Κούρδοι: Έθνος χωρίς κράτος
Οι περισσότεροι από τους οποίους ζούνε στην Τουρκία και η τύχη τους στο Ιράκ θα έχει απήχηση σε όλη την περιοχή, γράφει το τούρκικο δημοσίευμα και συνεχίζει:
Η Περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν στο Ιράκ, έχει έντονη διαμάχη με την κεντρική κυβέρνηση στη Βαγδάτη, για τα έσοδα του πετρελαίου και τώρα σχεδιάζει ένα δημοψήφισμα για ανεξαρτησία.
Οι Κούρδοι του Ιράκ, που αυτοδιοικούνται από το 1990, έχουν εκμεταλλευθεί την κρίση με το «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε» και τα εγκαταλελειμμένα εδάφη από τον ιρακινό στρατό τα έχουν προσθέσει στην επικράτειά τους, αυξάνοντας την κατά 40%.
Επισήμως, η Τουρκία παραμένει προσηλωμένη στην εδαφική ακεραιότητα του Ιράκ. Ωστόσο, η Άγκυρα έχει φροντίσει σε μεγάλο βαθμό την ενδυνάμωση της Κουρδικής Περιφέρειας κατά τα τελευταία χρόνια, με γνώμονα τις δικές της οικονομικές ανησυχίες για πρόσβαση στο κουρδικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο και με τις κατασκευαστικές της εταιρείες που κυριαρχούν εκεί.
Υπάρχει έντονο αμοιβαίο ενδιαφέρον. Το Ιρακινό Κουρδιστάν χρησιμεύει ως ρυθμιστικός παράγοντας έναντι του χάους του υπόλοιπου Ιράκ, και η Τουρκία αποτελεί μια βιώσιμη διέξοδος για την εξαγωγή των κουρδικών υδρογονανθράκων προς τις προσοδοφόρες αγορές της Ευρώπης.
Οι σχέσεις με την σιιτική κυβέρνηση της Βαγδάτης έχουν διαταραχθεί. Ο Ερντογάν, ο οποίος είναι Σουνίτης, όπως οι περισσότεροι Τούρκοι, κατηγόρησε τον Ιρακινό πρωθυπουργό, Νούρι αλ Μαλίκι για την θρησκευτική πολιτική του που οδήγησε στην τρέχουσα κατάσταση στο Ιράκ.
«Επειδή οι Κούρδοι στο Ιράκ, δεν έχουν ανάγκη από την κεντρική κυβέρνηση, φιλοδοξούν να ανεξαρτητοποιηθούν και η τάση αυτή έχει αποκτήσει περισσότερη νομιμότητα και αιτιολόγηση», δήλωσε ο Γιασίν Ακτάι, επικεφαλής του γραφείου εξωτερικών υποθέσεων του κυβερνώντος κόμματος της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, στην Τουρκία.
Αυτό είναι ένα μάθημα που η κυβέρνηση έχει μάθει από τα ίδια τα γεγονότα που έγιναν μέσα στην Τουρκία, όπου το PKK μείωσε τις απαιτήσεις του για πλήρη ανεξαρτησία και είναι υπέρ της τοπικής αυτοδιοίκησης και των πολιτιστικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της κουρδικής γλώσσας στην εκπαίδευση.
Η βία έχει υποχωρήσει σε μεγάλο βαθμό μετά από τις συνομιλίες που άρχισαν με τον φυλακισμένο ηγέτη του PKK, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, στα τέλη του 2012.
Οι κουρδικές γραμμές
Οι Κούρδοι κατοικούν ως επί το πλείστον στο ορεινό τόξο που αρχίζει από Συρία και Τουρκία και καταλήγει μέσω του Ιράκ στο Ιράν.
Η άρνηση για μια δική τους γη στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καθώς και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τώρα μέσα στην αναταραχή του Ιράκ, βάζει το όνειρο της κρατικής υπόστασης, με τις δυνατότητες που τους δίνονται.
Οι εξελίξεις πιέζουν την Τουρκία
Αυτή η εξέλιξη, δίνει την αίσθηση του επείγοντος στην κουρδική ειρηνευτική διαδικασία μέσα στην Τουρκία. Στα τέλη Ιουνίου, το κοινοβούλιο άρχισε τις εργασίες του σχετικά με τη νομοθεσία για την επίλυση της σύγκρουσης, επισημοποιώντας τη διαδικασία για πρώτη φορά.
«Το PKK και οι υποστηρικτές του, έχουν αποδεχθεί ότι η παραμονή τους στην Τουρκία είναι πιο ρεαλιστική, εφ' όσον αποκτήσουν μεγαλύτερη αυτονομία, πολιτιστικά δικαιώματα και λόγο στη διακυβέρνηση για τον εαυτό τους», είπε ο Ιντρίς Καρντάς, συντονιστής της πλατφόρμας Global Challenges στο πανεπιστήμιο Bilgi της Κωνσταντινούπολης.
Ο ίδιος θα τονίσει:
«Το μοντέλο μας είναι μια δημοκρατική συμπολιτεία που θα βασίζεται στη συνύπαρξη εντός των συνόρων καθώς με την καθιέρωση της πολυφωνίας».
Επίσης, η δημογραφική μετακίνηση έχει μετριάσει την ανάγκη για ανεξαρτησία των Κούρδων της Τουρκίας.
Μετά από δεκαετίες μεταναστευτικών ρευμάτων, η Κωνσταντινούπολη έχει περίπου 2 εκατομμύρια Κούρδους από έναν πληθυσμό περίπου 16-18 εκατομμυρίων.
Εκείνο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι εάν οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν, η επιρροή των γεγονότων στο Ιράκ, ειδικά στους πρώην μαχητές του PKK που παραμένουν σε κρησφύγετα στα βουνά, μπορεί να αυξηθεί.
«Οι φίλοι μου στα βουνά, αποτελούν εγγύηση για την ειρηνευτική διαδικασία. Εάν αυτή δεν λειτουργήσει, θα υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, φυσικά, για άλλη μια φορά», δήλωσε ο Ουμούτ ένας 17χρονος χωρικός που ζει με τον πατέρα και το θείο του, στην πόλη Silopi, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ.
Απόδοση Βαλκανικό Περισκόπιο
Διαβάστε επίσης