Tα κορίτσια δεν σώζονται με ευχές…

Μία ακόμη δολοφονία γυναίκας. Γυναικοκτονία θα πουν κάποιοι. Δεν έχει μεγάλη σημασία πώς θα το πεις. Σημασία έχει ότι ένα ακόμη κορίτσι δολοφονείται από κάποιον ή κάποιους που θεώρησαν πως μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν σε αυτό το κορίτσι…

Μέχρι και να το δολοφονήσουν. Δυστυχώς κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο το μυαλό όλων μας, πηγαίνει στην Ελένη Τοπαλούδη. Και στους γονείς της. Στη μάνα και τον πατέρα της. Αυτούς που είχαν ευχηθεί «η κόρη τους να είναι η τελευταία που δολοφονείται». Δεν ήταν. Ήρθαν κι άλλες. Πολλές. Και θα έρθουν κι άλλες. Δυστυχώς…

Βλέπεις, τα κορίτσια δεν σώζονται με ευχές. Ούτε με προσευχές. Ο μπαμπάς της Αναστάζια της Κω, δεν ευχήθηκε κάτι… Που να βρει κουράγιο… Ψέλλισε πως η κόρη του ήταν «ένα καλό κορίτσι, αν και απερίσκεπτο... Πίστευε ότι όλοι είναι φιλικοί». Δεν σκότωσε όμως η απερισκεψία το κορίτσι… Ούτε πως πίστευε ότι όλοι είναι φιλικοί.

Κανονικά έτσι πρέπει να είναι ο κόσμος. Την σκότωσε ή την σκότωσαν κάποιοι που πίστεψαν ότι έπρεπε να της κάνουν ό,τι γουστάρουν παρά τη θέληση της. Δεν φταίει η Αναστάζια που την δολοφόνησαν. Όπως δεν έφταιγε η Κάρολαϊν, η Βασιλική, η Γαρυφαλλιά, η Κωνσταντίνα, η Ανίσα, η Σταυρούλα, η Μαρία, η Ελόνα, η Τζεβριέ, η Μόνικα… Όπως δεν έφταιγε η Μυρτώ. Φταίνε πάντα τα τέρατα. Οι δολοφόνοι.

Όλοι αυτοί που δεν ξέρουν να σέβονται. Που δεν σέβονται. Που βιάζουν και δολοφονούν. Τα λόγια του χαροκαμένου πατέρα, δείχνουν το πρόβλημα. Με τον πλέον τραγικό τρόπο… Καλύτερα αυτό που λέει λοιπόν η μάνα και ο πατέρας της Ελένης. Κι ας μην σώζεται ο κόσμος με ευχές.

Τουλάχιστον να μην τον χειροτερεύουμε. Να μην δίνουμε άλλοθι στα τέρατα για να συνεχίζουν να είναι τέρατα. Δεν φταίει το κορίτσι που είναι ο άλλος τέρας. Είναι απλά τέρας. Τέρας ανάμεσα σε ανθρώπους. Τέρας ανάμεσα σε κορίτσια. Τέρας.