Η δολοφονία Κένεντι μέσα από τηλεοπτικές σειρές και ταινίες
Πρώτα ανταποκρίθηκαν στη δολοφονία του Τζον Κένεντι τα κινηματογραφικά στούντιο της Ανατολικής Ευρώπης με την ουγγρική ταινία «Ιππότες του χρυσού γαντιού» (1968) και τη σοβιετική ταινία «Ο ανταποκριτής της Ουάσινγκτον» (1972). Σε αυτές τις ταινίες μιλούσαν ευθέως για τη δολοφονία, ενώ στους «Ιππότες» υπήρχαν αναφορές υπέρ της θεωρίας συνωμοσίας. Στις ΗΠΑ για πολλά χρόνια άφηναν μόνο υπονοούμενα για τη δολοφονία του 35ου προέδρου.
Στις ταινίες «Συνωμοσία «Παράλλαξη», «Χειμώνας – η περίοδος των δολοφονιών», «Έκλαμψη» των δεκαετιών 1970-1980 είχαν παρουσιαστεί απόπειρες δολοφονίας κατά γνωστών πολιτικών, οι οποίοι διακινδύνευαν να κυκλοφορήσουν στην πόλη με ανοιχτή λιμουζίνα, όπως ο Τζον Κένεντι.
Η κατάσταση άλλαξε μόλις το 1991, όταν κυκλοφόρησε η ταινία «JFK». Ο σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν δεν δίστασε να κατηγορήσει στην ταινία τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες για την οργάνωση της δολοφονίας και επικρίθηκε. Μερικές φορές η επίκριση είχε βάση, θεωρεί ο απόστρατος συνταγματάρχης της KGB, συγγραφέας του βιβλίου «Τρεις σφαίρες για τον πρόεδρο» Ολέγκ Νετσιπόρενκο.
« Υπήρχε μία μάρτυρας, η Τζέιν Χιλ, η οποία υποστήριζε ότι στεκόταν δίπλα στο αυτοκίνητο του Κένεντι τη στιγμή του πυροβολισμού και είδε ότι αυτός πραγματοποιήθηκε από μπροστά. Αλλά υπάρχει η γνωστή ταινία του Ζαπρούντερ, ο οποίος κατέγραφε με ερασιτεχνική κάμερα τη διαδρομή του Κένεντι στο Ντάλας. Το 313ο καρέ αυτής της ταινίας αποκαλύπτει ότι ο τέταρτος, ο πέμπτος, ο έκτος πυροβολισμοί, που παρουσιάστηκαν στην ταινία του Στόουν, δεν υπήρχαν, ενώ ο μοιραίος τρίτος πυροβολισμός, που πέτυχε τον πρόεδρο στο σβέρκο, πραγματοποιήθηκε από πίσω»
Το ντοκιμαντέρ του Ζαπρούντερ διαψεύδει τη μαρτυρία της Τζέιν Χιλ. Ενώ ο Στόουν, αντίθετα, τη χρησιμοποίησε.
Αλλά οι περισσότερες διαμαρτυρίες τόσο από τα ΜΜΕ, όσο και από τις αρχές αφορούσαν όχι τα λάθη στα γεγονότα, αλλά τη βασική ιδέα της ταινίας. Τον Όλιβερ Στόουν πρακτικά κήρυξαν τρελό, επειδή τόλμησε να κατηγορήσει τις μυστικές υπηρεσίες για το θάνατο του προέδρου, θεωρεί ο δημοσιογράφος, συγγραφέας του βιβλίου «Brothers: The Hidden History of the Kennedy Years» Ντέιβιντ Τάλμποτ.
« Αυτό που έδειξε ο Όλιβερ Στόουν ήταν σοκαριστικό και εκρηκτικό. Και παραμένει τέτοιο μέχρι σήμερα. Αυτό το θέμα παραμένει ταμπού στις ΗΠΑ. Αυτό φαίνεται από τα βιβλία και τα τηλεοπτικά σόου, που βγαίνουν στη χώρα παραμονές της 50ης επετείου της δολοφονίας του Κένεντι, όπου κανένας δεν μπορεί με την τόλμη του Όλιβερ Στόουν να μιλήσει για τη δολοφονία, όλοι φοβούνται και εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν τα λόγια της επιτροπής Ουόρεν, ότι ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ ήταν μοναχικός δολοφόνος. Και το πιο σημαντικό είναι ότι το Χόλιγουντ έμαθε από το παράδειγμα του Όλιβερ Στόουν, ότι η δολοφονία του Κένεντι είναι μία απαγορευμένη ζώνη.
Πιο ελεύθεροι στη συζήτηση για τη δολοφονία του Κένεντι αισθάνονται μόνο οι δημιουργοί των σειρών. Μάλιστα, τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί δεν τους ενοχλούν, επειδή μάλλον θεωρούν ότι έχουν μικρότερη επιρροή, απ’ ότι οι ταινίες μεγάλου μήκους. Στα «X-files» το 1996 είχε παρουσιαστεί, ότι τον Κένεντι σκότωσε ένας πράκτορας του FBI με το παρατσούκλι Καπνιστής. Το 2010 στη σειρά «Bones» μία ομάδα εγκληματολόγων ανθρωπολόγων πραγματοποίησε έρευνα του σκελετού του 35ου προέδρου και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι σκοπευτές ήταν δύο. Το 2011 οι δημιουργοί της μίνι σειράς «Κένεντι», δείχνοντας τη διαμάχη μεταξύ του προέδρου και του Λίντον Τζόνσον, υπονόησαν τις συγκρούσεις τους, που για ορισμένους δημοσιογράφους τις δεκαετίες 1960-1970 ήταν η αιτία να κατηγορηθεί ο αντιπρόεδρος για την οργάνωση της δολοφονίας.