Στην Ελλάδα, τα κορίτσια πάνε στην Αστυνομία, για να ξέρει πού θα τα βρει ο δολοφόνος τους

Να πηγαίνετε στην Αστυνομία. Να καταγγείλετε τα περιστατικά βίας. Να ενεργοποιήσετε το κουμπί πανικού. Να μιλάτε. Να, να, να, να…

Το κορίτσι στους Αγίους Αναργύρους τα έκανε όλα σωστά. Όλα. Πήγε στο Τμήμα. Κατήγγειλε τον ψυχάκια. Βγήκε έξω και ζήτησε να την πάει περιπολικό στο σπίτι της. Καθόταν έξω από το Τμήμα, δίπλα στο φυλάκιο, ελπίζοντας να βρει προστασία από τον ψυχάκια. Πίστευε ότι ενάμιση μέτρο από το φυλάκιο, η Αστυνομία θα την προστάτευε από τον ψυχάκια. Λάθος της. Ο ψυχάκιας της έριξε 5 μαχαιριές και την δολοφόνησε.

Ένα ακόμη κορίτσι, 28 χρονών παιδί, είναι δολοφονημένο από έναν ψυχάκια. Από έναν ακόμη δολοφόνο. Έναν ακόμη νταή που θεωρεί το κορίτσι κτήμα του. Έναν ακόμη «άντρα» που πιστεύει ότι μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει με το κορίτσι. Ακόμα και να το σκοτώσει. Και μάλλον μπορεί. Γιατί ζει στην Ελλάδα. Στο βορειότερο άκρο της Αφρικής. Εδώ που ακόμα κι έξω από την Αστυνομία οι ψυχάκηδες δρουν ανεξέλεγκτοι. Γιατί στην Ελλάδα οι αστυνομικοί λειτουργούν όπως όλοι μας: «Πού να μπλέκω τώρα…;».

Γιατί εδώ, σε αυτόν τον τόπο, από τον Υπουργό μέχρι τον αστυνομικό, το θέμα είναι να μην γίνει η στραβή στη βάρδια σου. Και αν γίνει κάποιος θα βρεθεί να σε γλιτώσει. Εσένα, που ανήκει στο σύστημα, όχι τα θύματα. Στην Ελλάδα πια, τα κορίτσια που απειλούνται πάνε στην Αστυνομία, απλά για να ξέρει ο δολοφόνος τους που θα τα βρει να τα σκοτώσει. Άλλος λόγος δεν υπάρχει… Και είναι τόσο καλά «μπαζωμένο» αυτό το σύστημα που ό,τι κι αν πεις θα σε βγάλει λάθος. Θα πεις «θα προστατεύσω μόνος μου τις κόρες μου» και θα σε βγάλουν εσένα ψυχάκια κι επικίνδυνο.

Και κάπως έτσι οι ψυχάκηδες-νταήδες θα συνεχίσουν να σκοτώνουν. Ακόμα κι έξω από την Αστυνομία. Παντού. Τα κορίτσια εκεί έξω δεν ζουν ως κορίτσια πια. Ζουν ως υποψήφια θύματα. Και κανείς δεν κάνει τίποτα… Κανείς δεν κάνει τίποτα.