Όχι άλλο «ψόφο», όχι άλλο κουτσομπολιό…

Είμαστε αέρας. Άνεμος. Μια ανάσα, μια πνοή που λέει και ο ποιητής. Ο Τζορτζ Μπάλντοκ ήταν αθλητής. Παλίκαρος. Γερός, υγιέστατος. Πέθανε στα 31 του. Τον βρήκαν νεκρό στην πισίνα του σπιτιού του, που μετά θάνατον έγινε… φύλλο και φτερό! Για το «κουτσομπολιό». Εκτός και αν ενδιαφέρει κανέναν πραγματικά πόσα τετραγωνικά ήταν το σπίτι του παλικαριού, πόσο είχε το νοίκι και πόσες τουαλέτες διέθετε… Δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας.

Λες κι αν ο Μπάλντοκ έμενε σε δυάρι στα Πατήσια δεν θα ήταν το ίδιο τραγικό ότι «έφυγε». Στη χώρα που ζούμε φοβάσαι πια και να πεθάνεις… Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Η δημοσιογραφία δεν έγινε κατάντημα από το… ρεπορτάζ για τον χαμό του Μπάλντοκ, έχουν προηγηθεί χιλιάδες άλλες περιπτώσεις. Και θα ακολουθήσουν άλλες τόσες. Γράφουμε… Ιστορία κάθε μέρα.

Μαζί και η κοινωνία. Ναι, όλοι αυτοί που άμα δεν γουστάρουν τον ποδοσφαιριστή, μπασκετμπωλίστα κοκ του εύχονται ψόφο! Χωρίς φόβο και με πάθος. Αυτό που τους παρέχει η ανωνυμία του πληκτρολογίου και η σκατοψυχία τους. Ο Μπάλντοκ τον είχε φάει κι αυτός τον «ψόφο» του. Βλέπεις έκανε πρωταθλητισμό. Άρα ήταν στόχος!

Τώρα που οι «ευχές έπιασαν» και το παλικάρι άφησε πίσω του μια γυναίκα χήρα και ένα παιδί ορφανό, ελπίζουμε όλοι αυτοί οι «παπάρες» να έχουν καταλάβει τί γράφουν και εύχονται. Και να μην το ξανακάνουν.

Να σου πω την αλήθεια δεν είμαι αισιόδοξος. Ούτε για το σινάφι μου, ούτε για τους σκατοκέφαλους εκεί έξω. Οι μεν θα πατάνε στα πτώματα, οι δε θα τα εύχονται…

Ας όψεται το ρεπορτάζ και το πάθος για την ομάδα σου. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Απλά ένα παιδί 31 χρονών πέθανε… Έτσι ξαφνικά. Χωρίς λόγο. Και τώρα αντί να το βουλώσουμε και να σκεφτούμε πώς θα ξαναγίνουμε άνθρωποι, κάνουμε τους «ειδικούς» και τους αθώους. Δεν είμαστε. Τους παριστάνουμε.

Καλό ταξίδι, Τζορτζ… Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Αλήθεια.