Η εμπορική μετέφερε το Κράτος, το παρακράτος, τη μαφία και τη σαπίλα της χώρας

Δυο χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών και ακόμη δεν μας έχουν πει τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία. Δυο χρόνια μετά και ακόμη ανακαλύπτουμε βίντεο που δεν εστάλησαν, συνομιλίες που δεν ακούστηκαν, στοιχεία που μπαζώθηκαν. Δυο χρόνια μετά και δεν έχουμε μάθει ποιος έχει δώσει τις εντολές για όλη αυτή τη διαδικασία που κάνει την Κολομβία να φαίνεται «υπόδειγμα δικαιοσύνης» μπροστά στην Ελλάδα. Δυο χρόνια μετά και οι γονείς των παιδιών που δολοφονήθηκαν ακόμη παλεύουν να βρουν ποιος έστειλε τα παιδιά τους στο θάνατο, πώς και γιατί. Κι όλα αυτά ενώ λίγους μήνες πριν στο Καλλιμάρμαρο, μέγα πλήθος με μέγα πάθος, απαίτησε δικαιοσύνη: Στα παπάρια τους.

Στα παπάρια τους η δικαιοσύνη, το μέγα πλήθος, οι γονείς, τα παιδιά που χάθηκαν.

Στα παπάρια τους αν όλη η χώρα πια αντιλαμβάνεται τη συγκάλυψη.
Στα παπάρια τους αν όλοι όσοι έχουμε κοινό νου, ξέρουμε ότι η εμπορική αμαξοστοιχία που συγκρούστηκε με το τρένο-φέρετρο μετέφερε το κράτος, το παρακράτος, τη μαφία και τη σαπίλα της χώρας.

Στα παπάρια τους γενικά..

Κι αν δεν ήταν η Καρυστιανού, ο Πλακιάς και οι υπόλοιποι γονείς, το θέμα θα είχε λήξει προ καιρού. Θα το είχαν τελειώσει. Με πέντε- δέκα κροκοδείλια δάκρυα και τον… μοιραίο σταθμάρχη. Που κι αυτός ελεύθερος κυκλοφορεί. Όπως και οι άλλοι.

Στην Ελλάδα που η κατεπείγουσα έρευνα διαρκεί δυο χρόνια, η επείγουσα τέσσερα και η κανονική δυο ζωές, κάθε έγκλημα θα χαθεί στη λήθη. Ούτως ή άλλως αυτό το κράτος εδώ και χρόνια ζει και βασιλεύει στηριζόμενο στο δίπτυχο: Η λήθη κι οι ηλίθιοι.

Με συνέπεια και συνέχεια το Μάτι, η Μάνδρα, η Ηλεία, η Εύβοια, τα Τέμπη γίνονται Ιστορία… Και η ζωή συνεχίζεται. Μέχρι την επόμενη Καρυστιανού, τον επόμενο Πλακιά, τη μάνα και τον πατέρα που θα κλάψει τα παιδιά του. Για ένα Κράτος που σε κοροϊδεύει, ένα παρακράτος που κυριαρχεί, μια μαφία που βασιλεύει και τη σαπίλα που αναδύεται από παντού.