Όσο περισσότερα επιδόματα, τόσο μεγαλύτερη η αποτυχία
Ο χειμώνας που μπαίνει δεν θα είναι καλός. Το λένε πια όλοι. Για την ακρίβεια λένε ότι θα είναι ο χειρότερος από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Η Δύση έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με τις επιλογές της. Με τη διαφορά ότι αυτές τις επιλογές δεν θα τις πληρώσουν αυτοί που τις έκαναν αλλά ο απλός κόσμος.
Από τη Γερμανία και τη Γαλλία μέχρι τα μέρη μας, όλοι ψάχνουν να βρουν τρόπους για να μην παγώσουν και να μην βυθιστούν στο σκοτάδι… Με μια διαφορά. Εδώ προερχόμαστε από μια σκληρή 10ετία που από το Κράτος μέχρι τον τελευταίο πολίτη… στέρεψε! Ουδείς πια έχει λίπος να κάψει… Πάθαμε αλλά δεν μάθαμε. Και για μια ακόμη φορά προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση με… επιδόματα!
Η Ιστορία μας έχει διδάξει ότι όσο περισσότερα επιδόματα, τόσο μεγαλύτερη η αποτυχία. Γιατί φανερώνει έλλειψη πλάνου. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει διαρκώς με το χέρι απλωμένο… Ίσως ούτε καν να επιβιώσει.
Ο σοφός το έλεγε κάπως έτσι: Αντί να δώσεις ένα ψάρι σε έναν πεινασμένο, μάθε τον να ψαρεύει. Εδώ μοιράζουμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα… ψάρια. Με τα γνωστά αποτελέσματα. Κανείς δεν παίρνει μια γενναία απόφαση. Πραγματικά γενναία. Όχι στα λόγια. Και όσο οι κυβερνήτες είναι φοβικοί τόσο οι χώρες θα βυθίζονται σε κρίση.
Ξέρω… Για κάποιους το 300άρι του Σούπερ Μάρκετ ή το ένα γέμισμα του ρεζερβουάρ είναι κάτι παραπάνω από σημαντικό. Στην ουσία όμως δεν σε σώζει. Σε καταδικάζει. Να ζεις μια ζωή εξαρτημένος. Και απλά να επιβιώνεις… Οι 40+ ζήσαμε τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής μας, δεμένοι χειροπόδαρα! Παλεύοντας για την επιβίωση.
Είμαστε πια και επίσημα η γενιά των επιδομάτων… Αυτοί που μάθαμε όχι απλά στα απολύτως απαραίτητα αλλά στο να τελειώνουν τα λεφτά στις αρχές του μήνα. Το μόνο που τελειώνει νωρίτερα είναι η ελπίδα.
Ας γλιτώσουν τουλάχιστον οι επόμενες γενιές. Με τόλμη και γενναιότητα. Με αποφάσεις. Όχι μοιράζοντας χαρτζιλίκια…
