Αναστασιάδης για Αιμιλιανίδου: «Γι’ αυτή την Κυρία και το έργο της νιώθω περήφανος»

Στον επικήδειο λόγο του στην κηδεία της τέως Υπουργού Εργασίας στον Ιερό Ναό Της Του Θεού Σοφίας, ο Πρόεδρος ανέφερε ότι έφυγε «η καλύτερη Υπουργός» και «Υπουργός των φτωχών» ενώ ανέδειξε το εύρος της προσφοράς της Υπουργού.
«Παρά τα επιτεύγματα της, παρέμεινε μια σεμνή, πληθωρικά ανθρώπινη, μια πραγματική και σεβαστή Κυρία. Με αυτή την προσωπικότητα είχα την τιμή να συνεργαστώ από την ανάληψη της Προεδρίας, μέχρι και τη μέρα που έφυγε από τη ζωή. Γι’ αυτή την Κυρία και το έργο της νιώθω περήφανος», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Πρόεδρος.

Αυτούσιος ο επικήδειος του ΠτΔ:

«Αγαπημένη μου Ζέτα,

Η μοναδική πράξη που με πίκρανε, καθ’ όλη τη μακρόχρονη φιλία και συνεργασία μας ήταν αυτό που σήμερα μου επέβαλες.

Να απευθύνομαι, όχι για να έχω τον πολύτιμο αντίλογό σου, αλλά μονολογώντας να σε αποχαιρετώ, εκφράζοντας από τη μια, τη θλίψη και τον καθολικό συγκλονισμό για τον αδόκητο χαμό σου και από την άλλη, τη βαθιά ευγνωμοσύνη για όσα πρόσφερες σε εμένα, την Κυβέρνησή μας, αλλά το σημαντικότερο, στον λαό και την πατρίδα μας.

Θα ήθελα Ζέτα μου να με συγχωρέσεις γιατί θα προσθέσω και τη δική μου μαρτυρία στα αναρίθμητα αφιερώματα, άρθρα και σχόλια που έχουν γραφεί ή ειπωθεί από την ημέρα της αγγελίας του θανάτου σου, όχι μόνο από φίλους, αλλά και το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας και ιδιαίτερα τους απλούς πολίτες, ανεξαρτήτως ιδεολογικών τάσεων.

Και ζητώ να με συγχωρέσεις, γιατί γνωρίζω καλά τη σεμνότητα και ταπεινότητα που ήταν από τα σημαντικότερα γνωρίσματα μιας χαρισματικής προσωπικότητα όπως εσύ.

Όμως σ’ έναν ύστατο αποχαιρετισμό πώς μπορώ να παραλείψω αυτά που ως άνθρωπος νιώθω, τα όσα ως Πρόεδρος βίωσα από τη μεταξύ μας μακρά και άψογη συνεργασία. Πώς μπορώ να μην αναφερθώ στον πλούτο του έργου που αφήνεις πίσω σου.

Πόσο αλήθεια αγνώμονας θα ήμουν εάν παρέλειπα δημόσια, να δηλώσω πως το όραμα μου για ένα κράτος πρόνοιας δεν θα γινόταν ποτέ εφικτό χωρίς τη δική σου προσωπική σφραγίδα.

Πώς μπορώ να μην αποτυπώσω τη θλίψη των συναδέλφων σου στο Υπουργικό Συμβούλιο, των συνεργατών σου στο Υπουργείο, τον συγκλονισμό των απλών πολιτών γιατί, όπως έγραψε μια πρωινή εφημερίδα, «έφυγε η καλύτερη Υπουργός», ή όπως έγραψαν οι ίδιοι «έφυγε η Υπουργός των φτωχών».

Όμως την ίδια ώρα πώς μπορώ να μην αναφερθώ στους απαρηγόρητους, τον γιο σου Αχιλλέα, τη σύζυγό του Ήρα, την πολυαγαπημένη σου εγγονή Χλόη, τα αδέλφια σου Μαίρη και Δώρο.

Κι αν για όλους εμάς ο θάνατός σου προκαλεί θλίψη, για την πατρίδα μας αποτελεί δυσαναπλήρωτη απώλεια.

Κυρίες και Κύριοι,

Τα όσα εγράφησαν και ειπώθηκαν τούτες τις μέρες για τη Ζέτα μας, δεν είναι ούτε τυχαία ούτε τα συνήθη μεταθανάτια σχόλια που αποδίδονται σ’ έναν αποθανόντα, αφού «ο νεκρός δεδικαίωται». Αντίθετα, αποτυπώνουν και αποδίδουν τη διάσταση μιας προσωπικότητας που καθ’ όλη τη διάρκεια της ενεργούς παρουσίας της, είτε στη Δημόσια Υπηρεσία είτε στο πολιτικό σύστημα της χώρας, διακρίθηκε για το ήθος, την εντιμότητα, την εργατικότητα, το υψηλό αίσθημα ευθύνης που σε συνδυασμό με την οξυδέρκεια και την ισχυρή προσωπικότητα που διέθετε της επέτρεπαν να είναι δημιουργική και ιδιαίτερα αποτελεσματική.

Το εξίσου σημαντικό, και παρά τα επιτεύγματα της, παρέμεινε μια σεμνή, πληθωρικά ανθρώπινη, μια πραγματική και σεβαστή Κυρία. Με αυτή την προσωπικότητα είχα την τιμή να συνεργαστώ από την ανάληψη της Προεδρίας, μέχρι και τη μέρα που έφυγε από τη ζωή.

