Ζοζεφίν Μπέικερ: Η μεγάλη χορεύτρια και η μάχη που έδωσε για τον ρατσισμό

Η Ζοζεφίν Μπέικερ γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου του 1906 στο Μιζούρι την Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και πέρασε τα παιδικά της χρόνια στη φτώχεια προτού ασχοληθεί με τον χορό γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία στο Brοadway.

Στη δεκαετία του 1920 μετακόμισε στη Γαλλία και σύντομα έγινε μία από τις πιο δημοφιλείς και υψηλότερα αμειβόμενες καλλιτέχνιδες της Ευρώπης. Εργάστηκε για τη γαλλική Αντίσταση κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 και του ’60 αφιερώθηκε στην καταπολέμηση του ρατσισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά την επιστροφή της στη σκηνή το 1973, Josephine Baker πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία στις 12 Απριλίου του 1975 και θάφτηκε με στρατιωτικές τιμές.

Τα παιδικά της χρόνια

Η μητέρα της Josephine, Carrie McDonald, ήταν μια πλύστρα η οποία είχε παραιτηθεί από τα όνειρά της να γίνει χορεύτρια. Από την άλλη ο πατέρας της, Eddie Carson, ήταν ντράμερ και εγκατέλειψε την οικογένειά του λίγο μετά τη γέννησή της Jοsephine. Έτσι, η Carrie ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησε και άλλα παιδιά στη πορεία.

Επομένως, για να συμβάλει στη συνεχώς αυξανόμενη οικογένειά της, η Josephine στην ηλικία των 8 άρχισε να καθαρίζει σπίτια πλούσιων οικογενειών, δεχόμενη συχνά κακοποίηση. Δύο χρόνια αργότερα, επέστρεψε για λίγο στο σχολείο, πριν εγκαταλείψει το σπίτι της στην ηλικία των 13 για να βρει δουλειά ως σερβιτόρα σε ένα κλαμπ.

Ο δρόμος για το Παρίσι

Η Josephine όλο αυτό τον καιρό, ακόνιζε τις χορευτικές της δεξιότητες στα κλαμπ που δούλευε και σε παραστάσεις στο δρόμο, ενώ από το 1919 περιόδευε στις Ηνωμένες Πολιτείες με τους Jones Family Band και Dixie Steppers. Το 1921, η Josephine παντρεύεται τελικά έναν άνδρα που ονομάζεται Willie Baker, το όνομα του οποίου θα κρατήσει και για το υπόλοιπο της ζωής της, παρά το διαζύγιό τους.

Το 1923 η Baker απογειώνει έναν ρόλο στο μιούζικαλ Shuffle Allong ως μέλος της χορωδίας και το κωμικό στοιχείο που την διέκρινε την έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή στο κοινό. Έτσι, με αυτές τις αρχικές της επιτυχίες, η Baker μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και σύντομα παίρνει μέρος στο Chocolate Dandies και μαζί με την Ethel Waters, γίνεται η αγαπημένη του κοινού.

Το 1925, στο απόγειο της γαλλικής εμμονής για την αμερικανική τζαζ, η Baker ταξιδεύει στο Παρίσι για να συμμετάσχει στο La Revue Nègre στο Théâtre des Champs – Elysées. Εκεί έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στο γαλλικό κοινό καθώς τραγούδησε το Danse Sauvage φορώντας μόνο μια φούστα από φτερά.

Αξιοποιώντας έτσι την επιτυχία της, η Baker τραγούδησε επαγγελματικά για πρώτη φορά το 1930 και αρκετά χρόνια αργότερα, πήρε ρόλους σε ταινίες ως τραγουδίστρια στο Zou-Zou και Princesse Tam-Tam. Με τα χρήματα που κέρδισε από τις παραστάσεις της αγόρασε ένα κτήμα νοτιοδυτικά της Γαλλίας και ευθύς προσπάθησε να μεταφέρει εκεί την οικογένειά της από το St. Louis.

Η επιστροφή στις ΗΠΑ και ο ρατσισμός

Το 1936 η Baker επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να εμφανιστεί στο Ziegfield Follies, ελπίζοντας να καθιερωθεί και ως καλλιτέχνιδα στην πατρίδα της. Ωστόσο, συνάντησε μια εχθρική, ρατσιστική αντίδραση και γρήγορα επέστρεψε πάλι πίσω στη Γαλλία. Μετά την επιστροφή της, η Baker παντρεύτηκε έναν γάλλο βιομήχανο, τον Jean Lion και έλαβε την υπηκοότητα από τη χώρα που την είχε αγκαλιάσει τόσο θερμά.

Μετά τον πόλεμο, η Baker πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο Les Milandes με την οικογένειά της. Το 1947 παντρεύτηκε τον Γάλλο μαέστρο Jo Bouillon και από το 1950 άρχισαν να υιοθετούν παιδιά από όλο τον κόσμο. Υιοθέτησαν 12 παιδιά συνολικά, τα οποία αυτή συνήθιζε να τα αποκαλεί «rainbow tribe» και «experiment in brotherhood». Έτσι, καλούσε συχνά ανθρώπους στο κτήμα της για να δουν αυτά τα παιδιά και να τους αποδείξει ότι οι άνθρωποι από διαφορετικές φυλές μπορούν να ζήσουν μαζί αρμονικά.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, η Baker επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να υποστηρίξει το Κίνημα των Πολιτικών Δικαιωμάτων, συμμετέχοντας σε διαδηλώσεις. Μάλιστα, το 1963 συμμετείχε μαζί με τον Martin Luther King Jr. και ήταν μεταξύ των πολλών σημαντικών ομιλητών εκείνη την αξέχαστη ημέρα. Προς τιμήν των προσπαθειών της, η NAACP τελικά ονόμασε την 20 Μαΐου «Josephine Baker Day».

Μετά από πολλές απορρίψεις από τους συμπατριώτες της και μαχόμενη για πολλά χρόνια τον ρατσισμό, το 1973 εμφανίστηκε στο Carnegie Hall στη Νέα Υόρκη και έγινε δεκτή με επευφημίες. Η παράσταση αυτή ήταν μια τεράστια επιτυχία και σηματοδότησε την επιστροφή της Baker στη σκηνή.

Πέφτει η αυλαία

Τον Απρίλιο του 1975 η Ζοζεφίν Μπέικερ πραγματοποίησε στο Θέατρο Bobino στο Παρίσι , την πρώτη από μια σειρά παραστάσεις για τον εορτασμό της 50ης επετείου της από το ντεμπούτο της στο Παρίσι. Πολλές διασημότητες ήταν παρόντες, συμπεριλαμβανομένων τη Sophia Loren και την Πριγκίπισσα Grace του Μονακό. Λίγες μέρες αργότερα όμως, στις 12 Απριλίου του 1975, η Ζοζεφίν Μπέικερ σε ηλικία 69 ετών πέθανε στον ύπνο της από εγκεφαλική αιμορραγία.

Την ημέρα της κηδείας της πάνω από 20.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους του Παρισιού για να παρακολουθήσουν την πομπή και η γαλλική κυβέρνηση την τίμησε, καθιστώντας την, την πρώτη αμερικανή γυναίκα στην ιστορία της Γαλλίας, που κηδεύτηκε με στρατιωτικές τιμές.

Πηγή: wikipedia