Ποιο ψωμί, ποια Παιδεία, ποια Ελευθερία;

Κάθε 17 του Νοέμβρη ένιωθα κάπως συγκινημένος. Για τα παιδιά που χάθηκαν. Για τον θείο μου που ξενιτεύτηκε για να μην τον κυνηγήσει το καθεστώς. Όσο περνούν τα χρόνια η συγκίνηση γίνεται θλίψη. Για τα όνειρα που χάθηκαν. Τα οράματα που τα έφαγε η μαρμάγκα και τα… διακοποδάνεια.

Για το Πολυτεχνείο που ζει μόνο για 4-5 ρομαντικούς και κάποιους «επαγγελματίες» αριστερούς. Αλήθειες να λέμε. Και η αλήθεια είναι μία. Μισό αιώνα παρά ένα χρόνο μετά από την εξέγερση του κόσμου το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» όχι απλώς συνεχίζει να είναι ζητούμενο αλλά αποδεικνύει ότι η θυσία των παιδιών έγινε ανταλλαγή από τους… επόμενους για καριέρες και τεχνητή ευμάρεια.

Ο φτωχός κόσμος παραμιλάει στο δρόμο για το φούρνο. Η δημόσια Παιδεία είναι υπό διάλυση. Και η Ελευθερία… υπό παρακολούθηση. Διαρκώς. Και το χειρότερο; Με βασικούς υπεύθυνους κάποιους που τότε φώναζαν «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»…

Αυτούς που πούλησαν το Πολυτεχνείο ακριβά για αυτούς και φτηνά για όσους «έφυγαν». Κανένα Πολυτεχνείο δεν ζει όταν 11 εκατομμύρια Έλληνες εδώ και 12 χρόνια έχουμε απωλέσει όσα κατακτήθηκαν με αγώνες. Όταν παρακολουθούμε το ξεπούλημα της χώρας. Όταν ο βασικός μισθός έχει γίνει χαρτζιλίκι. Όταν όλα ακριβαίνουν. Όταν τα παιδιά δεν έχουν ελπίδα… Όταν μας έχει φάει το κινητό και ο καναπές.

Κανένα Πολυτεχνείο δεν ζει όταν το πολιτικό τραγούδι αντιμετωπίζεται πια ως κάτι γραφικό και τα πιτσιρίκια ακούνε για ναρκωτικά και βίζιτες. Κανένα Πολυτεχνείο δεν ζει όταν εσύ κι εγώ τα τρώμε όλα απαθείς… Κανένα Πολυτεχνείο δεν ζει όταν ο φασισμός έχει φωλιάσει πια μέσα στις ψυχές όλων μας. Από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον διπλανό μας μέχρι τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας… Κανένα Πολυτεχνείο δεν ζει. Κι ας λένε ό,τι θέλουν όλοι αυτοί που κάνουν ακόμη καριέρες και κονομάνε πάνω στα νεκρά παιδιά.

Η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής πέθανε.