Στην Ελλάδα καταντήσαμε να αποθεώνουμε το… αυτονόητο!

Η Δικαιοσύνη νοσεί. Κι αυτό είναι πια αυταπόδεικτο. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Είναι πια πολλές οι συμπτώσεις για να είναι απλά συμπτώσεις.

Και δυστυχώς η κατάντια αυτής της χώρας (και) σε αυτό το κομμάτι αποδεικνύεται στο ότι φτάσαμε να αποθεώνουμε το αυτονόητο. Όπως την έφεση του εισαγγελέα για τις αθωώσεις και τις «ποινές» που επιβλήθηκαν για την τραγωδία στο Μάτι.

Φτάσαμε να αποθεώνουμε ότι ένας από τους Εισαγγελείς αυτής της χώρας έπραξε το προφανές, ώστε όλοι αυτοί που ευθύνονται για το θάνατο 104 ανθρώπων, να μην τη γλιτώσουν με… χάδια.

Να τιμωρηθούν όχι παραδειγματικά αλλά τουλάχιστον δίκαια. Κι όχι για να δικαιωθούν οι συγγενείς και οι φίλοι των ανθρώπων που κάηκαν, καμία δικαίωση δεν υπάρχει για κάποιον που χάνει τον άνθρωπο του, αλλά μπας και την επόμενη φορά, οι υπεύθυνοι λειτουργήσουν ως πραγματικά υπεύθυνοι κι όχι ως… μαθητευόμενοι μάγοι.

Μπας και τις ώρες που καίγεται η πέτρα (δυστυχώς κυριολεκτικά) οι χαρτογιακάδες των αρμόδιων υπηρεσιών δείξουν ανάλογο ηρωϊσμό και αυταπάρνηση με τους ανθρώπους που μάχονται με τις φλόγες. Μπας και αλλάξει κάτι σε αυτή τη ρημάδα τη χώρα… Μπας και υπάρξει κάποια στιγμή ο φόβος της τιμωρίας. Από το Μάτι μέχρι τα…. Τέμπη. Παντού.

Γιατί στην Ελλάδα για τις φωτιές, τις πλημμύρες, τα ναυάγια και τις συγκρούσεις των τρένων, φταίει μόνο ο Θεός. Γι’αυτό και στέλνουν στην εκκλησία τους γονείς των θυμάτων. Με μια διαφορά: Κανείς δεν σώθηκε με ευχέλαια.

Το ότι λοιπόν ένας (1) Εισαγγελέας υπό το βάρος, ενδεχομένως, της κοινωνικής κατακραυγής, αποφάσισε να επέμβει, δεν είναι για αποθέωση. Διότι αν αποθεώνεις κάποιον που απλά κάνει τη δουλειά του, σημαίνει ότι δεν συναινείς στην κατάντια. Σημαίνει ότι συνηθίζεις στη δικτατορία του τίποτα που έχει επιβληθεί στη χώρα. Σημαίνει ότι παύεις να είσαι πολίτης και γίνεσαι ραγιάς.

Η Ελλάδα πρέπει πάση θυσία να γίνει μια κανονική χώρα. Κι όσο όλοι εμείς οι κανονικοί αποθεώνουμε το προφανές, τόσο θα βυθιζόμαστε στο σκοτάδι. Ας ξυπνήσουμε. Θα είναι μια καλή αρχή.