Στα πλατό της Μυκόνου

Δε θυμάμαι ποιος το έγραψε, αλλά πήγαινε κάπως έτσι, «ο κόσμος είναι ένα βιβλίο και όποιος δεν ταξιδεύει έχει διαβάσει μόνο μία σελίδα του». Ταξιδεύοντας σε όλον τον κόσμο με την ιδιότητα του κινηματογραφικού συντάκτη, από την κοσμοπολίτικη Κυανή Ακτή μέχρι την Κοπακαμπάνα στο Ρίο και την παραλία του Hotel De Baines από το «Θάνατο στη Βενετία» του Βισκόντι, ξεφύλλισα πολλές και συναρπαστικές σελίδες από το βιβλίο του κόσμου, δεν το αρνούμαι. Θες όμως επειδή ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερα φανατικός βιβλιόφιλος αλλά ανέκαθεν έβλεπα τη ζωή σαν σινεμά, ήταν κάθε φορά που γυρνούσα εδώ, στην Ελλάδα, τα νησιά της και τις παραλίες της που έβλεπα την πιο θεαματική εκδοχή της ταινίας μου. Με τη Μύκονο να ξεχωρίζει, σαν ένα σκηνογραφικό όργιο, υπερταλαντούχου καλλιτέχνη, που αποφάσισε να μεγαλουργήσει χρησιμοποιώντας τα πιο στοιχειώδη υλικά. Πέτρα, ασβέστη, θάλασσα και ήλιο, σε ένα μοναδικό κινηματογραφικό πάντρεμα στενών λαβυρίνθων, μετεώρων πάνω από τη θάλασσα δρόμων σκαμμένων στο βράχο και απροσδόκητων εικόνων, να ζαλίζουν σαν μιράζ τα μάτια σου, μέσα από τον ήλιο και τους αντικατοπτρισμούς της θάλασσας και του αλατισμένου αέρα, σε κάθε σου στροφή. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον σκηνοθέτη, που θα συναντήσει και θα βιώσει την ενέργεια του Μυκονιάτικου τοπίου, και δε θα νοιώσει βαθιά μέσα του την πρόκληση να το εκμεταλλευτεί σαν φόντο για την επόμενη του ταινία. Κάποιοι, όπως θα δείτε παρακάτω, με ενίοτε περίεργα αποτελέσματα και προθέσεις, από τις καλύτερες ώς τις πλέον εκμεταλλευτικές, το επιχείρησαν μετατρέποντας πολλές φορές ανάξιες λόγου ταινίες, σε ένα αν μη τι άλλο, χάρμα οφθαλμών. Νομίζω όμως (όπως και όλοι όσοι αγαπήσανε πραγματικά και έξω από μόδες και κοινωνικά status αυτό το περίεργο νησί), πως τίποτα και κανείς δεν έχει αποδώσει ακόμα στο φακό, την πραγματικά κινηματογραφική ποιότητα ενός τόπου, που αρκετοί, νομίζουν πως τον ξέρουν ή τον προτιμούν, για λάθος λόγους.

XΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ (THE BOURNE IDENTITY) του Νταγκ Λίμαν – 2002

Λογικές καταλήξεις κοσμοπολίτικων περιπετειών. Αφού ο Ματ Ντέιμον και η Φράνκα Ποτέντε περάσουν από τη Γαλλία, την Ελβετία, την Γαλλία και την Τσεχία αντιμετωπίζοντας μια ντουζίνα κακών και δολοφόνων, βρίσκουν απάγκιο κι απανέμι εκεί που ο άνεμος δε σταματάει ποτέ του να φυσά. Η τελευταία σκηνή της καλύτερης κατασκοπικής περιπέτειας των τελευταίων χρόνων, πάνω στην οποία πέφτουν οι τίτλοι τέλους, αν και σύντομη, αποτελεί ένα από τα πιο έξω καρδιά και πλέον καλοκαιρινά happy ending, εφ’ όσον ο πράκτορας Μπορν, ανακαλύπτει την αγαπημένη του Μαρί, ζωντανή και ηλιοκαμένη, να διευθύνει μαγαζάκι rent a bike, στο Sea Satin, λίγο πιο πέρα από τους διάσημους ανεμόμυλους για να τους τραβήξει κι αυτούς η κάμερα και να φτουρήσει σαν καρτ ποστάλ το πλάνο.

