«Φτερωτός τρόμος»: Τέτοιες φωτογραφίες δεν έχετε ξαναδεί και αυτό είναι υπόσχεση
Ο φωτογράφος Michiel Oversteegen, 50 ετών, είδε το πανέμορφο πουλί να κάνει «κατάδυση» έχοντας εντοπίσει από ψηλά την ψαριά του στην παραλία Arashi της Aruba, στα ανοικτά των ακτών της Βενεζουέλας, στις 27 Ιανουαρίου και το αποτέλεσμα των διαδοχικών κλικς στη μηχανή του αποτυπώνει τη σπάνια ομορφιά της άγριας φύσης.
Δείτε στην παρακάτω gallery του Newsbomb.gr τις πανέμορφες φωτογραφίες του Ολλανδού μηχανικού που δείχνουν το υπέροχο αρπακτικό να κοιτά απευθείας στον φακό, καθώς πετά μακριά από τον ωκεανό, κρατώντας στα νύχια του το «εξωτικό» μπλε ψάρι.
Ο Ψαραετός (Pandion haliaetus - Πανδίων ο αλιαετός) είναι κοσμοπολίτικο αρπακτικό που ανήκει στην οικογένεια των Πανδιονίδων. Το επιστημονικό του όνομα το πήρε από τον Αθηναίο βασιλιά Πανδίωνα παππού του Θησέα. Έχουν βρεθεί απολιθώματα των προγόνων του ηλικίας δεκατριών εκατομμυρίων ετών στην Καλιφόρνια και στη Φλόριντα. Από αυτά τα οστά συμπεραίνεται ότι πρόκειται για είδη πιο αδύναμα αλλά κατά τα άλλα παρόμοια με το σημερινό.
Πρόκειται για ένα αρκετά μεγάλο αρπακτικό με τα θηλυκά να είναι μεγαλύτερα από τα αρσενικά. Το μέγεθος των θηλυκών είναι 60-66 εκατοστά και με βάρος 1600-2000 γραμμάρια. Τα αρσενικά είναι 50-55 εκατοστά και βάρος 1200-1600 γραμμάρια. Το άνοιγμα των φτερών κυμαίνεται από 145 μέχρι 170 εκατοστά.
Οι διαφορές μεταξύ των δύο φύλων, εκτός από το μέγεθος, είναι μικρές. Οι μακριές φτερούγες του έχουν μία χαρακτηριστική καμπή στο ύψος του καρπού. Ο χρωματισμός του είναι λευκός στο κάτω μέρος (κοιλιά και στήθος) με εξαίρεση τις σκουρόχρωμες κηλίδες στον καρπό και στον λαιμό που σχηματίζουν ένα περιλαίμιο και που στα θηλυκά είναι μεγαλύτερο και πιο έντονο. Αυτός ο χρωματισμός καθιστά σχεδόν αδύνατο τον εντοπισμό του αρπακτικού από την λεία του όταν είναι σε πτήση. Το κάτω μέρος της ουράς έχει λευκές και καφέ λωρίδες. Το πάνω μέρος του σώματος (Πλάτη, ουρά και πάνω μέρος φτερούγων) έχει ένα σκούρο καφέ χρώμα που στα θηλυκά είναι πιο σκούρο όπως και στα άτομα που ζουν στις πιο βόρειες περιοχές.
Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα στον χρωματισμό του Ψαραετού είναι μία σκούρα λωρίδα που ξεκινάει από τα μάτια και καταλήγει στο πάνω μέρος του κεφαλιού. Τα πόδια του και το κήρωμα έχουν ανοιχτό μπλε χρώμα ενώ το ράμφος είναι μαύρο. Τα μάτια είναι κίτρινουχρώματος. Λόγω του είδους της διατροφής του έχει μερικά χαρακτηριστικά που διαφέρουν από τα άλλα αρπακτικά. Τα πόδια του είναι ιδιαίτερα μακριά και καταλήγουν σε μακριά και ιδιαιτέρως γαμψά νύχια. Τα δύο δάχτυλα είναι γυρισμένα αντίθετα και στο κάτω μέρος των ποδιών έχει αγκαθωτά λέπια που του επιτρέπουν να πιάνει καλύτερα και πιο σταθερά την λεία του. Το φτέρωμα του είναι πυκνό και επικαλύπτεται με μία ελαιώδη ουσία ενώ τα ρουθούνια του μπορούν να κλείνουν ερμητικά ως προστασία από το νερό όταν βουτάει για να πιάσει τα ψάρια.
Οι πληθυσμοί του Ψαραετού που ζουν στις βορειότερες περιοχές είναι συνήθως μεγαλύτεροι και πιο σκούροι. Τα ανήλικα άτομα μοιάζουν με τα ενήλικα είναι όμως, στο πάνω μέρος του σώματος, διάστικτα με μικρές κηλίδες ανοιχτού κίτρινου χρώματος, το περιλαίμιο δεν είναι ιδιαιτέρως έντονο και τα μάτια έχουν χρώμα πορτοκαλοκόκκινο. Τα νεαρά αποκτούν το φτέρωμα των ενηλίκων σε ηλικία 18 μηνών περίπου.
Ο ψαραετός είναι διαδεδομένος γιατί ζει σε μεγάλη ποικιλία βιοτόπων. Απαραίτητη είναι η παρουσία πηγής νερού αρκετά μεγάλης για να του επιτρέπει την εύρεση τροφής. Τις φωλιές του τις βρίσκουμε σε απόσταση μέχρι 5 χιλιομέτρων από τη θάλασσα, λιμνοθάλασσες, δέλτα ποταμών, ποτάμια, λίμνες, τεχνητούς συλλέκτες νερού και άλλες υδάτινες λεκάνες.
Πρόκειται για ένα κοσμοπολίτικο είδος, το βρίσκουμε στην βόρειο και νότιο Αμερική, στην Καραϊβική, στην Αφρική, στην Ευρώπη, στην Ασία και στην Ωκεανία. Στην νότια Αμερική και την νοτιοανατολική Ασία δεν αναπαράγεται αλλά είναι μόνο χειμερινός επισκέπτης. Οι πληθυσμοί της βορείου Αμερικής μεταναστεύουν στη νότια Αμερική και την Καραϊβική, εκείνοι της Ευρώπης στην Αφρική και εκείνοι της Ασίας βορείως των Ιμαλαΐωνστη νότια Ασία.
Στην Ελλάδα, ο ψαραετός δεν αναπαράγεται πλέον. Μέχρι το 1924, ο Ψαραετός φώλιαζε στη λίμνη Δοϊράνη ενώ στον Έβρο φώλιασε για τελευταία φορά το 1966 οπότε η φωλιά του καταστράφηκε σκόπιμα. Τώρα απαντάται σαν περαστικός κατά τη μετανάστευση. Περνάει το Μάρτιο και τον Απρίλιο, πηγαίνοντας βόρεια, δίπλα σε μεγάλες λίμνες και ποτάμια όπου παραμονεύει για φρέσκα ψάρια, συνήθως πάνω σε ξερά δέντρα ή σε βράχους κοντά στο νερό. Ξαναπερνάει από τη χώρα μας το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, ταξιδεύοντας αυτή τη φορά προς το Νότο. Τότε είναι συνηθισμένος κυρίως στους υγροτόπους της Δυτικής Ελλάδας.
(Με πληροφορίες από Mirror και wikipedia)