«Μέχρι πότε θα καίγεται ο Έβρος;»
Από την στιγμή που ξεκίνησε η φωτιά στον Έβρο, ένα ολόκληρο Κράτος απλά μετράει… Μαζί του κι εμείς. Τα καμμένα στρέμματα, τα καμμένα σπίτια, τις μέρες της φωτιάς. Εκεί καταντήσαμε. Να μετράμε πόσες μέρες καίγεται ο Έβρος.
Η μία, έγινε 2, οι δύο έγιναν 5 και οι πέντε έγιναν 14… Ναι, σήμερα είμαστε στη 14η μέρα που ένας ολόκληρος Νομός, ένας από τους κρισιμότερους της χώρας, αυτός που θα έπρεπε να είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΟΣ, έχει παραδοθεί στις φλόγες. Καίγονται οι ακρίτες μας και το Κράτος είναι ανήμπορο, ανίκανο να τους βοηθήσει. Τους ζητάει απλά να… εκκενώσουν. Να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Τις ζωές τους.
14 μέρες και συνεχίζουμε… Έχουμε πια το ρεκόρ της μεγαλύτερης καμένης έκτασης σε έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιτυχία… Η φωτιά χθες βράδυ έφτασε στο Σουφλί. Και δεν μπήκε από τύχη. Από τύχη ζούμε… Το έχουμε πει πολλές φορές. Και δυστυχώς το Κράτος, μας το αποδεικνύει σε κάθε περίσταση. Για να το εμπεδώσουμε. Ο Έβρος είναι άτυχος. Γιατί η φωτιά ξεκίνησε μακριά από τη θάλασσα. Θέλει μέρες για να φτάσει εκεί και να σβήσει. Όπως στην Εύβοια. Όπως στη Ρόδο. Γιατί αλλιώς δεν σβήνουν οι πυρκαγιές στην Ελλάδα. Διαχρονικά. Και δεν φταίνε οι πυροσβέστες. Τι να κάνουν κι αυτοί; Είναι και λίγοι και ανυπεράσπιστοι στη μάχη με το θηρίο. Τα φωνάζουν κάθε χρόνο. Κι όταν διαδηλώνουν αντί να τους ακούμε τους ρίχνουμε στη μάπα νερό με πίεση για να το βουλώσουν. Ώστε να τους ξαναστείλουμε ξεβράκωτους στις φλόγες.
Ο Έβρος είτε από χέρι εμπρηστών, είτε από κάτι άλλο, καίγεται. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι ήταν ανοχύρωτος. Ότι γενικά είμαστε ανοχύρωτοι. Ούτε καν “μπουρδέλο”… Ακόμη χειρότερα… Συνεχίστε. Ας καούν και οι γλάστρες. Ξέρουμε πια ότι δεν μπορείτε να σβήσετε ούτε κεράκια σε τούρτα… Άπαντες. Άπαντες…