Απ’ όπου και να την πιάσεις βρωμάει…

Ένα πεντάχρονο παιδί πέφτει νεκρό από ανταλλαγή πυροβολισμών. Όχι στο Μεδεγίν. Στο Μαρκόπουλο Αττικής όπου κάποιοι λύνουν τις διαφορές τους με τα όπλα. Υπό την ανοχή και την ενοχή του κράτους.

Σε κλαμπ, κάποιοι… επιφανείς πολίτες που έχουν φτιάξει μια εταιρία βάζοντας αυτοφοράκια έναν 20χρονο αλλοδαπό, σερβίρουν ποτά- μπόμπες σε παιδιά και μάλιστα σε μαθητική εκδήλωση. Εκεί δηλαδή που βάσει Νόμου δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν αλκοόλ. Πόσο μάλλον δε νοθευμένο. Για όλο αυτό θα την πληρώσει μόνο ο αυτοφοράκιας και τα… ντουβάρια του κτιρίου που θα σφραγιστεί. Οι πραγματικά υπεύθυνοι συνεχίζουν να διοργανώνουν πάρτι. Υπό την ανοχή και την ενοχή του κράτους.

Στο Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας, η αστυνομία κάνει τουλούμι στο ξύλο τους εποχικούς δασοπυροσβέστες. Τους ήρωες των πυρκαγιών. Αυτούς που είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης. Όταν το σύστημα δεν τους αποθεώνει τους κοπανάει. Όχι υπό την ανοχή και την ενοχή του κράτους αλλά κατόπιν παραγγελίας του.

Μαζί με τους δασοπυροσβέστες έφαγαν ξύλο και κάποιοι δημοσιογράφοι. Αυτοί που έσπευσαν να καλύψουν το γεγονός. Αυτοί που ο Πορτοσάλτε δηλώνει «συνάδελφος» τους. Ο Πορτοσάλτε που είπε ότι αν προσληφθούν οι δασοπυροσβέστες με 12μηνη σύμβαση από τον Νοέμβριο μέχρι το τέλος Απριλίου απλά θα… περιφέρονται. Γιατί δεν αρκεί στο κράτος να τους δέρνει. Πρέπει και να το δικαιολογεί.

Όλα τα παραπάνω είναι… μια μέρα ακόμη στη χώρα που λέγεται Ελλάδα. Εδώ που όταν διεκδικείς το δίκιο σου ή φωνάζεις για το δίκιο γενικά, θα προσπαθήσουν να σου κολλήσουν την ταμπέλα που θα τους βολέψει ώστε να ακυρώσουν το λόγο σου.

Εδώ που σημασία δεν έχει τι λέγεται αλλά ποιος το λέει.

Εδώ που όταν η ντροπή, γίνει οργή και αγανάκτηση, ίσως αποκτήσουμε μια κάποια ελπίδα.

Ως τότε, σκάσε και κολύμπα. Μέχρι να είναι η σειρά σου να πνιγείς.