Όλοι μαζί «σκοτώσαμε» τη Νίκη…

Η Νίκη δεν είναι το πρώτο σκυλί που πεθαίνει εξαιτίας του αφεντικού της. Και δεν θα είναι μάλλον το τελευταίο. Δυστυχώς.

Η Νίκη πέθανε από την πείνα. Όπως πολλά ζώα εκεί έξω. Αυτοί που την πήραν ή τη βρήκαν (όπως είπαν) αποφάσισαν να την αφήσουν νηστική και δεμένη για μήνες, καταδικάζοντας την σε αργό και βασανιστικό θάνατο.

Όχι στην έρημο Σαχάρα ή σε ένα ξερονήσι… Στη Ζαχάρω της Ηλείας. Σε ένα σημείο που πέρναγε κόσμος και κοσμάκης. Όλοι ήξεραν, κανείς δεν μίλησε. Μόνο δυο ξένες. Αυστριακές θαρρώ, που είδαν το σκυλί σε αυτό το χάλι και κινητοποιήθηκαν, βρίσκοντας ακόμη και τον πρόεδρο μιας φιλοζωικής που έδρασε άμεσα αλλά ήταν αργά… Για το σκυλί.

Η Νίκη ταξιδεύει για τον Παράδεισο. Εκεί που δεν θα βρει το αφεντικό της. Γιατί έχεις το δικαίωμα να μην συμπαθείς τα ζώα. Τους σκύλους, τις γάτες, τα κουνέλια… Όταν όμως αποφασίζεις να «δολοφονήσεις» το ζώο σου αφήνοντας το να πεθάνει δεμένο από την πείνα, κλείνεις πρώτη θέση για την Κόλαση…

Για αυτόν τον τύπο ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Κι όπως κι αν τιμωρηθεί από τις αρχές πάλι λίγο θα είναι… Το σκυλί ούτως ή άλλως πέθανε. Προσωπικά ντρέπομαι για όλους αυτούς τους αδιάφορους που έβλεπαν και δεν μίλαγαν. Είναι συνένοχοι στο έγκλημα. Κι αυτό δεν συμβαίνει με θύματα σκύλους, γάτες κλπ. Συμβαίνει και με ανθρώπους…

Όλοι ξέρουν, όλοι βλέπουν και δεν μιλάει κανείς. Από αδιαφορία ή από φόβο, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο… Και τίποτα δεν θα αλλάζει μέχρι ο κακός να χτυπήσει τη δική σου πόρτα. Τότε εσύ θα ζητάς, εσύ θα ήθελες βοήθεια, εσύ θα ήθελες κάποιος να είχε μιλήσει αλλά…

Η Νίκη και όσοι τη βοήθησαν μας άφησαν «προίκα» μια φωτογραφία που θα μας στοιχειώνει για καιρό… Το τελευταίο βλέμμα της, την ώρα που ο παραλίγο σωτήρας της, της έδινε ένα φιλί για αντίο! Αυτό το βλέμμα του «γιατί;» ενός αθώου πλάσματος που δολοφονήθηκε από τον άνθρωπο που θα έπρεπε να την φροντίζει αν όχι να την αγαπάει…

Μαζί κι από όλους εμάς που τώρα κάνουμε τους έκπληκτους και τους ευσυγκίνητους. Υποκρισία.