Γιώργος Νταλάρας: «Η ζωή της μητέρας μου ήταν μια τραγωδία» - Η εξομολόγηση για το ορφανοτροφείο

Με αυτή τη γενναιοδωρία, ο Γιώργος Νταλάρας κάνει τον απολογισμό μιας ολόκληρης -πολυκύμαντης και σχεδόν μυθιστορηματικής- ζωής τη Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου στις 00:10, στο «MEGA Stories».

Η Δώρα Αναγνωστοπούλου τον συναντά στην πρώτη του γειτονιά, την Κοκκινιά, κι από εκεί πιάνουν το νήμα μιας διαδρομής που κινήθηκε αταλάντευτα κόντρα στα προγνωστικά. Τα φτωχικά παιδικά χρόνια, η παρουσία, αλλά κυρίως η καθοριστική απουσία του πατέρα του, του ρεμπέτη Λουκά Νταράλα, η σχέση με τη μητέρα του Σουλτάνα και ο αποχωρισμός με τον αδελφό του Χρήστο που έφυγε για την Ελβετία, από ανεξίτηλες μνήμες γίνονται καθηλωτικές αφηγήσεις του τραγουδιστή στον φακό του «MEGA Stories».

Ο Γιώργος Νταλάρας θυμάται τα χρόνια του στο μεροκάματο, στην οικοδομή και το μηχανουργείο, αλλά και την ευκαιρία που του έδωσε στα τέλη των 60’s ο Μάκης Μάτσας για την πρώτη του ηχογράφηση, εκείνη που έγινε τελικά το εισιτήριο για μια σπουδαία καριέρα η οποία αποτιμάται σήμερα σε 89 άλμπουμ και 18 εκατομμύρια πωλήσεων. Ο ερμηνευτής μιλά ακόμα για το αποτύπωμα που άφησαν βαθιά μέσα του ο Στέλιος Καζαντζίδης και ο Γρηγότης Μπιθικώτσης αλλά και για την ιερότητα με την οποία ο ίδιος επέλεξε να αντιλαμβάνεται, να προσεγγίζει και να περιβάλλει την τέχνη του.

Εξηγεί γιατί ένας καλλιτέχνης οφείλει να παίρνει θέση απέναντι στα κοινωνικά αιτήματα, θυμάται τις ιστορικές συναυλίες του για την Κύπρο και σχολιάζει τη μουσική δημιουργία στην Ελλάδα σήμερα. Περνά, όμως, και σε πιο προσωπικές εξιστορήσεις, όπως για τη σχέση του με τη γυναίκα της ζωής του, την Άννα, χωρίς την οποία, λέει, θα ήταν ένας άλλος.

Γιώργος Νταλάρας: «Η μητέρα μου έπρεπε να αποχωριστεί ένα από τα δύο παιδιά - Από τότε η ζωή της ήταν μια τραγωδία»

Σε απόσπασμα από τη συνέντευξη ο Γιώργος Νταλάρας μιλάει για την προσωπική του ζωή.

«H μητέρα μου έζησε μια άσχημη ζωή, ήταν ανάπηρη και με φώναζε κοντά της για να με μαλώσει, δεν μπορούσε να σηκωθεί. Η μητέρα μου μετά τον πόλεμο έπρεπε να αποχωριστεί ένα από τα δύο της παιδιά. Υπήρχαν ορφανοτροφεία με εκπαιδευτικό χαρακτήρα στο εξωτερικό κι εκεί έπρεπε να πάω εγώ», αποκαλύπτοντας ότι ο αδερφός του ήταν το παιδί που πήγε στο ορφανοτροφείο.

«Ήμουν 8 ετών αλλά ο αδερφός μου πλησίαζε τα 10, κι έτσι η μητέρα μου έστειλε το μεγάλο παιδί της – από τότε η ζωή της μητέρας μου ήταν μια τραγωδία, άκουγε τραγούδια του Τσιτσάνη κι έκλαιγε. Όταν έφυγε ο Χρήστος, έφυγε η ζωή μου. Τον έβλεπα κάθε δύο χρόνια μαζί με άλλα παιδιά που ερχόταν και για εμένα άλλαζε η ζωή και ο κόσμος»