Tο πανηγύρι των ζουρλών

Αλλά όταν στην πρωτεύουσα Αθήνα, ψηφίζουν μόλις οι 3 στους 10, όταν γενικά οριακά η αποχή δεν νίκησε τη συμμετοχή, αντιλαμβάνεσαι πως όσοι πανηγύρισαν χθες ή συνεχίζουν να πανηγυρίζουν σήμερα, είναι είτε φελλοί, είτε παρτάκηδες. Ή και τα δύο.

Ο κόσμος με την στάση του (και) σε αυτές τις εκλογές, δείχνει περίτρανα ότι αυτό το πολιτικό σύστημα, με αυτούς τους εκφραστές και με αυτή τη νοοτροπία έχει τελειώσει. Πρόσεξε. Δεν έχει φθαρεί απλά, έχει ψοφήσει. Οι «νικητές» και οι «χαμένοι» βγαίνουν από τη μειοψηφία ή έστω από την οριακή πλειοψηφία. Οι πολλοί είτε αδιαφορούν, είτε αποδοκιμάζουν.

Σε κάθε περίπτωση έχουν γυρίσει την πλάτη σε αυτό το πανηγύρι των ζουρλών και στον εκάστοτε «θίασο» που περιοδεύει κάθε 4 ή κάθε 5, πλέον, χρόνια για να σε κοροϊδέψει με συνέπεια και συνέχεια.

Αυτοί που πάνε στην κάλπη βγάζουν αυτούς που τους παραμυθιάζουν, τους «πηδάνε» και τους δέρνουν. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αποθεώνουν τους «δήμιους» τους με χαρά. Και βυθίζουν μια ολόκληρη χώρα, διαρκώς και ολοένα και πιο χαμηλά. Το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα που βγαίνει είναι η αποχή.

Κι ας προσπαθούν να σε πείσουν για το αντίθετο. Και η πρωτεύουσα, πρώτευσε σε αυτό. Το έστειλε πιο ηχηρά από τον καθένα… Το είπε άλλωστε ο ποιητής. Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον… συνένοχο στο φόνο δεν θα μ’έχετε. Τα 60άρια και τα 70άρια που ακούς είναι για να πουλάνε παραμύθι. Η αλήθεια είναι μία. Οι πολλοί βαρέθηκαν, κουράστηκαν, σιχάθηκαν. Και μέχρι να βρεθεί κάτι πραγματικά ελπιδοφόρο και αληθινό, θα συνεχίσουν να απέχουν, δίνοντας στον εαυτό τους ότι δεν παραμυθιάζονται.