Μαρία Καρυστιανού κάποιοι αντέχουμε ακόμη, να σκεφτόμαστε

Είναι μία μάνα που έχασε το παιδί της στην τραγωδία των Τεμπών. Λάθος. Είναι μια μάνα από εκείνες που της δολοφόνησαν το παιδί στα Τέμπη.

Εκεί που οι οικογένειες των θυμάτων, γνωρίζοντας σε ποια χώρα ζουν, ίδρυσαν Σύλλογο Οικογενειών Θυμάτων, με την ελπίδα να αποκτήσουν μια κάποια παρέμβαση, μια κάποια φωνή στα δρώμενα. Η Μαρία Καρυστιανού κατέθεσε στην Εξεταστική για το έγκλημα. Κι όπως είπε αντί «από τις πρώτες δέκα μέρες να μπούνε κάποιοι φυλακή, ερχόμαστε ένα χρόνο μετά να δούμε αν υπάρχουν ευθύνες».

Κι αλίμονο αν υπάρξει ένας που δεν θα της δώσει δίκιο. Τι έκανε το Κράτος σε αυτό τον ένα χρόνο; Τσιμέντωσε. Τον χώρο της τραγωδίας. Τις φωνές που απαιτούν δικαιοσύνη. Ακόμη και τις συνειδήσεις. Άφησε να περάσει ο χρόνος και προσπάθησε να υποβαθμίσει/ξεχαστεί το θέμα. Να βρίσκεται χαμηλά στην ατζέντα… Δεν υπολόγισε κάτι. Τις μανάδες σαν τη Μαρία Καρυστιανού.

Τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους. Τα παιδιά που έχασαν τον γονιό τους. Τον πόνο των ανθρώπων αυτών και κάποιων ακόμα ανθρώπων στην κοινωνία που ζούμε, οι οποίοι αντέχουν ακόμη να σκέφτονται.

Η Μαρία Καρυστιανού με σταθερή φωνή είπε αυτά που σκεφτόμαστε. Αυτά που νιώθουμε. Αυτά που ξέρουμε. Και αν δεν γίνει καθήκον όλων μας να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι των παιδιών, την επόμενη φορά στη θέση της Μαρίας, θα είσαι εσύ, εγώ, εμείς.

Γιατί τα παιδιά μας δεν θα έχουν τύχη. Γιατί τα παιδιά μας έχουν την ατυχία να γεννηθούν σε αυτό το ντροπιαστικό Κράτος, που το να μπαίνεις σε ένα τρένο/καράβι/αεροπλάνο/αυτοκίνητο είναι παιχνίδι με τον θάνατο. Μαρία Καρυστιανού να μιλάς. Κάποιοι ακούμε. Κάποιοι αντέχουμε ακόμη να σκεφτόμαστε.