29 Aπριλίου: Παγκόσμια Ημέρα Χορού (video)
Το μήνυμα της Ημέρας για το 2015 ανέλαβε να γράψει ο διασημος Ισπανός χορευτής και χορογράφος Ίσραελ Γκαλβάν:
«Carmen Amaya, Valeska Gert, Suzushi Hanayagi, Michael Jackson… ο χορός τους παραμένει ακατηγοριοποίητος. Δεν θα μπορούσα να αποκωδικοποιήσω το στιλ τους. Τους βλέπω σαν γεννήτριες ενέργειας και αυτό με κάνει να σκέφτομαι τη σημασία της χορογραφίας αυτής της ενέργειας του χορευτή. Το σίγουρο είναι ότι εδώ σημαντική δεν είναι η χορογραφία, αλλά η δίνη που προκαλεί.
Φαντάζομαι τον μετασχηματιστή Tesla να τους ελκύει όλους, να εκπέμπει ένα θεραπευτικό κύμα και να προκαλεί μεταμόρφωση στα σώματα: η Πίνα Μπάους ως αλογάκι της Παναγίας, ο Raimund Hoghe σαν σκαθάρι, ο Vicente Escudero σαν φάσμα, ακόμη και ο Μπρούς Λι ως σαρανταποδαρούσα.
Χόρεψα το πρώτο μου ντουέτο με τη μητέρα μου, όταν εκείνη ήταν 7 μηνών έγκυος σε μένα. Θα σκέφτεστε ότι υπερβάλλω. Αλλά παρ' όλο που χορεύω σχεδόν πάντα μόνος μου, φαντάζομαι ότι με ακολουθούν… φαντάσματα που με βγάζουν από το ρόλο μου του «μοναχικού χορευτή». Ο Didi Huberman δεν ήθελε να πει: soleares;
Όταν ήμουν μικρός δεν μου άρεσε ο χορός, αλλά ήταν κάτι που έβγαινε από μέσα μου με έναν τρόπο πολύ φυσικό και εύκολο. Σχεδόν ενστικτώδη. Με τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι ο χορός γιάτρευε, είχε σχεδόν ιαματικές ιδιότητες και με βοηθούσε να μην είμαι τόσο εσωστρεφής και να ανοίγομαι στους ανθρώπους. Είδα την εικόνα ενός παιδιού που έπασχε από Έμπολα να θεραπεύεται με τη βοήθεια του χορού. Ξέρω ότι πρόκειται για δεισιδαιμονία, αλλά μήπως είναι κάτι εφικτό;
Στη συνέχεια, ο χορός μού έγινε εμμονή που καταλάμβανε το χρόνο μου σε σημείο να χορεύω ακόμη και όταν δεν κινιόμουν, όταν ήμουν ακίνητος, απομακρύνοντάς με έτσι από την πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή όχι, αλλά…έτσι είναι. Όταν κάθομαι στον καναπέ και σκέφτομαι μουρμουρίζοντας τις δουλειές μου, η κόρη μου η Μιλένα, μου λέει: μπαμπά, μη χορεύεις.
Και επίσης, βλέπω ανθρώπους να κινούνται ενώ περπατούν στο δρόμο, ενώ σταματούν ένα ταξί, να μετακινούνται με διαφορετικούς τρόπους και στιλ. Όλοι χορεύουν! Δεν το ξέρουν, αλλά χορεύουν! Θα ήθελα να τους φωνάξω: υπάρχει κανείς που δεν το ξέρει ακόμη; Όλοι χορεύουμε! Όσοι δεν χορεύουν, δεν έχουν τύχη, είναι ήδη νεκροί, δεν νοιώθουν τίποτα και δεν υποφέρουν από τίποτα!
Μου αρέσει η λέξη «μίξη». Όχι τόσο σαν όρος του μάρκετινγκ ή σα συγχώνευση για την πώληση ενός συγκεκριμένου στυλ ή μάρκας. Περισσότερο με την έννοια της ανάμιξης του ατόμου: ένα κοκτέϊλ με τα πόδια του Juan Belmonte καρφωμένα στη γη, τα αέρινα χέρια της Ισιδώρας Ντάνκαν και το ελαφρύ λίκνισμα της κοιλιάς του Jeff Cohen στα Goonies. Και με αυτά τα υλικά να φτιάχνεις ένα ποτό ευχάριστο και δυνατό, που θα έχει πλούσια ή πικρή γεύση, ή που θα «χτυπάει» στο κεφάλι. Η παράδοσή μας αποτελείται επίσης από ένα τέτοιο μείγμα, προερχόμαστε από ένα κοκτέϊλ και οι Ορθόδοξοι πιστεύουν πως η συνταγή του πρέπει να κρατηθεί μυστική. Όχι! Φυλές, θρησκείες και πολιτικά πιστεύω: όλα αναμειγνύονται! Όλος ο κόσμος μπορεί να χορέψει μαζί! Ίσως όχι αγκαλιασμένοι, αλλά τουλάχιστον ο ένας δίπλα στον άλλον.
Μια κινέζικη παροιμία λέει: το τίναγμα των φτερών μια πεταλούδας μπορεί να γίνει αισθητό στην άλλη άκρη του κόσμου. Όταν μια μύγα πετά στην Ιαπωνία, ένας τυφώνας αναταράσσει τα νερά της Καραϊβικής. Ο Pedro G. Romero μετά από έναν εκρηκτικό χορό sevillanas, έλεγε: την ημέρα που έπεσε η βόμβα στη Χειροσίμα, ο Νιζίνσκυ πρόβαρε τα grand saut του σε ένα δάσος της Αυστρίας. Και συνεχίζω να φαντάζομαι: ένα coup de fouet του Savion Glover κάνει τον Mikhail Baryshnikov να στροβιλίζεται. Εκείνη τη στιγμή, ο Kazuo Ono στέκεται ακίνητος και προκαλεί ηλεκτρική εκκένωση στη María Muñoz που σκέφτεται τον Conrad Veidt και αναγκάζει τον Akram Khan να προκαλέσει σεισμό στο σπίτι του: τα κουδούνια του χτυπούν και το πάτωμα γεμίζει σταγόνες ιδρώτα και κούρασης.
Θα ήθελα να αφιερώσω αυτή τη Διεθνή Ημέρα του Χορού και αυτά τα λόγια σε οποιονδήποτε στον κόσμο αυτή τη στιγμή χορεύει. Επιτρέψτε μου όμως να κάνω ένα αστείο και μια ευχή: χορευτές, μουσικοί, παραγωγοί, κριτικοί, προγραμματιστές ας γιορτάσουμε και ας χορέψουμε όλοι, όπως το έκανε ο Μπεζάρ, ας χορέψουμε με στυλ, ας χορέψουμε το Μπολερό του Ραβέλ, ας το χορέψουμε μαζί».