Τάσος Χαλκιάς: «Πονούσα απίστευτα, δεν μπορούσα να κινηθώ και συνέχισα την παράσταση»

Ο Τάσος Χαλκιάς σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα On Time αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων στη δυσκολότερη επαγγελματική στιγμή του.

«Και είσαι και πολύ ψύχραιμος, γιατί έχεις κάνει δύο σοβαρά χειρουργεία στη μέση σου. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που σχεδόν έμεινες στα χέρια του Γιώργου Παρτσαλάκη, το 2001, στους Ιππείς και το πρόβλημα επανήλθε όταν πήγες, το 2014, στις πρόβες με τη Μιμή Ντενίση για το θεατρικό έργο «Σμύρνη μου αγαπημένη». Πώς ήταν, καθώς πονούσες αφόρητα;», τον ρώτησε η Σίσσυ Μενεγάτου.

«Ναι, συνέβη. Την πρώτη φορά βρέθηκα από τη σκηνή να κάνω ένα σοβαρό χειρουργείο. Και αργότερα και άλλο χειρουργείο. Όμως είμαι ιδιαιτέρως ψύχραιμος. Έχεις να αντιμετωπίσεις πάνω στη σκηνή το σωματικό σοκ με τον πόνο, αλλά και το ψυχικό σοκ που λες “τώρα τι γίνεται από εδώ και πέρα;”. Όλα αυτά σου έρχονται απότομα στο νου και γίνεται ένα κομφούζιο στο μυαλό σου, σε τρελαίνουν, αλλά αμέσως είσαι υποχρεωμένος να συνέλθεις, γιατί απέχεις μόλις ενάμιση μέτρο από τον πρώτο θεατή και αν έχεις στρίψει από την άλλη μεριά το κεφάλι σου και προσπαθείς να κρύψεις την έκφραση του πόνου, το σώμα δεν υπακούει, οπότε από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα».

«Εκείνη τη στιγμή συγκεντρώνεις απίστευτες δυνάμεις και καταναλώνεις τρομερή αδρεναλίνη και φαιά ουσία προκειμένου να βρεις τον τρόπο που θα εγερθείς με τη λιγότερη δυνατή απώλεια και τη λιγότερη δυνατή έκθεση του εαυτού σου, πέραν του ρόλου σου. Και όλο αυτό είναι πολύ επίπονο και κουραστικό. Προσπάθησα –και με τη βοήθεια του Γιώργου- ενώ πονούσα απίστευτα και δεν μπορούσα να κινηθώ, να μη σταματήσω την παράσταση –ευτυχώς θέλαμε δέκα λεπτά για το φινάλε- και ύστερα πήγα στο νοσοκομείο. Ήταν η δυσκολότερη στιγμή που μου έχει συμβεί πάνω στο σανίδι και δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν η στιγμή που ένιωσα να καταρρέει ο Τάσος, άρα καταρρέουν εκείνη την ώρα η παράσταση, ο ρόλος του, όλα. Προσπάθησα να σώσω τον Τάσο, για να σώσει τα υπόλοιπα εκείνος».

Τις στιγμές που μπήκες στο χειρουργείο σκέφτηκες το θάνατο; Φοβήθηκες;

Όχι, δεν φοβήθηκα το θάνατο. Είμαι πολύ ψύχραιμος. Σκέφτηκα μόνο πώς περνάμε αυτή τη στιγμή για να πάμε παρακάτω. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και κυρίως της επιβίωσης υπερδιεγέρθηκε κι έτσι έγινε η δουλειά.