Ο πόνος δεν μπαζώνεται

Παρακολουθώ στενά τι λέγεται στην Εξεταστική για το έγκλημα των Τεμπών. Για να παραμείνω άνθρωπος και πατέρας. Ελπίζω το ίδιο και η πλειοψηφία του κόσμου. Βλέπεις, όσα έχουν γίνει μετά το περιστατικό είναι χοντροκομένα. Σκέφτομαι την ηρωϊκή προσπάθεια της Μαρίας Καρυστιανού να αποδοθεί, αν μπορεί να αποδοθεί, Δικαιοσύνη. Σκέφτομαι ότι σε ένα ευνομούμενο Κράτος η Μαρία Καρυστιανού και οι υπόλοιποι γονείς των παιδιών που δολοφονήθηκαν δεν θα είχε χρειαστεί να συστήσουν ειδική επιτροπή. Θα περίμεναν απλά την απόφαση της Δικαιοσύνης. Θα ήταν σίγουροι ότι οι ένοχοι θα βρεθούν και θα πληρώσουν. Θα ήξεραν ότι αυτοί που οδήγησαν τα παιδιά τους στον θάνατο θα ήταν ήδη φυλακή. Σε ένα ευνομούμενο κράτος. Όχι στο Ελλαδιστάν.

Εδώ που ένα τραγούδι μπορεί να μας απασχολεί για μέρες ώστε να μην ασχοληθούμε με την εξεταστική. Εδώ που εφευρίσκουμε την οποιαδήποτε "παπαριά" και την κάνουμε μέγα θέμα ώστε τα πραγματικά θέματα να μπορούμε να τα... μπαζώνουμε. Εδώ που όλα γίνονται παστρικά. Εδώ που η χώρα είναι γενικά για τα μπάζα. Εδώ... Στο βορειότερο άκρο της Αφρικής. Δεν ξέρω τι θα προκύψει τις επόμενες μέρες, μέχρι το... Κράτος να αποφασίσει αν φταίει κανείς για τα Τέμπη.

Ξέρω ότι ο πόνος των γονιών και όσων άλλων έχασαν τους ανθρώπους τους στα Τέμπη δεν μπορεί να μπαζωθεί. Ενδεχομένως ούτε η οργή για τον τρόπο που διεξάγεται μια διαδικασία, ούτως ή άλλως παρωδία. Από την αρχή έως το τέλος. Και μεγαλύτερη βία από το να προσπαθούν να σε πείσουν ότι για το έγκλημα των Τεμπών έφταιγαν τα παιδιά που μπήκαν στο τρένο, δεν υπάρχει. Αυτά, προς το παρόν. Εδώ είμαστε και παρακολουθούμε. Όσοι αντέχουμε ακόμη να έχουμε συνείδηση.