Στέφανος Κορκολής: «Δεν τον ξεπέρασα τον καρκίνο, ακόμα έχω και ακόμα το παλεύω»

Η εξομολόγηση του Στέφανου Κορκολή για τη μάχη με τον καρκίνο
2'

Ο Στέφανος Κορκολής και η Σοφία Μανουσάκη ήταν καλεσμένοι στην εκπομπή «Τετ Α Τετ» με τον Τάσο Τρύφωνος και μίλησαν για τη γνωριμία και τη συνεργασία τους.

Ο μουσικο-συνθέτης μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο διάστημα που έμεινε στο Παρίσι ενώ εξομολογήθηκε τις δύσκολες στιγμές με τον καρκίνο.

«Δεν τον ξεπέρασα τον καρκίνο, ακόμα έχω και ακόμα το παλεύω. Κάνω θεραπείες κατά καιρούς και όσο ο καιρός περνάει και δεν έχεις συμπτώματα, τόσο καλύτερα. Κοντεύω τα δέκα χρόνια τώρα. Πάντα έχεις την αίσθηση ότι δεν θα συμβεί σε εσένα και γω ανήκω επίσης στην κατηγορία πολλών που δεν δίνουμε σημασία σε ένα σύμπτωμα, το περνάμε στο ντούκου και δεν πάμε στον γιατρό», είπε αρχικά ο Στέφανος Κορκολής.

«Δεν πάω στον γιατρό για ένα σύμπτωμα, εγώ τουλάχιστον, γιατί φοβάμαι μην μου πει ότι έχω κάτι. Είναι αυτό το περίεργο δηλαδή συναίσθημα που έχει ενώ μπορεί να πας στον γιατρό, να σου βρει κάτι στην αρχή του, να στο τελειώσει και να γλιτώσεις από πολλά βάσανα. Στη δική μου περίπτωση, όταν το έμαθα, το έμαθα πάρα πολύ άγαρμπα. Ο δικός μου γιατρός δεν θα σου ωραιοποιήσει τίποτα, θα σου πει ακριβώς τα πράγματα και καλά κάνει. Έχω ξαναπεί ότι έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, αλλάζει όλη η ζωή σου, αλλάζει το σύμπαν. Αφού έκανα την πρώτη επέμβαση, που είχε πολύ πόνο και τις πρώτες μου χημειοθεραπείες, μετά άρχισα να βλέπω πολύ διαφορετικά τα πράγματα», αποκάλυψε ο Στέφανος Κορκολής.

Ο Στέφανος Κορκολής αναφέρθηκε και στις οικονομικές δυσκολίες που πέρασε αναφέροντας: «Πήρα την απόφαση μόνος μου και είπα δεν το θέλω πια αυτό. Βρήκα τον εαυτό μου στην ορχηστρική μουσική. Δεν με ενδιέφερε το οικονομικό κομμάτι. Δεν ήμουν ποτέ κάτω από το θέμα χρήματα. Έχω ζήσει άγριες στιγμές στο Παρίσι που έχω ξεμείνει από λεφτά, που έπρεπε να μαζεύω για το νοίκι μου. Στο Παρίσι έχω μείνει νηστικός. Δεν έγινε και τίποτα. Δεν είχα περάσει και τραγικά να πω. Είναι ντροπή να λέω ότι έχω περάσει δυσκολίες. Βλέπω πάντα το χειρότερο και λέω “Δόξα το Θεό καλά είμαι”».