Γι’ αυτή την Κυρία και το έργο της νιώθω περήφανος.

Θα ήμουν ασύγγνωστα ασυγχώρητος εάν παρέμενα στα όσα κολακευτικά ταυτίζονται απόλυτα με τον άνθρωπο και την Υπουργό Ζέτα Αιμιλιανίδου.

Θέλω να υπενθυμίσω πως παρά τις διαδοχικές κρίσεις που αντιμετώπισαν οι πολίτες και η χώρα μας, και κατ’ αντίθεση με τα όσα διαδραματίστηκαν σε άλλες χώρες, η Κύπρος βίωσε τα τελευταία εννέα και πλέον χρόνια, την εργατική ειρήνη.

Τούτο δεν οφειλόταν μόνο στα μέτρα που υιοθετούσε η Κυβέρνηση και με τη δική της συμβολή, αλλά και χάρις στην ικανότητα της να συνδιαλέγεται με πραότητα, να αποφεύγει τις συγκρούσεις, αλλά και να κατανοεί τα προβλήματα και τις διαφορές μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.

Δεν είναι, όμως, μόνο η εργατική ειρήνη που διέκρινε τη μέχρι σήμερα πορεία της χώρας. Ήταν και η ανάγκη το κράτος να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του έναντι των πολιτών, ιδιαίτερα των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού, ήταν η ανάγκη να οικοδομήσουμε ένα αποτελεσματικό κράτος πρόνοιας.

Για την επίτευξη του πιο πάνω στόχου, η παρουσία της Ζέτας ήταν καθοριστική.

Όπως έχω προαναφέρει, το όραμα μου για ένα κράτος πρόνοιας δεν θα γινόταν ποτέ εφικτό χωρίς την προσωπική σφραγίδα της.

Και εάν είναι κάτι που με βαραίνει Ζέτα μου, είναι πως μία μέρα πριν τη συνέντευξη Τύπου που είχε προγραμματιστεί για τα πεπραγμένα του Υπουργείου σου και όσα αποτελούν την παρακαταθήκη σου για το κράτος πρόνοιας, κτυπήθηκες με μια μοιραία δοκιμασία.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής νιώθω την ανάγκη να δικαιολογήσω πόσο γνήσια και αληθινά είναι όσα σου αποδόθηκαν τούτες τις μέρες, παραθέτοντας ενδεικτικά μέρος μόνον των όσων θεμελίωσαν το κράτος πρόνοιας. Μεταρρυθμίσεις και πολιτικές όπως:

1. Η καθιέρωση του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος,

2. Η Ελάχιστη Εγγυημένη Σύνταξη για όλους κάτω του ορίου της φτώχιας,

3. Θεσμοθέτηση του δικαιώματος της γυναίκας σε άδεια μητρότητας που για παιδί που αποκτάται από παρένθετη μητέρα,

4. Σύνταξη χηρείας για τους άντρες,

5. Άδεια πατρότητας μετ’ απολαβών,

6. Δικαίωμα σύνταξης σε θαλασσαιμικούς από την ηλικία των πενήντα χρόνων,

7. Δημιουργία Κέντρων Αξιολόγησης Αναπηρίας,

8. Θεσμοθέτηση Χριστουγεννιάτικου Έπιδόματος σε χαμηλοσυνταξιούχους, πολύτεκνες μάνες, λήπτες δημοσίου βοηθήματος και εγκλωβισμένους,

9. Επαναφορά του επιδόματος μάνας,

10. Η δημιουργία του Σπιτιού υποστηριζόμενης διαβίωσης ατόμων με σοβαρές αναπηρίες, του Σπιτιού του Παιδιού, του Σπιτιού της Γυναίκας και άλλα.

Ζέτα μου,

ξέρω πως η σεμνότητα σου θα με συγχωρέσει που σωρεία άλλων σημαντικών μέτρων δεν έχουν αναφερθεί. Εκείνο που θέλω να σε διαβεβαιώσω είναι πως το έργο σου θα ολοκληρωθεί με την καθιέρωση του Εθνικού Κατώτατου Μισθού, τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος και τη γονική άδεια.

Αγαπημένη μου Ζέτα,

Είναι για αυτά που όλοι νιώθουμε περήφανοι, είναι για αυτά που μπορεί να καυχώνται όσοι αγαπημένοι αφήνεις πίσω σου.

Σήμερα που φεύγεις για να συναντήσεις τον σύζυγο σου, τον Κωνσταντίνο σου, μπορείς πλέον να είσαι ήσυχη.

Ήσυχη ως αφοσιωμένη μητέρα, συνεργάτιδα και φίλη, μα πάνω όλα ως πολίτης που υπηρέτησες τον άνθρωπο.

Ήσυχη γιατί το πέρασμα σου στην αιωνιότητα θα παραμείνει το ίδιο φωτεινό με τη διαδρομή σου στη ζωή.

Μια διαδρομή που να είσαι σίγουρη πως θα καταστήσουμε παράδειγμα και φάρο της δικής μας πορείας.

Καλό ταξίδι αγαπημένη μου φίλη, αγαπημένη μας Ζέτα».