Αυτό που γίνεται με το ρεύμα είναι βαρβαρότητα!

Δεν ξέρω ΟΥΤΕ έναν από τους κοντινούς ανθρώπους μου που να μπορεί να ανταποκριθεί στους λογαριασμούς που έχει να πληρώσει. Παραμιλάνε… Και δεν ξέρουν πια από που και τι να κόψουν για να πληρώσουν το ρεύμα: «Είμαι κάθε μέρα πάνω από το κινητό και τρέμω όταν έρχεται μήνυμα μήπως είναι από τη ΔΕΗ», μου είπε ένας φίλος: «Δεν ξέρω τι να μην πληρώσω για να βάλω ένα ποσό έναντι, μάλλον θα κόψω το σταθερό», μου είπε ένας άλλος. Κι αυτό είναι καθημερινότητα. Δεν είναι ζωή.Είναι βαρβαρότητα.

Αυτό που γίνεται σε κάθε σπίτι για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σήμερα δεν έχει λογική. Ο κόσμος, ένας ήδη πολύ ταλαιπωρημένος κόσμος από κάθε άποψη, πηγαινοέρχεται στη δουλειά για να πληρώνει λογαριασμούς. Και μάντεψε! Δεν μπορεί πια ούτε αυτό. Ούτε καν αυτό… Γιατί αυξήθηκαν οι υποχρεώσεις αλλά όχι οι μισθοί… Πρόσεξε. Δεν αποφάσισε κανείς να αλλάξει ξαφνικά ζωή και να το παίξει πλούσιος. Απλά πληρώνει σαν να είναι πλούσιος! Σαν να ζει σε έπαυλη! Κι ας ζει σε ένα δυαράκι στο Κερατσίνι.

Ανοίγει το θερμοσίφωνο να κάνει ένα μπάνιο τα παιδιά του και τρέμει η ψυχή του. Ανοίγει το κλιματιστικό για να ζεσταθεί και ξέρει πως όταν έρθει ο λογαριασμός θα σκυλομετανιώσει που… ζεστάθηκε.

Κι όλα αυτά έχοντας… πανηγυρίσει ως Κράτος την έξοδο από το μνημόνιο καμιά δεκαπενταριά φορές μέχρι σήμερα. Κι όλα αυτά ενώ Πορτογάλοι και Κύπριοι, κατάφεραν χωρίς φωνές και κλάματα να μην τους γδέρνουν τα «γεράκια»… Λες και μόνο εδώ χτυπάει η κρίση στην ενέργεια. Λες και μόνο εδώ μας πλήττει η όλη φάση…

Και ξέρεις κάτι; Δεν αντιδρούμε. Δεν κάνουμε το παραμικρό. Έχει γίνει η ζωή μας μια υποχρέωση αλλά εμείς εκεί… Αφασία. Για να μας το λένε, έτσι πρέπει να κάνουμε. Να πληρώνουμε… Κι ας μην έχουμε.

Εντάξει, εδώ πίστεψες ότι σε έσωσαν οι Γερμανοί… Δεν θα πιστέψεις ότι πρέπει να πληρώνεις ρεύμα έπαυλης στο δυαράκι στο Κερατσίνι; Πρέπει. Πλήρωσε. Και σκάσε. Α… Ξέχασα. Δεν μιλάς.