Συγχωροχάρτια και «στραβά μάτια» για τα εκδοτικά κακουργήματα

Η μάχη με τη διαπλοκή είναι μια «καραμέλα» που κάθε κυβέρνηση με το που αναλαμβάνει, φροντίζει να προσφέρει για «κέρασμα» στους καλοπροαίρετους πολίτες που εναπόθεσαν τις ελπίδες σε αυτήν.

Ιδιαίτερα μάλιστα σε ότι αφορά τις εκδοτικές επιχειρήσεις, που ως γνωστόν κινούν διαχρονικά και αποδεδειγμένα τα νήματα στη χώρα, οι εκάστοτε κυβερνώντες υπόσχονται την πλήρη αποκαθήλωση τους.

Πολύ σύντομα βέβαια, τέτοιου είδους δεσμεύσεις και πομπώδεις εξαγγελίες αποδεικνύονται...λόγια του αέρα, αφού η διατάραξη των σχέσεων με τους εκδότες είναι στην πράξη πολύ πιο επώδυνη από τη μη υλοποίηση μιας υπόσχεσης.

Και έτσι φυσικά το αλισβερίσι μεταξύ κυβερνήσεων και Τύπου καλά κρατεί.

Μάλιστα, ακόμα και σήμερα που ο μέσος Έλληνας πασχίζει για την επιβίωσή του, οι βαρόνοι των media όχι μόνο δεν φαίνεται να επηρεάζονται αλλά εξακολουθούν να απολαμβάνουν των προκλητικών προνομίων τους σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαχρονικής ασυλίας των εκδοτικών επιχειρήσεων είναι τα όσα ύποπτα συμβαίνουν με τις κυριακάτικες εφημερίδες. Τα φύλλα συγκεκριμένων εκδοτικών συμφερόντων κυκλοφορούν με «προσφορές» που όχι μόνο δεν αντιστοιχούν αλλά υπερβαίνουν κατά πολύ το αντίτιμό τους. Δηλαδή ο αναγνώστης αγοράζει μια εφημερίδα με 2 ευρώ, αλλά μπορεί να κερδίσει μέσω των προσφορών ακόμα και 20 ευρώ, ποσό δηλαδή δεκαπλάσιο από αυτό που πλήρωσε. Και θα αναρωτηθεί κανείς που είναι το κακό στην υπόθεση: Το κακό είναι οι συγκεκριμένες εκδοτικές επιχειρήσεις χρησιμοποιούν πρακτικές αθέμιτου ανταγωνισμού σε βάρος των μικρών εκδοτικών συγκροτημάτων που πασχίζουν να επιβιώσουν χωρίς τις πλάτες διαφημιστών και όχι μόνο.

Πρόκειται ξεκάθαρα για ένα θέμα που η εισαγγελία θα έπρεπε να έχει ήδη παρέμβει αυτεπάγγελτα. Αυτό βέβαια θα συνέβαινε σε μια ιδεατή κατάσταση, όπου η περίφημη διάκριση των λειτουργιών, όπως την επιτάσσει το Σύνταγμα, θα ήταν αυτονόητη.

Στην Ελλάδα ωστόσο, τέτοιες έννοιες είναι μάλλον άγνωστες, αφού εδώ και χρόνια η εκτελεστική εξουσία υπαγορεύει απροκάλυπτα τις κινήσεις της Δικαιοσύνης και εκείνη, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, υπακούει τυφλά.

Βέβαια, τα περίεργα deals δεν σταματούν εδώ. Εξίσου ύποπτο είναι και το γεγονός πως παρόλο που οι στρόφιγγες των τραπεζών έχουν κλείσει σχεδόν ορμητικά για κάθε ενδιαφερόμενο, οι εκδοτικές επιχειρήσεις, οι οποίες μάλιστα στην πλειονότητά τους είναι χρεοκοπημένες, χρηματοδοτούνται κανονικά και μάλιστα γενναιόδωρα.

Και εδώ το θέμα είναι ακόμα πιο σοβαρό, καθώς για τα δάνεια αυτά που τόσο εύκολα παίρνουν οι «εκλεκτοί», έχουν πληρώσει οι πολίτες μέσω των ληστρικών φόρων που τους έχουν επιβληθεί και που το μεγαλύτερο μέρος τους, καλώς ή κακώς, πήγε για τη διάσωση των τραπεζών.

Αντί, λοιπόν, να προσπαθούν να μας πείσουν ότι αγωνίζονται για το καλό μας με πυροτεχνήματα τύπου λίστας Λαγκάρντ, μήπως τελικά οι κυβερνώντες θα έπρεπε απλά να μας ελαφρύνουν από τη «λυπητερή» που πληρώνουμε για να μπορούν εκείνοι να κρατούν ευχαριστημένους και «χορτάτους» τους εκδότες;

Μήπως αντί να ξιφουλκούν κατά τις φοροδιαφυγής, των παράνομων συντάξεων κ.λπ. θα έπρεπε απλά να σταματήσουν να χορεύουν το ταγκό της διαπλοκής με τους βαρόνους;

Μήπως θα πρέπει να σταματήσουν πια να είναι υποτακτικοί ενός συστήματος που είναι συνυπεύθυνο για την τραγική κατάσταση της χώρας;

Ερωτήματα που απλά ευχόμαστε κάποια στιγμή να φτάσουν σε ώτα ...ακουόντων.

Διαβάστε επίσης:

«Παγώνουν» τα χαράτσια στα κανάλια γιατί προσφέρουν ... κοινωνικό έργο!

Τρέμουν τους οικονομικούς εισαγγελείς οι καναλάρχες

Πώς οι αποταμιεύσεις των Ελλήνων κατέληξαν στις τσέπες εκδοτών!