Αλμοδόβαρ: Αν τα Panama Papers ήταν ταινία, το όνομά μου δεν θα εμφανιζόταν ούτε καν στους τίτλους!
«Το όνομά μου, όπως και το όνομα του αδελφού μου, είναι τα λιγότερο σημαντικά ονόματα που εμφανίζονται στα Panama Papers. Αν τα Panama Papers ήταν ταινία, δεν θα ήμασταν ούτε καν στους τίτλους, δεν θα υπήρχαμε καθόλου στην ταινία», τόνισε χαρακτηριστικά στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την προβολή της ταινίας του, «Julieta», που διαγωνίζεται για το Χρυσό Φοίνικα.
«Ο ισπανικός Τύπος μάς μεταχειρίστηκε σαν να είμαστε τα κύρια πρόσωπα των Panama Papers», είπε, απαντώντας σε μία ερώτηση για τις επιπτώσεις της υπόθεσης αυτής στην προώθηση της ταινίας.
Ο αδελφός του, Αγκουστίν, παραγωγός της ταινίας του, ήταν μάλιστα παρών δίπλα στον Αλμοδόβαρ και στις ηθοποιούς της «Julieta» κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου.
Αξίζει άλλωστε να σημειωθεί ότι ο διεθνούς φήμης καταξιωμένος σκηνοθέτης ακύρωσε τον περασμένο μήνα ένα μέρος της προώθησης της «Julieta» στην Ισπανία, όπου προβάλλεται ήδη η ταινία, έπειτα από τη δημοσιοποίηση του ονόματός του στον κατάλογο των πελατών ενός γραφείου δικηγόρων στον Παναμά που ειδικεύεται κυρίως στη φοροδιαφυγή.
Σύμφωνα με την ισπανική ηλεκτρονική εφημερίδα El Confidencial, η οποία δημοσίευσε μέρος των εγγράφων αυτών, οι Αλμοδόβαρ είχαν δικαιώματα αντιπροσώπευσης σε σχέση με μια εταιρία που είχε την έδρα της στις βρετανικές Παρθένες Νήσους το 1991. Ωστόσο από τα έγγραφα δεν προκύπτει σαφώς αν αυτή η εταιρία διέθετε κεφάλαιο.
Ο Αγκουστίν υποστήριξε, από την πλευρά του, πως ο αδελφός του δεν γνώριζε για την ύπαρξη της εταιρίας «γιατί δεν ασχολείτο παρά με τη δημιουργική πλευρά». «Όμως την αφήσαμε να εκπνεύσει γιατί δεν ταίριαζε με τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε», είχε προσθέσει, εκφράζοντας λύπη για τη ζημιά που προκλήθηκε στην εικόνα του αδελφού του η οποία οφείλεται «στην έλλειψη εμπειρίας» του εκείνη την εποχή.
Ο Αγκουστίν Αλμοδόβαρ διαβεβαίωσε ότι και οι δυο τους έχουν εκπληρώσει όλες τις φορολογικές τους υποχρεώσεις…
Ο Αλμοδόβαρ επιστρέφει στον κόσμο των γυναικών
Από εκεί και πέρα, με την ταινία «Julieta», που κάνει πρεμιέρα απόψε στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, ο σκηνοθέτης Πέδρο Αλμοδόβαρ επιστρέφει στον «κόσμο των γυναικών», που για μία ακόμη φορά πλημμυρίζει από χρώματα.
Η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούν η Έμα Σουάρεθ (υποδύεται μια ηλικιωμένη γυναίκα) και η Αδριάνα Ουγάρτε που ενσαρκώνει το νεότερο εαυτό της, αφηγείται την ιστορία μιας μητέρας, καθηγήτριας ελληνικών και παθιασμένης με τη μυθολογία, που βυθίζεται στην κατάθλιψη, αφού η κόρη της εξαφανίζεται, ενώ δεν θέλει πολλές επαφές με εκείνη. Ο λατρεμένος της σύζυγός της Χοάν, τον οποίο υποδύεται ο Ντανιέλ Γκράο, έχει ήδη αποβιώσει. Ήταν ψαράς και χάθηκε κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας.
«Νομίζω ότι έφθασα σε ένα μέρος – ένα μέρος που δεν θα εγκαταλείψω ποτέ στο σύνολό του το οποίο είναι το σύμπαν των γυναικών – ο κόσμος των γυναικών», δήλωσε ο Ισπανός δημιουργός, ο οποίος έχει κερδίσει το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στις Κάννες για την ταινία «Όλα για τη Μητέρα μου» (All About my Mother) το 1999.
Ο διάσημος σκηνοθέτης δεν είχε κάνει μια ταινία με επίκεντρο τις γυναίκες από την εποχή του «Γύρνα Πίσω» (Volver) πριν από δέκα χρόνια. Στη «Julieta» εξερευνά ένα επίσης αγαπημένο του θέμα: τη μητρότητα.
«Έχω γυρίσει πολλές ταινίες σχετικά με τις μητέρες, αλλά πιστεύω ότι αυτή η μητέρα… εάν την συγκρίνεις με άλλες μητέρες, είναι η πιο ευάλωτη μητέρα», υπογράμμισε, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξη Τύπου, συμπληρώνοντας:
«Εάν τη συγκρίνουμε με όλες τις μητέρες στις ταινίες μου που είναι όλες τους ισχυρές γυναίκες που έχουν την ικανότητα να παλεύουν ενάντια σε εκείνο που μοιάζει υπεράνθρωπο… αλλά μετέτρεψα την ίδια τη Julieta σε θύμα των απωλειών της».
Πρόκειται για την 20η ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ η οποία σφύζει –όπως οι προηγούμενες– από χρώματα, κόκκινο, πορτοκαλί και μπλε.
«Είμαι παιδί του έγχρωμου φιλμ. Οι πρώτες ταινίες που θυμάμαι ως παιδί ήταν τεκνικολόρ, πολύ φωτεινές, με τα χρώματα να έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Οι ταινίες μου μπορούν να γίνουν κάτι σαν μπαρόκ και φυσικά είμαι παιδί της δεκαετίας του 1960… όλο αυτό οδήγησε σε μια υπερβολική χρήση του χρώματος», κατέληξε.