Οι... ξενιτεμένοι δημοσιογράφοι
Η κρίση και τα συμφέροντα διέλυσαν και τη δημοσιογραφία - Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εγκατέλειψαν τη χώρα μαζί με τις οικογένειές τους, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή
Της Γεωργίας Λινάρδου
Ανάμεσα τους η Ματίνα Δεμελή η οποία εδώ και λίγο καιρό ζει με την οικογένεια της στην Αμερική. Είναι η δημιουργός του site: xenitemenos.com. Εδώ συναντάμε Έλληνες δημοσιογράφους που μετανάστευσαν σε κάθε γωνιά της γης.
Οπως ο Κώστας Ευθυμιάδης που πια γράφει από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας: «Το να αλλάζεις σελίδα στη ζωή σου και να τα αφήνεις πίσω σου όλα, ξεκινώντας πάλι από την αρχή, σε ένα νέο – άγνωστο – μέρος, ποτέ δεν είναι εύκολο. Και οι πρώτοι μήνες για έναν νέο μετανάστη είναι πάντα ένα γερό τεστ για να δοκιμάσει τις αντοχές του. Οι μήνες πέρασαν και έγιναν χρόνια. Τρία στη δική μου περίπτωση… Χρόνια με ωραίες στιγμές, αλλά και με πολλές δυσκολίες. Με στιγμές νοσταλγίας για τη πατρίδα, αλλά και με στιγμές ανακούφισης που βρίσκομαι σε μια άλλη χώρα η οποία με σέβεται απόλυτα ως πολίτη και με βοηθάει να ζήσω πιο ανθρώπινα σε σχέση με τη ζωή που είχα τα τελευταία μου χρόνια στην Ελλάδα».
Η Ματίνα Δεμελή εξηγεί: «Φλέρταρα χρόνια με την σκέψη της μετάβασης στην Αμερική. Η κρίση ήταν απλά η αφορμή και η σκέψη έγινε πράξη».
«Η μετάβαση στο καινούργιο περιβάλλον ήταν άκρως ενδιαφέρουσα. Οι δυσκολίες είναι κάτι δεδομένο, όταν αφήνεις το “σπίτι” σου, κυριολεκτικά και μεταφορικά και ξεκινάς τη ζωή σου από την αρχή. Όταν όμως το κάνεις συνειδητά και επειδή το επέλεξες εσύ, η προσαρμογή είναι βατή. Η εξερεύνηση του καινούργιου έχει στη διαδρομή αρκετές χαρές. Νέες παραστάσεις, νέοι φίλοι, νέες εικόνες».
-Πως γεννήθηκε ο «ξενιτεμένος»;
«Η επιλογή του τίτλου ήταν αυθόρμητη. Η ιδέα προέκυψε όταν σκέφτηκα να καταγράψουμε το πως ζούμε εμείς οι.. ξενιτεμένοι δημοσιογράφοι. Οι περισσότεροι από μας ξενιτευτήκαμε τα χρόνια της κρίσης κι αυτό έχει τη σημασία του. Ποια είναι η καθημερινότητα μας, τα βιώματα μας, η συμβίωση με άλλους πολιτισμούς. Η κάθε χώρα έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Από την Ινδία και το Περού μέχρι τη μακρινή Αυστραλία αλλά και τις γειτονικές με την Ελλάδα χώρες, παντού θα βρεις μια ιδιαίτερη ιστορία που θα καταγράψει ο ξενιτεμένος δημοσιογράφος. Έως τώρα είμαστε 12 άτομα σε 10 χώρες. Η ομάδα μεγαλώνει. Επόμενος στόχος είναι η Αφρική και η Μέση Ανατολή που θα έχουν αρκετό ενδιαφέρον».
-Τι σημαίνει ξενιτιά;
«Αν δεν το ζήσεις, δεν θα καταλάβεις. Ένα κομμάτι του εαυτού σου μένει πάντα πίσω. Στη γειτονιά που μεγάλωσες, στους ανθρώπους που άφησες, στην κυριακάτικη βόλτα στο Θησείο, στην χρυσή άμμο που άγγιζες κάθε καλοκαίρι, στα κυκλαδίτικα σοκάκια, στην οδό Σταδίου, στο μποτιλιάρισμα της Κηφισίας. Η νοσταλγία αυτή πονάει πάντα..και για μένα αυτό είναι η ξενιτιά».
