Στα Τέμπη μετριόμαστε όλοι

Και στο τέλος, αυτό το μέτρημα, αν δεν κρίνει τη χώρα που θα αφήσουμε σε όσα παιδιά μείνουν ζωντανά σε αυτόν τον τόπο, θα κρίνει σίγουρα τη συνείδηση μας
Intime

Κάθε φορά που ένας κρατικός λειτουργός ή άνθρωπος της δικαιοσύνης λέει κάτι για το έγκλημα των Τεμπών, αποδεικνύεται μόνο ένα πράγμα: Το έγκλημα.

Μαζί και η συγκάλυψη για να μην πάνε φυλακή, να μην πληρώσουν, οι ένοχοι. Κι όλο αυτό γίνεται τόσο προκλητικά, τόσο χυδαία, που έχει γυρίσει μπούμερανγκ σε όσους ήθελαν τα Τέμπη να μείνουν χαμηλά στην… ατζέντα, μέχρι να ξεχαστούν. Όπως ήθελαν να ξεχάσουμε το Μάτι, την Ηλεία, την Εύβοια, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, τα, τα, τα….

Όλα όσα επιβεβαιώνουν ότι το Κράτος υπάρχει για να κονομάει η «ελίτ» αυτού του τόπου. Με κάθε τρόπο. Πάνω και κάτω από το τραπέζι. Ακόμη και με το αίμα παιδιών που μπήκαν απλά σε ένα τρένο. Και είναι τέτοια η λύσσα όλων όσοι έχουν την ευθύνη για τα Τέμπη που δεν σέβονται πια ούτε τον πόνο των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους.

Τους εμπαίζουν επισήμως. Τους προκαλούν με χυδαιότητες στα social media, βάζοντας πληρωμένους δολοφόνους προσωπικοτήτων να γράφουν ότι οι γονείς «παίρνουν το 15λεπτο δημοσιότητας τους επειδή έχασαν τα παιδιά τους». Υπάνθρωποι. Μαζί και όσοι αβαντάρουν τους διάφορους «παραμυθάδες» που παλεύουν να διαψεύσουν τα αδιάψευστα. Μαζί και όσοι πιάνουν στασίδι κάθε μέρα στις τηλεοράσεις για να μας πείσουν ότι για τα Τέμπη έφταιγε η κακή μας η μοίρα. Μαζί και όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτή την αλητεία από την πρώτη στιγμή που τα δύο τρένα έπεσαν το ένα πάνω στο άλλο μέχρι και σήμερα.

Ναι σήμερα. Ενάμιση χρόνο μετά. Ενάμιση χρόνο μετά και ακόμα δεν έχουμε αφήσει τους γονείς να κλαψουν τα παιδιά τους. Τους προκαλούμε κάθε μέρα. Τους θυμώνουμε όλο και περισσότερο. Για να μην μιλάνε. Να σταματήσουν να παλεύουν στη μνήμη των παιδιών τους. Να σταματήσουν να παλεύουν για τα παιδιά τους… Κούνια που τους κούναγε.

Στα Τέμπη, μετριόμαστε όλοι. Όλοι. Και στο τέλος, αυτό το μέτρημα, αν δεν κρίνει τη χώρα που θα αφήσουμε σε όσα παιδιά μείνουν ζωντανά σε αυτόν τον τόπο, θα κρίνει σίγουρα τη συνείδηση μας. Από αυτή που δεν ξεφεύγεις. Ποτέ.

Μαρία, Νίκο, όλοι όσοι ανεβαίνετε το Γολγοθά σας, «ορμάτε» τους… Όπως το είπαν τα παιδιά στην εξέδρα. Αυτά που πήγαν επίσης να φιμώσουν…