Ούτε Κουφοντίνας, ούτε Λιγνάδης

Από το… 1821 μέχρι σήμερα οι Έλληνες βρίσκουμε ή μας βρίσκουν πάντα αφορμές για να διχαστούμε.

• Να πάρει ο ένας μια πλευρά, ο άλλος την άλλη και να μη συναντηθούμε ποτέ και πουθενά. Εις τον αιώνα των αιώνων. Αυτός είναι και ο μεγάλος φόβος τους. Να μην μονιάσει ο Έλληνας με τον Έλληνα.
• Κι αφού λόγω κορονοϊού, πανδημίας κτλ. είναι δύσκολο να βρεις λόγους να διαφωνήσεις με τον άλλον, το ματσάκι που παίζεται είναι Λιγνάδης-Κουφοντίνας. Εσύ με ποιον είσαι;
• Με κανέναν. Ούτε με τον έναν, ούτε με τον άλλον. Και ποσώς με ενδιαφέρει τι θα πάθει και ο ένας και ο άλλος μέσα στη φυλακή. Ή σε ποια φυλακή θα πάνε. Δεν με νοιάζει καν να… επιδείξω πολιτισμό σε τέτοιες περιπτώσεις.
• Πολιτισμός είναι να προστατεύεις τον αδύναμο. Αυτούς που και στις δύο περιπτώσεις αφήσαμε απροστάτευτους ως κοινωνία. Από τους πιτσιρικάδες μέχρι τον Αξαρλιάν. Αυτούς έπρεπε να προστατεύσουμε. Τα θύματα, όχι τους θύτες. Άσε που όλο αυτό μου… βρωμάει και επικοινωνία! Σιγά μην είναι το πρόβλημα του μέσου Έλληνα πως περνάει στη φυλακή ο ένας και ο άλλος.
• Όταν δεν ξέρεις εσύ πως θα περάσεις, πως θα βγάλεις το μήνα… Με τις δουλειές να έχουν πια χρονίσει κλειστές, με μια κοινωνία που ζει με επιδόματα.
• Κι επειδή μαγικά ραβδιά έχει μόνο Χάρι Πότερ, ακόμη κι αν αύριο πρωί ανοίξει ξανά η ζωή μας, υπάρχει κόσμος, πολύς κόσμος που θα κάνει καιρό να πάρει τη ζωή του πίσω. Ειδικά στην εστίαση. Μιλάμε για δράμα. Δράμα. Κόσμο που πεινάει χωρίς να είναι επιλογή του.