Προεδρικές εκλογές Γαλλία 2017: Η Λεπέν δε χρειάζεται να γίνει πρόεδρος, έχει ήδη κερδίσει
Ο ίδιος τονίζει στο άρθρο του την επιτυχία της ηγέτιδος του Εθνικού Μετώπου να επιβάλει τη δική της πολιτική ατζέντα στον διάλογο για τον δεύτερο γύρο των εκλογών, ανεξάρτητα εάν θα συμβεί κάποια απρόβλεπτη ανατροπή a la Τραμπ, έχοντας αποκαθάρει τόσο τη δική της εικόνα, όπως και αυτήν του κόμματός της, που πλέον θεωρείται ένα κόμμα όπως όλα τα άλλα από τους ψηφοφόρους.
«Μοιάζει παράξενο να το λέω, λίγες ημέρες αφότου η Λεπέν πιάστηκε να έχει λογοκλέψει τρία λεπτά από τον προεκλογικό λόγο του Φρανσουά Φιγιόν, αλλά η ακροδεξιά υποψήφια μπορεί να κερδίσει τις εκλογές—και να τις κερδίσει καθ’ ήν στιγμή τις έχει χάσει. Και δεν αναφέρομαι στην πιθανότητα μίας αναπάντεχης ανατροπής της τελευταίας στιγμής όπως συνέβη όταν ο Τραμπ κέρδισε στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Μία τέτοια ανατροπή δεν αποκλείεται και στις αντίστοιχες γαλλικές εκλογές, όμως δεν είναι τόσο η νίκη για την προεδρία που θα αναδείξει ως νικήτρια της αναμέτρησης τη Λεπέν» τονίζει ο Ταβάρες.
«Η Μαρίν Λεπέν κερδίζει γιατί, όπως ακριβώς κι ο Τράμπ, έχει ανοσία στα σκάνδαλα. Η περίπτωση της λογοκλοπής είναι ενδεικτική όχι τόσο γιατί πρόκειται για άλλη μία λογοκλοπή, αλλά γιατί κυρίως η Λεπέν προέβη σε λογοκλοπή όταν έπρεπε να πλέξει ακριβώς το εγκώμιο της Γαλλίας. Για μία εθνικίστρια υποψήφια, που διατρανώνει πως έχει το μονοπώλιο του πατριωτικού αισθήματος στη χώρα της, δεν θα υπήρχε πιο ειλικρινές συναίσθημα σε έναν λόγο της από το να αυτοσχεδιάσει έναν έπαινο για την πατρίδα. Και τίποτα δεν θα μπορούσε καλλίτερα να εκθέσει την υποκρισία της από την αποκάλυψη ότι δεν υπάρχει στον πατριωτισμό της Λεπέν ίχνος ειλικρίνειας, αλλά προπαντός μία καθαρή κι απλή εργαλειοποίησή του. Γνωρίζω πως στο βάθος όλοι μας το γνωρίζουμε καλά: όχι τόσο ότι η Λεπέν έκανε λογοκλοπή, όσο ότι η Λεπέν η ίδια είναι μία λογοκλοπή όλων εκείνων των εθνικιστών-λαϊκιστών που προηγήθηκαν αυτής—ξεκινώντας από τον πατέρα της. Η γυναίκα του λαού, που γεννήθηκε σ’ ένα ιδιωτικό παλάτι, η αντι-ευρωπαΐστρια που κερδίζει εκατομμύρια ευρώ από το Ευρωκοινοβούλιο για το κόμμα της, η αυστηρή πολιτικός που στην ουσία ποτέ της δεν κατέθεσε καμμία πρόταση για σχέδιο νόμου, τόσο εντός, όσο κι εκτός της χώρας της. Υπάρχουν πολύ λίγα αυθεντικά στοιχεία στη Μαρίν Λεπέν, αλλά αυτό λίγο απασχολεί τους ψηφοφόρους της. Γι’ αυτό η ίδια είναι, όπως κι ο Ντόναλντ Τραμπ, άτρωτη: από τα σκάνδαλα βγαίνει ακόμη πιο δυνατή», προσθέτει.