OI EΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ (SUMMER LOVER) του Ράνταλ Κλάιζερ – 1982

Το πλέον κλασσικό (και αθώο) ερωτικό τρίο των εφηβικών μας χρόνων, έχει άδικα ταυτοποιηθεί μόνο με τη Σαντορίνη, εφ’ όσον η μύηση της Ντάριλ Χάνα στις χαρές του μοιράσματος του (ελληνοαμερικανού με το όνομα Μάικλ Πάπας) αντρός της (και το λεσβιακό έρωτα με την Γαλλίδα (αρχαιολόγο στο σενάριο) Βαλερί Κενεσέν, έλαβε χώρα και στη Δήλο και στη Μύκονο. Με τον Πάπας να επιβεβαιώνει το μύθο της λεκτικής ευφράδειας του ελληνικής καταγωγής εραστή, όταν αξιολογώντας τις επιδόσεις της Γαλλίδας, της λέει την αμίμητη ατάκα: «Όταν κάνω έρωτα μαζί σου, είναι σαν να καβαλάω ένα άλογο. Είναι ο τρόπος που ανταποκρίνεσαι».

THE KINGS OF MYKONOS τουΠίτερ Ανδρικίδη – 2010

Η πλέον πρόσφατη απόβαση στο νησί των Ανέμων, ανεπιτυχώς προσπάθησε να αντικαταστήσει ως σύμβολο του νησιού τον πελεκάνο με τα καγκουρό, υποκινούμενη από τον Ελληνοαυστραλό κωμικό Νικ Γιαννόπουλο ο οποίος στη χώρα του, κάνει καριέρα και μεγάλο σουξέ ως Αυστραλός Νία Βαρντάλος, κοινώς ποντάροντας στα χούγια και τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής φυλής. Με αυτή του την ιδιότητα και ως κληρονόμος μιας παραλίας της Μυκόνου, κατεβαίνει στο νησί για να συναντήσει μεταξύ άλλων, τη Ζέτα Μακρυπούλια, τον τηλεοπτικό «Ηρακλή» Κέβιν Σόρμπο και το Δημήτρη Σταρόβα σε μια σειρά αστείων μπλεγμάτων και κωμικών καταστάσεων που μάλλον δε φάνηκαν και τόσο γελαστικά σε πολύ κόσμο με ανεπτυγμένη την αίσθηση αισθητικής.

SHIRLEY VALENTINE του Λούις Γκίλμπερτ – 1989

Η καλύτερη απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι η Μύκονος σαν ερωτική play land σε αφορά μόνο αν είσαι κάτω των 30. Κατσιασμένη μεσήλικας νοικοκυρά του Λίβερπουλ, αποφασίζει να ξαναπιάσει στα χέρια τα γκέμια της ζωής της και το ανακοινώνει στην κολλητή της με τον εξής εύγλωττο τρόπο: «Ναι Μιράντα, πρόκειται να πάω στην Ελλάδα για το σεξ. Σεξ για πρωινό, σεξ για δείπνο, σεξ για τσάι. Είναι αυτό που κυριολεκτικά ονομάζω, ‘και γαμώ’ τις δίαιτες». Την οποία δίαιτα και ακολουθεί, κατεβαίνοντας στο νησί και βρίσκοντας τον (μουστακαλή) έρωτα στην παραλία του Αγίου Ιωάννη (μεγάλη η χάρη του), με τη βοήθεια της μουσικής του Γιώργου Χατζηνάσιου. Από ένα διάσημο θεατρικό του West End, που στην Ελλάδα είχε ερμηνεύσει η Αλίκη.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ (ISLAND OF DEATH) του Νίκου Μαστοράκη – 1977

Αν νομίζετε ότι οι Βρετανοί τα σπάνε μόνο στο Φαληράκι και τα Μάλια, δεν έχετε ιδέα πως, σύμφωνα με τον Νίκο Μαστοράκη, μετέτρεψαν τη Μύκονο στη δεκαετία του 70. Ζευγάρι βρετανών, κατεβαίνουν στο νησί, και αφού συνουσιαστούν με ότι περπατάει και ενίοτε βελάζει (η σκηνή με την κατσίκα θα μείνει για πάντα κορυφαία στην καριέρα του δημιουργού) μετά δολοφονούν τους διεφθαρμένους, με τον αρσενικό του ζευγαριού, να βρίσκει στο φινάλε τον σεξουαλικό δάσκαλο του, υποκύπτοντας στις ορέξεις του αχόρταγου βοσκού Νίκου Τσακιρίδη. Απαγορευμένο για χρόνια cult φαινόμενο στο Ην. Βασίλειο, που αν δεν το δεις, δεν το πιστεύεις ότι υπάρχει.

