Σε λίγο θα ντρέπεσαι να δηλώνεις δημοσιογράφος…

Ας πούμε λοιπόν ότι η δημοσιογραφία δεν είναι λειτούργημα για να ξεκινήσουμε… θετικά την κουβέντα. Η δημοσιογραφία είναι επάγγελμα. Είναι δουλειά. Και δυστυχώς στο πέρασμα των χρόνων την κάνουμε, όσοι την κάνουμε, ολοένα και χειρότερα… Κι όσο φεύγουν οι μεγαλύτεροι, οι πραγματικά μεγάλοι και σπουδαίοι, τουλάχιστον στη δουλειά, όπως ο Γιάννης Διακογιάννης, τόσο θα χειροτερεύει το πράγμα. Γιατί δεν θα υπάρχει κανείς που να ορθώσει ανάστημα στον κιτρινισμό. Ακούω παντού «βγάλε τίτλους», «πούλα τίτλους»…

Ο τίτλος μας νοιάζει πια, όχι το περιεχόμενο. Η βιτρίνα. Και όλα τα συμπεράσματα, του κοινού, που πάντα περιμένει στη γωνία να κατασπαράξει αυτόν που θα πει αυτό που δεν πρέπει, βγαίνουν από τους τίτλους. Ουδείς μπαίνει στον κόπο να διαβάσει ή να ακούσει ολόκληρη τη συνέντευξη… Αρκεί ο τίτλος. Αυτός που βγαίνει κάποιες φορές από τα συμφραζόμενα κι άλλες από τα… κοπτοραπτόμενα! Ανάλογα σε ποιον θα πέσεις. Δίνουμε τους ανθρώπους βορά στον κόσμο χωρίς να μας νοιάζει η αλήθεια τους, η πορεία τους, η Ιστορία τους. Να βγει ο τίτλος. Να πουλήσει ο τίτλος. Η δικτατορία του τίποτα. Μιλάει ένας, κόβουν-ράβουν δύο, σφάζουν όλοι οι υπόλοιποι… Οι σχολιαστές, το κοινό, τα social media, ο Μπάμπης από την Σαλαμίνα, το Μαράκι που βγάζει τα απωθημένα, ο ταξιτζής που πάντα ξέρει καλύτερα… Αλλά όλα καλά. Βγήκε ο τίτλος. Και το μεροκάματο. Παίρνουμε τις προσωπικές ζωές των άλλων, τους δεσμούς τους, τους χωρισμούς τους, τους γκόμενους και τις γκόμενες τους, τα προβλήματα τους και τα κάνουμε φέιγ βολάν… Γιατί μπορούμε. Μας μιλάνε και τους κράζουμε. Δεν μας μιλάνε πάλι τους κράζουμε. Μας λένε για τα προσωπικά τους και τα σχολιάζουμε. Δεν λένε τίποτα πάλι σχολιάζουμε. Τη σιωπή της. Η κλειδαρότρυπα πια έγινε μπαλκονόπορτα. Μπουκάρουμε όλοι από εκεί για να δούμε τι συμβαίνει. Και να παρέμβουμε. Γιατί εμείς ξέρουμε καλύτερα από αυτόν που παντρεύτηκε, χώρισε, έκανε παιδί, δεν έκανε παιδί… Γιατί είμαστε δημοσιογράφοι.

Είμαστε δημοσιογράφοι… Απλά σε λίγο θα ντρεπόμαστε να το πούμε. Κάνω αυτή τη δουλειά 30 χρόνια πια. Και εντελώς βλάκας να ήμουν θα είχα σχηματίσει μια κάποια εικόνα… Ξέρω. Και τη δουλειά και τους τρόπους που την κάνουμε. Την κάνουμε χωρίς ντροπή, χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς… Ελπίζω οι επόμενοι να την κάνουν αλλιώς. Βλέπω σε κάποιους όχι όλους, ένα φως, μια ελπίδα… Βλέπω ειλικρίνεια. Θάρρος κι όχι θράσος. Σεβασμό στη ζωές και στις προσωπικότητες των ανθρώπων. Βλέπω διάθεση να διαβάζουν όλη τη συνέντευξη κι όχι τους τίτλους. Να μην βγάζουν τίτλους… Να κάνουν συνεντεύξεις. Όχι κρεοπωλεία… Μακάρι. Με πονάει που μπήκα σε αυτή τη δουλειά κι έχει καταντήσει έτσι… Με πονάει που η αλήθεια είναι πια ανεπιθύμητη στο γυαλί. Με πονάει που ο κόσμος σε λίγο θα πιστεύει τον VAGGELIS PATISIA κι όχι τον δημοσιογράφο… Με πονάει που πια λες δημοσιογράφος και σε κοιτάνε στραβά. Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ευτυχώς ή δυστυχώς.

Αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού! Όσο προλαβαίνουμε ας αλλάξουμε… Αλλιώς θα βουλιάξουμε.