Προσέξτε, μην συνηθίσουμε τη φρίκη…

Με θύτες δε, ανθρώπους υπεράνω πάσης υποψίας. Από παπάδες μέχρι μανάδες! Ένας φίλος σοφός, αναρωτιόταν τις προάλλες αν ζούμε σε διεστραμμένη εποχή ή σε εποχή διεστραμμένων. Θαρρώ και τα δύο.

Αλλά μικρή σημασία έχει. Το ζήτημα είναι το πώς προστατεύουμε τα παιδιά. Και δυστυχώς δεν τα προστατεύουμε. Είναι όλα αφημένα στη μοίρα τους… Στα χέρια των κακών. Ουδείς ασχολείται σοβαρά μαζί τους. Ουδείς. Στην περίπτωση του Αλιάκμονα αφήσαμε μια γυναίκα σε αυτή την τραγική κατάσταση να μεγαλώσει ένα παιδί, χωρίς καν οι αρμόδιοι να εξασφαλίσουν, αν όχι να επιβάλλουν ότι θα παίρνει τα φάρμακα της…

Ούτε καν αυτό! Από κοντά φυσικά στον αγώνα των ευθυνών οι γονείς της και η τοπική κοινωνία. Αυτοί δηλαδή που τώρα κλαίνε για τη χαμένη ζωή… Ένα παιδάκι 11 μηνών… Καταδικασμένο εκ γενετής. Από όλους εμάς. Από όλους όσοι θα έπρεπε να είμαστε ασπίδα τους, όταν οι άνθρωποι που του έφεραν στον κόσμο είτε έφυγαν από τη ζωή, είτε είναι ανίκανοι να μεγαλώσουν τα παιδιά τους ή πολύ περισσότερο γίνονται θύτες των παιδιών και δολοφόνοι τους…

Έχω κι άλλα κακά νέα. Την συνήθεια. Την ανοσία στη φρίκη. Στο άκουσμα ότι μια μάνα έριξε το μωρό της στο ποτάμι το σοκ δεν είναι πια αυτό που θα έπρεπε. Και ξέρεις γιατί; Όταν έχει ακούσει ότι μια άλλη μάνα δολοφόνησε τρία παιδιά ή ένας πατέρας βίαζε το παιδί του παρέα με θείους και συγγενείς ή ότι μια άλλη οικογένεια ζούσε επειδή ένα από τα παιδιά το βίαζαν και το εξέδιδαν, γίνεσαι πια σκληρόπετσος…

Συνηθίζεις τη βία. Συνηθίζεις το πρόσωπο του τέρατος όσο αποκρουστικό κι αν είναι… Κι αυτό είναι το αμέσως χειρότερο από όσα παθαίνουν τα παιδιά! Μην γίνουμε σκληρόπετσοι… Τώρα θα μου πεις κι… ευαίσθητοι που ήμασταν κάναμε κάτι; Κάναμε… Έστω κι υποκριτικά. Τώρα πολύ φοβάμαι ότι δεν θα κάνουμε ούτε αυτό. Το ελάχιστο… Για τα παιδιά.