Δεν υπάρχει δίκαιη ποινή για παιδόφιλους και παιδοβιαστές
Είναι όμως η πραγματικότητα. Η σκληρή πραγματικότητα. Τα κρούσματα παιδοφιλίας και παιδεραστίας, βιασμού παιδιών πέφτουν βροχή. Συγγενείς πρώτου βαθμού, βιάζουν παιδιά. Τα παιδιά τους. Τα παιδιά μας.
Το ένα μετά το άλλο τα περιστατικά βγαίνουν στο φως. Και μια κοινωνία απλά παρακολουθεί αποσβολωμένη τα τέρατα να οργιάζουν. Κοιτάμε. Παλιά μπορεί και να εξοργιζόμασταν. Τώρα απλά, περιμένουμε το επόμενο θύμα. Κοινωνία, Πολιτεία, Δικαιοσύνη μένουν απαθείς.
Παραδεχόμαστε όλοι ότι σωφρονισμός στα τέρατα δεν μπορεί να επιτευχθεί. Επιστημονικά. Όχι από σένα και από μένα. Οι ίδιοι οι επιστήμονες το λένε. Και προφανώς ούτε καν μια δίκαιη ποινή.
Πολλώ δε μάλλον, όπως… φωνάζουν κάποιοι, παραδειγματική. Άρα και πιθανόν αποτρεπτική; Μπα. Τα παιδιά βιάζονται, κακοποιούνται κι εμείς απλά κοιτάμε. Χωρίς καν να μπορούμε να ψελλίσουμε κάτι. Δέσμιοι ενός… πολιτισμού που αδιαφορεί για το μέλλον του. Για τον ανθό του. Για τα παιδιά. Στο βωμό της πολιτικής ορθότητας, χάνουμε τα παιδιά μας.
Δίκαιο ε; Να παλεύουμε για τα… δικαιώματα του παιδόφιλου και του παιδοβιαστή κι όχι για τα παιδιά- θύματα των τεράτων. Να αγωνιζόμαστε μην θιγεί ο θύτης και όχι να σωθεί το θύμα. Όποιος πει αυτό που σκέφτεται για τα τέρατα θα βρεθεί στο απόσπασμα. Έχουμε χάσει την μπάλα. Έχουμε χάσει το νόημα της λέξης πολιτισμός. Έχουμε αποτύχει.
Το ξαναγράφω. Πολιτισμός, για μένα, είναι το πόσο προστατεύονται οι αδύναμοι της κοινωνίας: Τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα ζώα. Και παντού είμαστε χαμένοι από χέρι. Δεν ξέρω τι λένε στα άλλα Κράτη και τι προτείνουν.
Ξέρω όμως ότι στην Ελλάδα του 2024 μ.Χ. ακούμε για βιασμούς παιδιών, κάθε μέρα. Και τώρα πια, ούτε καν μιλάμε. Σε λίγο θα μας απαγορεύεται και να σκεφτούμε.
Συνεχίστε έτσι…