Στη Λωρίδα της Γάζας σκοτώνονταν και πριν από το περασμένο Σάββατο…

Μεγάλωσα, έγινα μπαμπάς και ακόμα σκοτώνονται άνθρωποι εκεί κάτω. Όχι ότι αυτοί που ζουν είναι πιο τυχεροί. Δεν ξέρω αν το ξέρετε αλλά στη Λωρίδα της Γάζας, σκοτώνονταν και πριν από το περασμένο Σάββατο. Σκοτώνονται εδώ και πολλά-πολλά χρόνια.

Επίσης, δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά αυτοί που ζουν σε αυτό το κομματάκι της γης, είναι αποκλεισμένοι, σαν σε φυλακή εδώ και 16 χρόνια. Και ζουν, όπως ζουν, ο ένας πάνω στον άλλον. Κυριολεκτικά. Τόσο ασφυκτικά, τόσο απάνθρωπα, που δεν είναι περίεργο ότι… γεννιούνται τρομοκράτες.

Από την άλλη πλευρά, αυτή του Ισραήλ, ο κόσμος ζει καλύτερα αλλά με τον φόβο. Εδώ και δεκαετίες, ο ισραηλινός λαός, κοιμάται και ξυπνάει με τον φόβο. Χειρότερο από τον θάνατο, να ζεις φοβισμένος… Φοβούνταν αυτό που έγινε το περασμένο Σάββατο.

Φοβούνταν γενικώς, τον οργισμένο «γείτονα». Άνθρωποι οι μεν, άνθρωποι και οι δε. Άνθρωποι και αυτοί που σκοτώνονται και από τις δυο πλευρές. Σαν σε παρτίδα σκάκι. Με τα «πιόνια» να χάνονται, χωρίς να έχουν αποφασίσει τα ίδια, τίποτα απ’όσα παθαίνουν.

Η Λωρίδα της Γάζας είναι η μεγαλύτερη ντροπή του πλανήτη. Και θα είναι. Για ό,τι συμβαίνει. Για τον Θεό που σκοτώνει. Για τον φανατισμό. Για την πολιτική του φόβου και των όπλων. Για την τρομοκρατία…

Είναι ντροπή που η πολιτισμένη Δύση, ξεχνάει τον πολιτισμό όταν πρόκειται για αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Είναι ντροπή που εδώ και δεκαετίες, μιλούν μόνο τα όπλα. Είναι ντροπή γενικά. Δεν θα ‘θελα να είμαι Παλαιστίνιος. Ούτε Ισραηλινός. Με αυτά που γίνονται σε λίγο δεν θα θέλουμε να είμαστε και άνθρωποι. Αν είμαστε ακόμα.

Κάτι τελευταίο: Η υποκρισία βασιλεύει. Σε όλα πια. Όλοι πέφτουμε από τα σύννεφα. Για όλα και για όλους. Και εντός κι εκτός των τειχών. Πώς το έλεγε αυτός ο τύπος πριν από 2023 χρόνια;

Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί…

Έτσι.