«Η Μαρίν Λεπέν δεν χρειάζεται να βγει πρόεδρος για να κερδίσει», διαπιστώνει ο ίδιος ο αρθρογράφος. «Στόχος της είναι να επιβληθεί στην πολιτική ζωή της Γαλλίας τα επόμενα χρόνια. Και γι’ αυτό σαφέστατα διαφέρει το γεγονός να έχει ηττηθεί με διαφορά 80 προς 20%, όπως έχασε ο πατέρας της, από το να κατορθώσει να επιτύχει ένα ποσοστό άνω του 40% όπως σήμερα φαίνεται πολύ πιθανό να συμβεί. Εάν αυτό συμβεί, τότε το Εθνικό Μέτωπο μπορεί, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει στην πράξη, να αναδεχθεί η αξιωματική αντιπολίτευση στη Γαλλία. Ομολογώ πως ποτέ μου δεν είχα φαντασθεί πως σε αυτό θα την είχε βοηθήσει αντικειμενικά—και με πονά που το γράφω—ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν. Δε γνωρίζω γιατί πάντοτε πίστευα πως στον ιδεολογικό πυρήνα του Μελανσόν βρισκόταν πάντοτε το όραμα της δημοκρατίας, κι όχι ο σεχταρισμός της Αριστεράς, αλλά κι επίσης επειδή θεωρώ πως η Αριστερά θα κινδυνεύσει περισσότερο από ένα αποτέλεσμα που θα τέμνει τη Γαλλία σε δύο μισά—σχεδόν ισοδύναμα—και σε κανένα από τα οποία δεν θα μετέχει η ίδια η Αριστερά».
Και συνεχίζει τονίζοντας πως «η στρατηγική της Λεπέν συνίστατο στο να «αμβλύνει» την εικόνα του Εθνικού Μετώπου, να το «αποδαιμονοποιήσει», όπως λένε στη Γαλλία. Όχι μόνον το κατάφερε αυτό, αλλά παράλληλα της βγήκε κι ένα άλλο κόλπο στο παιχνίδι: η δαιμονοποίηση του Εμανουέλ Μακρόν. Κατ’ αρχάς αυτό ήταν πολύ εύκολο, αρκεί να τονισθεί αυτό που διαχωρίζει τον Μακρόν από την Αριστερά—για παράδειγμα τις φοροαπαλλαγές στα μεγάλα εισοδήματα—, αλλά παράλληλα και να του προσάπτει και ψευδείς κατηγορίες: για παράδειγμα οι 120 χιλιάδες απολύσεις που κατηγορεί ότι θα πραγματοποιήσει ο Μακρόν στο Δημόσιο είναι στην ουσία κανονικές συνταξιοδοτήσεις που απλώς δεν θα αναπληρωθούν—ούτε καν βάσει του κανόνα δύο αποχωρήσεις για μία πρόσληψη, που ισχύει παντού. Και παράλληλα δεν αρνείται να παραδεχθεί πολλές ομοιότητες με το πρόγραμμα του Μακρόν: για παράδειγμα δεν πάνε πολλά χρόνια που υποστηρίζει την αμοιβαιοποίηση των ευρωπαϊκών χρεών, χωρίς να σημειώνει πως ο ιθύνων νους αυτής της πρότασης είναι ο Ζαν Πιζανί-Φερί, ο επικεφαλής της οικονομικής πολιτικής στο ψηφοδέλτιο του Μακρόν».
«Η Λεπέν μπορεί, επίσης, να κερδίσει χάρις σε μία έκπληξη της τελευταίας στιγμής. Αλλά, για να το πούμε εν συντομία, πολιτικώς έχει κερδίσει ήδη για δεύτερη φορά. Και αυτό που είναι το τραγικό στην περίπτωση αυτή, είναι πως έχει κερδίσει όχι για κάτι που η ίδια έκανε, αλλά για κάτι που οι άλλοι δεν έπραξαν το τελευταίο δεκαήμερο. Ο φασισμός αναπόφευκτα νικά κάθε φορά που κάποιος απουσιάζει αδικαιολόγητα στο σάλπισμα κατά του φασισμού» καταλήγει ο ίδιος.
Πηγή: O Publico, ΑΠΕ-ΜΠΕ