Aν έχεις παιδιά, τουλάχιστον, δεν χειροκροτείς…
Δεν ξέρω πόσοι από τους βουλευτές της ΝΔ έχουν παιδιά. Μάλλον οι περισσότεροι. Γι’αυτό και το χειροκρότημα στον Κώστα Καραμανλή, μετά τη νέα ομιλία-παρωδία στη Βουλή ήταν ντροπιαστικό.
Ήταν σαν να ζούμε αλλού. Έμοιαζε σαν ο Καραμανλής να «έσωσε» τα 57 παιδιά και όχι να τα «καταδίκασε» σε θάνατο με τα όσα ΔΕΝ έκανε για να είναι ασφαλή όταν έμπαιναν στο τρένο. Έμοιαζε σαν να μην είχε απαντήσει «είναι ντροπή να θέτετε θέματα ασφαλείας» μια εβδομάδα πριν το έγκλημα των Τεμπών. Έμοιαζε σαν να μην είχε κουνήσει το δάχτυλο στην Εξεταστική. Έμοιαζε σαν να μην κουνούσε το δάχτυλο και χθες… Έμοιαζε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Σαν τα παιδιά να είχαν φτάσει στον προορισμό τους. Σαν να μην κλαίνε οι γονείς πάνω από τα νεκρά παιδιά… Σαν να ζούμε σε μια κανονική χώρα.
Αλλά ζούμε στην Ελλάδα. Των Τεμπών. Της δολοφονίας. Της συγκάλυψης. Του μπαζώματος και του μονταρίσματος. Στην Ελλάδα της λαμογιάς και της απατεωνιάς. Στην Ελλάδα του ισχυρού που σκοτώνει και δεν πληρώνει. Στην Ελλάδα που οι γονείς των δολοφονημένων παιδιών πάνε στις Βρυξέλλες για να βρουν (;) το δίκιο τους. Στην Ελλάδα που οι ψηφοφόροι επιβραβεύουν τον «δικό τους» ακόμη και αν έχει οδηγήσει 57 παιδιά στο θάνατο. Στην Ελλάδα της τραγωδίας. Στην Ελλάδα των τόσων πολλών «τραγικών» που δεν τους χωράει πια η Επίδαυρος. Στην Ελλάδα της ξεδιαντροπιάς.
Όπως και μετά την εξεταστική, έτσι και τώρα στην πρόταση δυσπιστίας, δεν μάθαμε τίποτα για το έγκλημα. Όλοι έπαιξαν το δικό τους ρόλο στο θέατρο σκιών. Δεν μάθαμε ούτε καν για το μετά. Για τα μπαζώματα και τα μονταρίσματα… Και μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ. Όσο και αν το κύμα οργής φουσκώνει. Όσο και αν το 80% της κοινωνίας φωνάζει πως βλέπει ξεκάθαρα τη συγκάλυψη… Μάθαμε όμως κάτι. Ότι το (όποιο) κόμμα μπαίνει πάνω απ’όλα. Ακόμη και από τον πόνο όσων έχασαν τους ανθρώπους τους. Ακόμη και από τον πόνο των γονιών. Φάνηκε στο χειροκρότημα…