Συγκινητικό αφιέρωμα της Guardian στον Δ. Χριστούλα

Με τίτλο «Μεγάλη Παρασκευή 2012: όταν περνάς τη γραμμή» και υπότιτλο : «ο ανασφαλής οικονομικός κόσμος επανήλθε, μισό αιώνα αφότου νομίζαμε ότι η επιστροφή του ήταν ανέφικτη», γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στον Δημήτρη Χριστούλα που «αφαίρεσε την ίδια του τη ζωή γιατί δεν μπορούσε να αντέξει την ταπείνωση σε προσωπικό επίπεδο και επειδή, όπως θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει, ήθελε να μιλήσει για λογαριασμό όλων των Ελλήνων και πολλών Ευρωπαίων που υποφέρουν από μια απάνθρωπη λιτότητα.

Το editorial ξεκινά με ένα διήγημα του συγγραφέα Πιέτρο ντι Ντονάτο, το 1937 «Ο Χριστός στο Σκυρόδεμα», που έγινε μια από τις πιο πολυδιαβασμένες νουβέλες στις ΗΠΑ. Πρόκειται για την μεταφορά της ιστορίας του πατέρα του, Τζερεμάιο, που σκοτώθηκε το 1920, ενώ δούλευε ως οικοδόμος, παγιδευμένος στο σκυρόδεμα. Ο Τζερεμάιο, όπως κι άλλοι Αμερικανοί εργάτες είχαν ως μόνη επιλογή για να επιβιώσουν, να εργάζονται σε μια βιομηχανία με έλλειψη κανονισμών ασφαλείας, με μισθούς που μειωνόταν συνεχώς και με έλλειψη εργασιακής ασφάλειας.

Στη νουβέλα, ο Τζερεμάιο στρέφει τα πυρά του εναντίον ενός κόσμου στον οποίο δυνάμεις όπως ο Ντι Ντονάτο δεν υπολογίζουν το ανθρώπινο κόστος και κυριαρχούν. Ο οικοδόμος πεθαίνει τη Μεγάλη Παρασκευή, κάτι που ο γιος του –και συγγραφέας της νουβέλας- θεώρησε σημειολογικό, καθώς έβλεπε τον πατέρα του να βαδίζει στα χνάρια του Ιησού.

Η νουβέλα επηρέασε την κουλτούρα των ΗΠΑ και ο θάνατος του Τζερεμάιο ανήκει σε αυτούς που έχουν αλλάξει την ιστορία , σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.

Το 1963 ο μοναχός Τικ Κουάνκ Ντουκ αυτοπυρπολήθηκε σε μια γωνιά ενός δρόμου στη Σαιγκόν ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το διωγμό των αδελφών του Βουδιστών από την κυβέρνηση του Νγκο Ντιν Ντίεμ στο Βιετνάμ, που έπεσε πέντε μήνες αργότερα.

Σύμφωνα με το editorial, τέτοιου είδους αυτοκτονίες διαφέρουν από τις επιθέσεις αυτοκτονίας, με την έννοια της τζιχάντ και τον πόλεμο. Οι αυτοκτονίες αυτές στόχο έχουν να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης κι όχι να επιφέρουν κι άλλους θανάτους. Σε αυτές, το στοιχείο της πολιτικής διαμαρτυρίας και της προσωπικής απελπισίας κυριαρχεί.

«Οι κορυφαίες θυσίες θα έπρεπε να έχουν εκληφθεί ως προειδοποιήσεις σε αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία ότι κινδυνεύουν να παραβιάσουν εκείνη τη γραμμή, πέρα από την οποία δεν θα μπορούν να διασφαλίσουν ούτε τη συναίνεση – πόσο μάλλον την υποστήριξη του λαού», αναφέρει το editorial.