Τελικά, ούτε η «θυσία» στα Τέμπη έφτιαξε τα τρένα…

Μέσα στην αμετροέπεια και τη δουλικότητα τους είχαν πει κι αυτό. Βλέπεις όταν προσπαθείς να κάνεις το άσπρο-μαύρο για να εξυπηρετήσεις τους σκοπούς σου, τίποτα δεν σε συγκινεί. Ούτε καν ο θάνατος. Δυστυχώς για αυτούς, όπως αποδεικνύεται συχνά-πυκνά, δυο χρόνια μάλιστα μετά το έγκλημα, παρά τη «θυσία» τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Τα τρένα συνεχίζουν να είναι κινούμενα φέρετρα. Και θα συνεχίσουν όσο η ατιμωρησία θα βασιλεύει. Πριν λίγο καιρό γλιτώσαμε νέα Τέμπη στον προαστιακό. Τώρα στην Πιερία. Ουδείς συγκινείται, ουδείς τιμωρείται, ουδείς (έστω) παραιτείται. Το μόνο που αντέχει η όποια «ευθιξία» τους είναι απλά να μην κατηγορούν ως… συκοφάντες όσους λένε την αλήθεια ή όσους εκφράζουν την ανησυχία τους για τα τρένα. Τώρα (κάνουν πως) τους ακούνε.

Και κουνάνε το κεφάλι.

Το ότι δυο χρόνια και μια τραγωδία μετά, το ένα περιστατικό διαδέχεται το άλλο και απλά από τύχη δεν θρηνούμε νέα θύματα, δεν σε κάνει απλά να θλίβεσαι. Σε εξοργίζει. Γιατί καταλαβαίνεις πόσο δίκιο είχε η Μαρία Καρυστιανού όταν είπε «Έλεγα “κοίτα, έπρεπε να πεθάνει το παιδί μου για να αλλάξει η κατάσταση στα τρένα”. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν θα άλλαζε η κατάσταση στα τρένα. Τέτοια αδιαφορία; Είναι απίστευτο. Δεν είμαστε τίποτα για αυτούς. Είμαστε μονάχα μια ψήφος που επιθυμούν κάθε 4 χρόνια…».

Κι έτσι είναι.

Αποδεικνύεται πια από τις πράξεις.

Από την απόλυτη αδιαφορία να φτιαχτεί ένα σύστημα που δεν θα στηρίζεται στο αν ο μηχανοδηγός θα πάρει τον μηχανοδηγό τηλέφωνο να του πει που έχει σταματήσει… Κι όλα αυτά μόλις προχθές. Σε μια χώρα που θεωρητικά με τον πόνο που υπάρχει για τους 57 ανθρώπους που δολοφονήθηκαν θα έπρεπε να έχουν φτιάξει όλα. Γιατί δεν έχουν φτιάξει;

Γιατί δεν είμαστε τίποτα για αυτούς...

Δεν τους νοιάζει ούτε πώς ζούμε, ούτε πώς πεθαίνουμε…

Τους νοιάζει μόνος πώς ψηφίζουμε.