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΕΓΙΣΤΑΝΑΣ (THE GREEK TYCOON) του Τζ. Λι Τόμσον – 1978

Ποιος μπορεί να είναι ο κροίσος Τεό Τομάσης, που φλερτάρει με την πανέμορφη σύζυγο του προέδρου των Η.Π.Α., Λιζ Κάσιντι σε όλους τους ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς, και κυρίως στη Μύκονο; Έλα μου ντε. Με ιστορικούς διαλόγους ανάμεσα στον Άντονι Κουίν και τη Ζακλίν Μπισέ όπως: Αυτή: «Είσαι ένα κτήνος, ένας μπασταρδος», Αυτός, ερεθισμένος από το βρισίδι: «Τι γυναίκα που είσαι. Πάμε να κάνουμε έρωτα», ο «Μεγιστάνας» είναι το απόλυτο αθέλητα αστείο cult classic που σας συστήνουμε ανεπιφύλαχτα, για καλοκαιρινή απογευματινή χαλάρωση, με ένα κοκτέιλ στο χέρι και φόντο μια Μυκονιάτικη παραλία.

ΓΥΜΝΟ ΚΟΡΜΙ ΣΤΟΝ ΚΑΥΤΟ ΗΛΙΟ (FANTASIES) του Τζον Ντέρεκ – 1981

Ο μάλλον όχι και τόσο ταλαντούχος σκηνοθέτης Τζον Ντέρεκ, ερωτευμένος όσο δεν πάει άλλο με τα κάλλη της συζύγου του Μπο Ντέρεκ, συνεχίζει την επέλαση του στο χώρο των soft ερωτικών ταινιών, βάζοντας τη συμβία του αυτή τη φορά να πλατσουράει ημίγυμνη στα κρυστάλλινα νερά και τα μοναδικά ηλιοβασιλέματα του νησιού, με την ελληνική βοήθεια του Φαίδωνα Γεωργίτση.

O ΕΠΟΜΕΝΟΣ (ΤΗΕ ΝΕΧΤ ΟΝΕ) του Νίκου Μαστοράκη – 1984

Η πρωταγωνίστρια του Κάρπεντερ, Αντριάν Μπαρμπό, δήλωσε πώς συμμετείχε στη συγκεκριμένη παραγωγή, μόνο και μόνο για την ευκαιρία των τσάμπα διακοπών στην Ελλάδα. Οπότε καταλαβαίνετε. Χήρα αστροναύτη στη Μύκονο (ναι, έχει και τέτοιες, πολλές κάπου στην Άνω Μερά προφανώς επειδή λέγεται Άνω και υποδηλώνει το Υπεράνω) συναντάει και ερωτεύεται έναν άγνωστο επισκέπτη από το μέλλον και από άλλη διάσταση τον οποίο ερμηνεύει ο Κιρ Ντούλια της «Οδύσσειας του Διαστήματος». Παρόντες στα μυστήρια του έρωτα τους, οι Ντάνος Λυγίζος, Μπέτυ Αρβανίτη και Φαίδων Γεωργίτσης.

ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ (ΜΥΚΟΝΟS ILLUSSIONS) του Στράτου Μαρκίδη 1978

Πολύ πριν ο Μαρκίδης κάνει ντεκαπάζ στον Σόμερ για το κρητικό τηλεοπτικό ρομάντζο «Της Αγάπης Μαχαιριά» ή ασχοληθεί με την εξωτική περιφέρεια της Θεσσαλίας στο αλήστου μνήμης “Ι Love Καρδίτσα”, το έτσουζε με ψιλοτσοντούλες σε διάφορα άλλα εξωτικά μέρη της χώρας, ένα εκ των οποίων δεν μπορούσε να μην είναι η Μύκονος. Μετανοημένη πόρνη δολοφονεί τον νταβαντζή της και καταλήγει στο πιο ερωτικό νησι των Κυκλάδων όπου όμως σχεδόν όλοι έχουν κι από ένα μυστικό, σχεδόν όλοι την ορέγονται, και σχεδόν όλοι θα το κάνουν μαζί της, σε ομολογουμένως υπέροχα κινηματογραφημένες κουλέρ λοκάλ τοποθεσίες.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ (BOY ON A DOLPHIN) του Γιαν Νεγκουλέσκο - 1957

«Τi in afto pou to lene agape” τραγουδούσε το 1957 η Σοφία Λόρεν στο ρόλο της χυμώδους αλιεύτριας σφουγγαριών Φαίδρας, σε μουσική του Τάκη Μοράκη σε μία από τις πλέον διάσημες διεθνείς «επισκέψεις» στα ελληνικά νησιά για το «Παιδί και το Δελφίνι». Το οποίο ναι, το ξέρουμε ότι ξέρετε πως αφορά κατά κύριο λόγο στην Ύδρα, αλλά συμπεριλαμβάνει μεταξύ άλλων τοποθεσιών, (όπως η Ρόδος, ο Παρθενώνας, τα Μετέωρα και η… Τσινετσιτά) και μια γερή δόση από το ιερό νησί της Δήλου, που τόσο ενεργειακά, όσο και τουριστικά είναι άμεσα συνδεδεμένο με το φαινόμενο της Μυκόνου, φιλοξενώντας καθημερινά πλήθος επισκεπτών που ξεκινάνε με καραβάκι από το νησί.