Γίνε κι εσύ Δημήτρης Παπανικολάου!
Κάπου διάβασα ότι «δεν φοράνε όλοι οι ήρωες μπέρτα». Ο Δημήτρης Παπανικολάου δεν κάνει τον ήρωα. Ούτε θεωρεί εαυτόν ήρωα. Αυτά που κάνει όμως στη ζωή του, τον κάνουν, τουλάχιστον στα μάτια των κανονικών ανθρώπων, κάτι παραπάνω από ήρωα.
Από τον αγώνα που δίνει ώστε τα παιδιά με αυτισμό να μην μπαίνουν στο περιθώριο, ακόμη και από τις ίδιες τις οικογένειες τους, μέχρι αυτό που συνέβη το μεσημέρι της Κυριακής στη Βάρης- Κορωπίου. Οι περισσότεροι ίσως πια το ξέρετε. Ο Δημητρός πηγαίνοντας προς το σπίτι του με το αυτοκίνητο του, κατάλαβε ότι ένα παιδί είχε ξαπλώσει στη μέση του δρόμου και δεν ήταν καλά.
Είχε κρίση από αυτές που παθαίνουν παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού. Κινδυνεύοντας τόσο το παιδί όσο και ο Δημήτρης να χτυπηθούν από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, αφού ζήτησε από τους οδηγούς να σταματήσουν την κυκλοφορία, ξάπλωσε στο δρόμο πλάι στο παιδί, του έπιασε κουβέντα για τις ομάδες και σιγά σιγά τον ηρέμησε οδηγώντας τον εκτός δρόμου… Κυρίως εκτός κινδύνου.
Πριν τον Δημήτρη, κάποιοι που επιχείρησαν να βοηθήσουν το παιδί, ουσιαστικά του προκάλεσαν μεγαλύτερο εκνευρισμό, καθώς δεν ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν έναν άνθρωπο σε αυτή την κατάσταση. Λογικό. Δεν είναι υποχρεωμένοι. Αλλά με 180.000 οικογένειες να έχουν τουλάχιστον ένα παιδί στο φάσμα, μήπως θα έπρεπε η αντίδραση σε τέτοια περιστατικά να αντιμετωπιστεί σοβαρά;
Μήπως θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία; Μήπως θα έπρεπε να γίνονται σεμινάρια στις δουλειές; Μήπως θα έπρεπε κάποια στιγμή να λειτουργήσουμε επιτέλους σαν οργανωμένη κοινωνία;
Επειδή τίποτα από όλα αυτά δεν θα γίνει, γίνε εσύ σαν τον Δημήτρη Παπανικολάου! Ενημερώσου, μάθε, προνόησε… Και ξέρεις, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αρκεί η ανθρωπιά. Πρέπει να γνωρίζεις τι ακριβώς να κάνεις. Για να μην γίνουν τα πράγματα χειρότερα… Αλλά για αρχή, γίνε σαν τον Δημητρό! Μην κρύβεις ούτε να κρύβεσαι… Βγες μπροστά. Γι’αυτά τα παιδιά. Για αυτούς τους ανθρώπους. Τους τόσο ευαίσθητους. Τους τόσο χαρισματικούς. Τους τόσο ανθρώπους… Ευχαριστούμε Δημήτρη! Που υπάρχεις…