Η φύση είναι μάνα και η μάνα είναι φύση

Όπως η μητρότητα. Το θαύμα της μητρότητας. Σε κάθε φάση της. Από την πρώτη στιγμή. Από την αρχή.

Τέλος δεν έχει. Ούτε καν στο θάνατο. Η μάνα συνεχίζει να υπάρχει μέσα στο παιδί της ακόμη κι όταν φεύγει από τη ζωή. Η μητρότητα υπάρχει μέσα στη γυναίκα ακόμη κι αν χάσει το παιδί της. Ακόμη κι αν δεν κάνει παιδί. Ούτε αυτό αμφισβητείται. Η γυναίκα έχει τη μάνα μέσα της. Σε κάθε στάδιο της ζωής της. Εκ γενετής. Η φύση είναι μάνα και η μάνα είναι φύση.

Ως εκ τούτου ουδείς έχει δικαίωμα να θεωρεί ότι μπορεί να μετατρέψει τις γυναίκες απλά σε μηχανές αναπαραγωγής παιδιών. Ουδείς μπορεί να μετατρέψει τη μητρότητα σε αντικείμενο συμφωνίας ή ακόμα χειρότερα συναλλαγής. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την αξία της μάνας.

Η μητρότητα είναι θαύμα. Κι ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Να αξιολογείται κι όχι να κοστολογείται. Πολλώ δε μάλλον να υποτιμάται…

Η μάνα είναι ιερό πρόσωπο. Το ιερότερο και το σημαντικότερο για ένα παιδί. Στη γέννηση και στο μεγάλωμα του. Στην ύπαρξη του. Στο όλον του. Και το γράφει αυτό ένας πατέρας. Έχει κι αυτό τη σημασία του, θαρρώ.

Κάτι ακόμα: Ακούω πολλούς κάθε φορά που μια μάνα ή ένας πατέρας, συνήθως με ψυχικά νοσήματα απ’αυτά που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε τέρατα, κάνει κακό στα παιδιά του να ξιφουλκούν κατά της μητρότητας, της πατρότητας, της οικογένειας… Για δικούς τους λόγους.

Ξεχνούν κάτι: Για κάθε τέτοια περίπτωση υπάρχουν ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ άλλες που χαρακτηρίζονται από θυσία, προσφορά και κυρίως αγάπη. Οπότε ας ηρεμήσουμε λιγάκι.

Ας ηρεμήσουμε γενικά…