Η ενεργειακή κρίση, η «ωραία κοιμωμένη» και τα εκλογικά στοιχήματα

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί μία «καυτή πατάτα» την ώρα που η ενεργειακή κρίση δοκιμάζει σκληρά τη συνοχή της Ε.Ε.

Σε αυτό ακριβώς το πεδίο το έλλειμμα ηγεσίας είναι εδώ και καιρό προφανές. Κατώτερα των περιστάσεων τα κορυφαία στελέχη της Ε.Ε. περιορίζονται σε ρητορικά «ταρατατζούμ» περί οσονούπω απεξάρτησης της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο – πώς ακριβώς και… πόσο θα στοιχήσει το μαλλί, παραλείπουν να μας πουν – και κατά τα άλλα παριστάνουν τους τροχονόμους στη σφοδρή σύγκρουση εθνικών συμφερόντων που εμποδίζει την εκπόνηση ενός ρεαλιστικού και θαρραλέου σχεδίου για την από κοινού αντιμετώπιση του προβλήματος.

Τα πράγματα, μάλιστα, χειροτέρεψαν. Αν υποθέσουμε ότι πριν καταγραφόταν διάσταση απόψεων στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής οικογένειας, τώρα πλέον ελλοχεύει η διχόνοια. Η απόφαση του Βερολίνου να προχωρήσει σε ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα κρατικών δαπανών ύψους 200 δισ. για τη στήριξη των γερμανικών επιχειρήσεων και νοικοκυριών – τη στιγμή που στο εσωτερικό της Ένωσης είναι ανοιχτή η συζήτηση για την επιβολή πλαφόν στις τιμές του φυσικού αερίου – προκάλεσε την οργή πολλών εταίρων του κυρίου Σολτς οι οποίοι πιστεύουν ακράδαντα ότι ο Γερμανός καγκελάριος πορεύεται με αποκλειστικό γνώμονα το ιδίον συμφέρον.

Χαρακτηριστική ήταν η επισήμανση του αρμόδιου Γάλλου υπουργού ότι «είναι σημαντικό να αποφεύγουμε τον πολιτικό και οικονομικό κατακερματισμό εντός της Ε.Ε.». Ακόμα πιο αιχμηρή υπήρξε η αντίδραση της Αθήνας διά στόματος Κυριάκου Μητσοτάκη που εστράφη ευθέως κατά του Βερολίνου: «Είναι αδιανόητο» τόνισε «να μην υπάρχει αυτή τη στιγμή ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και να υπάρχουν χώρες οι οποίες ακολουθούν μια αυτόνομη πολιτική στήριξης των δικών τους κοινωνιών μόνο και μόνο επειδή έχουν την οικονομική και δημοσιονομική ικανότητα να το πράττουν. Θα μου πείτε, ίδρωσε το αυτί τους; Ούτε κατά διάνοια, αφού όλο αυτό το διάστημα δεν αισθάνθηκαν καν την ανάγκη να επωμιστούν την ευθύνη που τους αναλογεί για τις επιπτώσεις της ενεργειακής κρίσης, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στην επιλογή του Βερολίνου (επί προεδρίας Μέρκελ) να ακολουθεί διαχρονικά πολιτική «ανοιχτών θυρών» έναντι της Μόσχας.

Επομένως, αν λέγαμε – πρόσφατα – ότι ο Βλάντιμιρ Πούτιν επενδύει στη διεύρυνση της έντασης ανάμεσα σε Βρυξέλλες και Ουάσινγκτον, τώρα είναι πολύ πιθανό να ποντάρει παράλληλα στην εσωτερική αποσταθεροποίηση της Ενωμένης Ευρώπης, στο πλαίσιο πάντα του δικού του γεωπολιτικού παιγνίου.

Ας έρθουμε στα δικά μας.

Τρία ζητήματα: Πρώτον, η επιδότηση της αγοράς καυσίμων ευνόησε κυρίως τα διυλιστήρια, δεν οδήγησε σε σταθεροποίηση των τιμών και είχε αναμφίβολα αξιοσημείωτη δημοσιονομική «χασούρα» με αποτέλεσμα να αντιδρούν πλέον έντονα οι εταίροι μας για τα επιδοματικά πακέτα. Μας λένε εν ολίγοις ότι ξοδεύουμε πολλά και ότι πρέπει να κάνουμε κράτει. Δεύτερο, ο εγχώριος πληθωρισμός έτρεξε με 12,1% τον Σεπτέμβριο, έναντι 10% του μέσου όρου της Ευρωζώνης. Και τρίτο – χειρότερο ίσως – ζουν και βασιλεύουν τα φαινόμενα της αισχροκέρδειας. Αυτή είναι η κυρίαρχη αίσθηση δεδομένου ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών (δημοσκόπηση MRB για το Newsbomb.gr) δηλώνει κατηγορηματικά ότι πρόκειται για εκτεταμένο φαινόμενο το οποίο προφανώς δεν αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά. Και πώς θα μπορούσε άραγε με έναν αποδιαρθρωμένο μηχανισμό και με ένα παρωχημένο σύστημα. Η λογική μπουκάρω – εν είδη Σαπφώ Νοταρά – έχει μεν «θέαμα», δεν έχει όμως αποτέλεσμα.

Εν ολίγοις, όσο δεν γίνονται τακτικοί έλεγχοι επί του καταλόγου, κατά προτίμηση ηλεκτρονικά και με αυτόματη επιβολή προστίμου, η κερδοσκοπία θα δείχνει τα δόντια της, ενώ η κρατική παρέμβαση θα περιορίζεται στην επικοινωνιακή επιρροή που θα μπορούσε να παραχθεί μέσω των βραδινών δελτίων ειδήσεων. Μ’ αυτά και μ’ αυτά καταλήγουμε πάλι στο πεδίο στο οποίο θα γίνει η επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Ώρα για στοιχήματα.