Η διευθύντρια στο σχολείο του Βόλου κοιμάται καλά τα βράδια;
Τα σχολεία έχουν γίνει ζούγκλα. Κανονική. Επιβιώνει ο ισχυρότερος. Και σε αυτό έχουμε ευθύνη όλοι.
Από τους γονείς που μεγαλώνουν τέρατα κι όχι παιδιά μέχρι τους εκπαιδευτικούς που κάνουν ότι δεν ακούν και δεν βλέπουν. Και η διευθύντρια στο σχολείο του Βόλου, όπου ένα επτάχρονο παιδί υπέστη ακραίο bullying από μεγαλύτερο παιδί, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα «ωχαδερφισμού».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της δημοσιουπαλληλικής νοοτροπίας που έχει καταντήσει αυτή τη χώρα στη σημερινή της μορφή. Προσέξτε: Ένα παιδάκι 7 ετών δέχεται bullying. Βρίσκει το κουράγιο να Πάει στους δασκάλους και τους διευθυντές και να το καταγγείλει…
Το λέει και στους γονείς του. Πάνε κι αυτοί στη διευθύντρια. Και παίρνουν την απάντηση: «Δεν το αφήνετε καλύτερα να πάει να παρακολουθήσει το μάθημα…». Λογικό. Όταν ξέρεις ότι δεν θα λογοδοτήσεις πουθενά, πέρα από τη συνείδηση σου (;) γιατί να μπλέξεις; Όταν ξέρεις ότι το σύστημα είναι με τέτοιο τρόπο φτιαγμένο ώστε να μην βρίσκεις ποτέ τον υπεύθυνο και ο ένας να κρύβεται πίσω από τον άλλον, γιατί να ασχοληθείς; Θα τα γράψεις στα παλιά του τα παπούτσια και θα πας παρακάτω. Κυριολεκτικά.
Όπως πάμε σαν κοινωνία. Παρακάτω διαρκώς. Έτσι γίνεται στα σχολεία.
Έτσι έγινε στο Μάτι. Έτσι έγινε στα Τέμπη. Έτσι γίνεται στο bullying, στις φωτιές, στις πλημμύρες, στα δυστυχήματα. Ουδείς υπεύθυνος. Ουδείς. Όλοι λογοδοτούν μόνο στους εαυτούς τους. Στις συνειδήσεις τους. Και βρίσκουν τη λύση. Η διευθύντρια στον Βόλο, οι υπουργοί, οι σταθμάρχες, οι περιφερειάρχες, οι Δήμαρχοι… Όλοι! Έχουν γίνει τόσο παρτάκηδες και σκληρόπετσοι, που δεν τους αγγίζει τίποτα. Ούτε καν η ψυχή ενός επτάχρονου παιδιού που πέφτει θύμα ενός νταή… Που στο τέλος, δεν φταίει ούτε ο νταής.
Έτσι τον έμαθαν. Να κάνει ό,τι γουστάρει. Ποιος να τον τιμωρήσει; Αυτή που κοιμάται τα βράδια σαν πουλάκι…
Δεν την αφήνετε καλύτερα, να πάει στο γραφείο της…
Αλλάξτε. Βουλιάζουμε.
