Οι Ισπανοί αντιδρούν, εδώ τους… αποθεώνουμε!

Η Ισπανία μετράει νεκρούς. Κάθε μέρα και περισσότεροι. Από μια καταιγίδα κι ένα κράτος, στο οποίο δεν λειτούργησε τίποτα. Σου θυμίζει κάτι; Από το… 112 μέχρι τους μετεωρολόγους, όλοι πιάστηκαν στον ύπνο, με αποτέλεσμα ο κόσμος να πνιγεί ενώ πήγαινε στις δουλειές του.

Καμία πρόβλεψη, καμία προειδοποίηση, καμία αντίδραση. Ακόμα και μετά την τραγωδία πάλι ο κόσμος προσπάθησε να βοηθήσει πηγαίνοντας με τα πόδια στη Βαλένθια, από όλη την Ισπανία.

Στο σημείο της καταστροφής πήγαν και ο βασιλιάς της Ισπανίας με τον πρωθυπουργό. Κι έφυγαν τρέχοντας. Τους φυγάδευσαν για να γλιτώσουν από την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου που φώναζε «δολοφόνοι».

Βλέπεις οι Ισπανοί αντιδρούν. Δεν χειροκροτούν τους… δολοφόνους. Πολύ περισσότερο δεν τους ψηφίζουν. Όπου κι όταν περνάει από το χέρι τους. Οι Ισπανοί. Ίδιοι πάνω-κάτω με εμάς εδώ χάμω. Μεσόγειοι. Νότιοι. Χτυπημένοι κι αυτοί από την οικονομική κρίση και το χάσμα Βορρά-Νότου. Πλουσίων και φτωχών. Θυτών και θυμάτων. Ακόμα και του ίδιου τους του εαυτού… Αλλά αντιδρούν. Δεν σπεύδουν πρώτοι απ’ολους να δικαιολογήσουν τον «δικό» τους, το «βύσμα» τους. Αυτόν που επειδή τους έβαλε στο Δημόσιο, τους έκανε μια χάρη ή θα τους κάνει, μπορούν να του δικαιολογήσουν ακόμα και τον θάνατο… Αυτόν που επειδή έβαλε μια ολόκληρη πόλη στη δουλίτσα, τον ξαναβάζουν στη Βουλή εν χορδαίς και οργάνοις.

Σας θυμίζει κάτι; Δικαίως. Γι’αυτό και οι Ισπανοί, που μετρούν θύματα έχουν ελπίδα να μην ξαναγίνουν τα ίδια. Να μην πνιγούν ξανά από μια καταιγίδα. Να λειτουργήσει κάτι στη χώρα. Να ενεργήσουν, να προβλέψουν, να σωθούν. Από τις πλημμύρες, τις πυρκαγιές, τα τρένα… Να ζήσουν. Ή έστω να επιβιώσουν.

Εδώ που από τη Μάνδρα και το Μάτι, μέχρι τα Τέμπη, την Εύβοια και την Ηλεία, ουδείς τιμωρείται, πριν από τους ανθρώπους που χάνονται, χάνεται η ελπίδα. Καλά μας κάνουν. Καλά να πάθουμε. Γιατί τελικά αμυνόμαστε περί πάρτης…