Ο «Άλλος άνθρωπος» και ο απάνθρωπος

Αυτό νιώθω και με τον «Άλλο άνθρωπο». Γιατί και στις δύο περιπτώσεις, αν κι εφόσον ισχύουν οι κατηγορίες, άνθρωποι ακυρώνεται η ελπίδα. Η ελπίδα ανθρώπων, μεγάλων και παιδιών, να έχουν ένα χέρι βοηθείας στα δύσκολα…

Να βρίσκουν μια στέγη, ένα πιάτο φαγητό. Μαζί και η έκφραση φιλανθρωπίας όλων μας. Ή τέλος πάντων όσων είχαμε συμμετέχει σε αυτές τις προσπάθειες. Κι εδώ είναι που πρέπει να κοιτάξουμε (για μια ακόμη φορά) προς τα μέσα μας παρά προς τα έξω.

Ανεξάρτητα με το τι θα αποφασίσει η Δικαιοσύνη για τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο, ο «Άλλος Άνθρωπος» θα πρέπει να μείνει όρθιος. Και ανοικτός για τον κόσμο που έχει ανάγκη.

Με ή χωρίς τον ιδρυτή του.

Ανεξάρτητα με το αν ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος ελέγχεται, ο «Άλλος Άνθρωπος» και το έργο του θα πρέπει να συνεχιστεί. Ακόμη και αν πρέπει να νικήσουμε την καχυποψία μας και την επιφύλαξη μας. Ακόμη και αν πρέπει να ξεπεράσουμε το μούδιασμα.

Γιατί η «Κιβωτός» δεν είναι ο Πάτερ Αντώνιος και η παπαδιά του, ο «Άλλος Κόσμος» δεν είναι ο Πολυχρονόπουλος και οι συγγενείς του. Είναι οι άνθρωποι, μεγάλοι και παιδιά, που έχουν ανάγκη. Κι αυτοί οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να αναζητούν ένα πιάτο φαγητό και μια στέγη…

Μετά την ιστορία της «Κιβωτού» και τώρα με τον «Άλλο Άνθρωπο», αυτό που δοκιμάζεται είναι κυρίως η ανθρωπιά μας. Το φιλότιμο μας. Κι αυτό θαρρώ πως ο,τι και αν γίνει με τους ανθρώπους που βρίσκονται στο στόχαστρο της Δικαιοσύνης, δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ούτε καν να το θέσουμε σε αμφισβήτηση. Για κάθε πιθανή «λαδιά» εκεί έξω, υπάρχουν και χιλιάδες άνθρωποι που έχουν ανάγκη τη βοήθεια μας και βοηθήθηκαν.

Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να βοηθάμε.

Και η Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. Ειδικά από την στιγμή που η Πολιτεία έχει «καταδικάσει» τους αβοήθητους σε «θάνατο».