Στην Ελλάδα πρέπει να πεθάνεις για να σου πουν μια καλή κουβέντα…

Της αναγνώριζα την τόλμη της να μπει αρχηγός σε ένα κόμμα που είχε κάνει συνώνυμο του «ξεπουλήματος» ο Γιωργάκης, όταν ένα μεσημέρι μας είπε από το Καστελόριζο ότι… πουληθήκαμε κι εμείς και τα παιδιά μας στους τοκογλύφους.

Την ώρα που οι μεγάλοι και σπουδαίοι έκαναν την κότα για να μην φάνε τη λέζα, η Φώφη βγήκε μπροστά. Κι ας ήξερε ότι μαζί με τον λαό, έπρεπε να πείσει και τους γύρω της. Τον λαό ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα άλλαζε μόνο όνομα αλλά και σκέψη και τους γύρω της, τους πιο κοντινούς της, την οικογένεια και τους φίλους της ότι το φορτίο που θα έπαιρνε δεν θα την επηρέαζε στη μάχη με τον καρκίνο…

Ο μόνος που δεν χρειαζόταν προσπάθεια να πείσει ήταν ο εαυτός της. Ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο. Γιατί η Φώφη δεν ήθελε να φοβάται. Ούτε καν τον θάνατο. Όπως κι έγινε. Κι αυτό το μήνυμα, στο τέλος της διαδρομής, θαρρώ πως έφτασε παντού. Σε όλους. Γιατί όσο και αν ο χαμός ενός νέου ανθρώπου, μιας μάνας, συγκλόνιζε και θα συγκλονίζει, το κύμα αγάπης για τη Φώφη μοιάζει πρωτόγνωρο. Και είναι σίγουρο ότι έχει προκληθεί επειδή ΟΛΟΙ μας την παραδεχτήκαμε για τη γενναιότητα της… Αλλά έγινε μετά θάνατον… Ως συνήθως.

Μέχρι να… πεθάνει η Φώφη ήταν η «δεν πας να φτιάξεις κάνα παστίτσιο, που θες κι αρχηγιλίκια;» ή «τι λέει η ξανθιά;»… Κάθε φορά που η Φώφη έβγαινε να μιλήσει περισσότερο ασχολούμασταν με το τι φοράει, πώς το φοράει, αν της πάει, αν έχει βάψει το μαλλί, αν πάχυνε, αν αδυνάτισε, αν, αν, αν παρά με αυτά που έλεγε… Και όταν ακούγαμε τι έλεγε το… ακυρώναμε επειδή το έλεγε η Φώφη! Αυτή που τώρα όλοι έχουμε να πούμε μια καλή κουβέντα… Όλοι όμως. Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι… Στην Ελλάδα, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, για να ακούσεις μια καλή κουβέντα πρέπει να πεθάνεις… Άρα δεν την ακούς.

Καλό ταξίδι Φώφη. Ήσουν γενναία!

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.