Εσύ που δίνεις Πανελλήνιες…

Το μεγαλύτερο που μπορείς να κάνεις. Εκεί έξω, στις δουλειές, έχω δει χιλιάδες ανθρώπους, απολύτως όχι απλά επιτυχημένους αλλά ευτυχισμένους. Παιδιά που δεν πέρασαν όχι μόνο στη σχολή που ήθελα αλλά… πουθενά. Παιδιά που δεν απέκτησαν πανεπιστημιακές γνώσεις αλλά έγιναν σοφότερα από τους επιστήμονες. Παιδιά ευτυχισμένα. Άνθρωποι ευτυχισμένοι. Να το θυμάστε. Να το θυμάσαι.

Δεν κρίνεται η ζωή και η ευτυχία σου αν θα γράψεις καλά και θα περάσεις. Είναι η μεγαλύτερη ανοησία που μπορείς να πιστέψεις. Και γιατί πια υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι αλλά κυρίως γιατί όσους ευτυχισμένους ανθρώπους που δεν πέρασαν πουθενά άλλους τόσους δυστυχισμένους που πέρασαν στη σχολή των… ονείρων τους, έχω δει.

Ανθρώπους που κατάλαβαν ότι το να περάσουν σε ένα Πανεπιστήμιο, σε μια Σχολή, κάπου βρε αδερφέ δεν είναι διαβατήριο ευτυχίας. Πολλές φορές ούτε καν επιτυχίας. Κι εσείς, οι γονείς, μην φορτώνετε στις πλάτες των παιδιών τα δικά σας όνειρα και άγχη.

Και γιατί τα παιδιά (τους) οφείλουμε να είναι ελεύθερα. Σε όλα… Μην τα αγχώνουμε λοιπόν για κάτι που ακόμη και αν δεν πάει καλά, αν πάει χάλια, διορθώνεται… Μην τα παραπλανούμε λέγοντας πως αν περάσεις σε μια Σχολή καθάρισες για μια ζωή.

Ποια ζωή; Τη δική τους ή τη δική μας; Τα όνειρα τους ή τα όνειρα μας; Αλλά αρκετά με τους «μεγάλους». Εσύ που ξεκινάς αυτή τη δοκιμασία… Κάνε την προσπάθεια σου. Με πάθος αλλά χωρίς φόβο. Τίποτα δεν πάει χαμένο… Κάθε εμπειρία που περπατάς στη ζωή σε κάνει καλύτερο. Ή τουλάχιστον πιο δυνατό. Κι αυτό είναι που μετράει…