Πότε ήμασταν καλύτεροι;
Μουσική, τραγούδι, ψυχοθεραπεία… Με μάσκα, απόσταση ή χωρίς. Το συναίσθημα είναι πάντα το ίδιο. Πάντα. Τις προάλλες ανέβηκα στο «Κατράκειο». Για την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη. Μαγικά. Η Άλκηστις είπε πολλά τραγούδια της. Σε ένα, κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Ένιωθα πως δεν ακούω καλά. Την πρώτη φορά. Μετά κατάλαβα ότι άκουγα μια χαρά. Απλά το τραγούδι, οι στίχοι, ένας στίχος δηλαδή είχε πέσει θύμα της μεγαλύτερης κατάρας της εποχής μας. Της πολιτικής ορθότητας. Και εξηγούμαι.
Το 1985 ο Σταμάτης Κραουνάκης, έγραψε τον περίφημο «Άδωνι». Ναι αυτό, το υπέροχο τραγούδι, που μεταξύ άλλων λέει:
Πάμε στον Άδωνι για καφέ
που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά
και αράζουνε και αθλητές
και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά
Κυριακή να της φύγει το στρες.
Κάθε φορά που η Άλκηστις έπρεπε να πει την απαγορευμένη λέξη την… έπνιγε. Ποια ήταν; Η «χοντρή». Ναι… Η χοντρή. Δεν ξέρω αν αυτό είναι επιλογή της Άλκηστης ή όχι. Φαντάζομαι ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Δηλαδή δεν απαγόρευσε κάποιος στην Άλκηστη να το πει αλλά για να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας ας… αποφύγουμε την “χοντρή”. Γιατί το να πεις κάποιον «χοντρό» ισοδυναμεί πια με φόνο. Ακόμη και αν ο ίδιος δεν τραβάει κανένα ζόρι με αυτό… Όπως πχ ο Σταμάτης Κραουνάκης που έγραψε το τραγούδι. Ο Σταμάτης που αδύνατο δεν τον λες…
Μετά αναρωτήθηκα αλήθεια πότε ήταν καλύτερη, πιο ευαίσθητη η κοινωνία μας…. Τώρα, την εποχή της πολιτικής ορθότητας ή το 1985;
Τώρα ή την εποχή (1986) που γράφτηκε «ο κοντός με τη γραβάτα»; Τώρα ή τότε (1964) που ο μέγας Ζαμπέτας με τον Βασιλειάδη έγραψαν τον «Αράπη»; Σκέφτομαι πότε ήταν καλύτερο το ανθρώπινο γένος; Πότε βοηθούσε περισσότερο ο ένας τον άλλον; Πότε υπήρχε μεγαλύτερη αλληλεγγύη; Πότε αγαπούσαμε αλλήλους; Τότε ή τώρα;
Πότε υπήρχε μεγαλύτερη ευγένεια και πότε επικράτησε ο καθωσπρεπισμός;
Πότε οι άνθρωποι ήταν πιο… άνθρωποι; Σκέψου. Κι αν δεν έχεις ζήσει ρώτα. Και μετά κρίνε. Κρίνε, σκεπτόμενος το τώρα. Που το «χοντρή» είναι πια απαγορευμένη λέξη. Που όλα πρέπει να είναι αποστειρωμένα, καθώς πρέπει… Τώρα που όλα πρέπει να γίνονται με πολιτική ορθότητα.
Τώρα που το «Χοντρος-Λιγνός» θα ήταν κατακριτέο, που το νευρικιά είναι αθώο σε σύγκριση με το «χοντρή» (κι ας έχει μεγαλύτερη επίδραση στους γύρω σου να είσαι νευρικός…) και που ο Ζαμπέτας και ο Βασιλειαδης θα είχαν φάει ήδη τη λέζα του ρατσιστή…
Τώρα που το φαίνεσθαι πνίγει το είσαι.
Κάτσε και σκέψου, αυτό που λέει ο ποιητής… «ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και που πάω;». Που σε πάνε, που μας πάνε για την ακρίβεια… Τωρα που να διαφωνείς, να λες την άπόψη σου χωρίς γιρλάντες, μπορεί να σε… καταδικάσει σε εξορία. Όχι κανονική. Προς το παρόν.
Σκέψου τι κόσμο θέλεις πραγματικά. Και υπερασπίσου το δικαίωμα του άλλου να λέει αυτό που πιστεύει χωρίς φόβο. Είναι άλλο να είσαι ευγενής κι άλλο καθώς πρέπει. Άλλο να είσαι ειλικρινής κι άλλο comme il faut. Άλλο να είσαι αυθεντικός κι άλλο «καλό παιδί». Κυρίως είναι άλλο να είσαι ελεύθερος και άλλο να σου πουλάνε ότι είσαι…
Κοιτάξου στον καθρέφτη κι αποφάσισε: Με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Η μάχη είναι μπροστά μας.
Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.