιστής έδωσε σήματα για μια συστοιχία πυραύλων που είχαν μόλις εκτοξευθεί.

Το πρωτόκολλο αντίδρασης ανέφερε ρητά και κατηγορηματικά ότι σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να υπάρξει άμεση απάντηση με πυρηνικά.

Ωστόσο, για να συμβεί αυτό, ο αξιωματικός βάρδιας έπρεπε να αναφέρει αστραπιαία τα δεδομένα στους ανωτέρους του. Ο Petrov όμως κόντρα σε κάθε λογική και ενάντια στην αυστηρή εκπαίδευση που είχε λάβει δεν το έπραξε, καθώς έκρινε ότι ο συναγερμός ήταν ένα τεχνικό σφάλμα.

Έτσι, αποφάσισε να σιωπήσει και να μην το αναφέρει στους προϊσταμένους του, τουλάχιστον όχι εξαρχής.

Τελικά, επικοινώνησε με ομάδα ειδικών που παρακολουθούσαν μέσω δορυφορικού ραντάρ τις κινήσεις των αμερικανικών βάσεων, οι οποίοι τον πληροφορούν ότι δεν είχε σημειωθεί κάποια κίνηση. Πλην όμως ο ρόλος εκείνης της ομάδας ήταν καθαρά συμβουλευτικός. Το πρωτόκολλο υπαγόρευε σαφώς ότι όλη η αντίδραση έπρεπε να βασιστεί στις ενδείξεις των υπολογιστών και ακολούθως να ενημερωθούν άμεσα τα ανώτερα κλιμάκια τα οποία πιθανότατα θα είχαν μια μόνο επιλογή. Να πατήσουν τα κουμπιά. Ο Petrov σκέφτηκε παράδοξα και παρά την αυστηρή εκπαίδευση και την απόλυτη τήρηση του πρωτοκόλλου, αποφάσισε ότι ήταν τόσες πολλές, τόσο σαφείς, τόσο έντονες οι ενδείξεις, που δεν μπορούσαν παρά να είναι εσφαλμένες.

Στη συνέχεια, τηλεφώνησε στον αξιωματικό υπηρεσίας της κεντρικής διοίκησης του Κόκκινου Στρατού και ανέφερε βλάβη του συστήματος. Λίγες μέρες αργότερα δέχτηκε επίπληξη, όχι για την απόφασή του, αλλά διότι δεν είχε καταγράψει σωστά τα στοιχεία στο βιβλίο συμβάντων!

Αργότερα παραδέχτηκε ότι τη στιγμή της απόφασης δεν ήταν απολύτως βέβαιος πως είχε πράξει το σωστό και συμπλήρωσε ότι ανάμεσα στο προσωπικό που επιτελούσε τη συγκεκριμένη δραστηριότητα ήταν ο μόνος πολίτης. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν στρατιωτικοί. Κι έτυχε τη στιγμή της κρίσης, του λάθους δηλαδή, να είναι αυτός υπηρεσία.

Όταν με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης η ιστορία έγινε γνωστή, έλαβε διάφορα διεθνή βραβεία (Dresden Preis 2013, Media Award 2011, World Citizen Award 2004). Σήμερα, στα 74 του χρόνια, ζει σε ένα χωριό έξω από τη Μόσχα με την σύνταξη του αντισυνταγματάρχη εν αποστρατεία. Δεν λογίζει τον εαυτό του ως ήρωα, αλλά είναι βέβαιος πως ήμασταν αρκετά τυχεροί διότι ήταν εκείνος βάρδια το ξημέρωμα της 26ης Σεπτεμβρίου.