-Πως είναι η ζωή στην Αμερική;
«Για κάποιον που έχει ζήσει την ελληνική πραγματικότητα νομίζει πως βρίσκεται στον παράδεισο. Μετά τους πρώτους μήνες της παραμονής μου εδώ συνειδητοποίησα ότι δεν είχα εκνευριστεί-θυμώσει-δυσανασχετήσει με κάτι. Όλα κυλάνε όπως πρέπει. Κανείς δεν γκρινιάζει όταν περιμένει στην ουρά. Ο κόσμος σου λέει καλημέρα κι ας μην σε ξέρει. Στις υπηρεσίες θα εξυπηρετηθείς με ευγένεια. Όσο για το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν υπάρχουν λόγια. Οργάνωση, πειθαρχία και αφοσίωση όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς και το έργο τους. Τα δημόσια αμερικάνικα σχολεία αποτελούν υπόδειγμα και αυτό ισορροπεί ό,τι άλλο έχεις χάσει».
Πέρα απ’ όλα αυτά, όμως, σε πολλές πια χώρες του κόσμου χτυπά καρδιά ελληνική. Παρατηρώντας μια φωτογραφία από την Αστόρια, δε γίνεται να μην πλημμυρίσεις από συγκίνηση.
H Ματίνα γράφει γι’ αυτήν: «Μια ζεστή ανοιξιάτικη βραδιά, προχωρώντας στις γειτονιές της Αστόρια, μπορεί να δεις εικόνες βγαλμένες από ένα ελληνικό χωριό, νησί, γειτονιά. Γιαγιάδες μαυροντυμένες, ξεπρόβαλαν στο πεζοδρόμιο. Οι καρέκλες βγήκαν έξω και η παρέα σιγά σιγά μεγαλώνει. Απολαμβάνουν το δροσερό αεράκι μετά από έναν ανελέητο χειμώνα».
Και παρακάτω μία ακόμη είδηση: «Βιέννη. Αυξάνονται οι Έλληνες που αναζητούν εργασία». Η Ελένη Κάραμποττ από την Βιέννη γράφει: «Μεγάλη αύξηση παρουσιάζει ο αριθμός των Ελλήνων που αναζητούν εργασία στην Αυστρία από τότε που ξεκίνησε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, ενώ για πολλά χρόνια δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου ζήτηση! Συγκεκριμένα ο αριθμός ανέβηκε κατά 37% μέσα σε ένα χρόνο (από τον Ιούλιο του 2011 μέχρι και τον αντίστοιχο μήνα του 2012), ενώ κατά 20% αυξήθηκε περίπου τις επόμενες δύο χρονιές, σύμφωνα με στοιχεία της αυστριακής Στατιστικής Υπηρεσίας. Πρώτοι, στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα, είναι οι Πορτογάλοι που αναζήτησαν εργασία στη χώρα, ενώ μετά την δεύτερη θέση των Ελλήνων ακολουθούν ως τρίτοι οι Ισπανοί».
Πόσοι ακόμα θα φύγουν; Άγνωστο.
Για επίλογο μια φράση που όπως μου εξηγεί η Ματίνα Δεμελή, «ακούγεται πολύ τελευταία».
Δηλαδή; «Ο ξένος είναι Ελληνας κι ο Ελληνας σαν ξένος».
Η αλλιώς κατά την Ρόζα Εσκενάζυ στον «Ξενιτεμένο»: «Χρόνια πολλά στην ξενιτιά ήμουν και καρτερούσα και την γλυκιά αγάπη μου αχ την επιθυμούσα.
Το όνειρο μου το γλυκό ήτανε και ποθούσα να φύγω από την ξενιτιά που πάντα εβλαστημούσα.
Αχ κακούργα Ξενιτιά!
Και ο πόθος μου επέρασε και ήρθα στην πατρίδα γι’ αυτήν που ονειροπόλαγα και είχα κρυφή ελπίδα.
Αλλά και πάλι βλαστημώ και είμαι μετανιωμένος την ξενιτιά επιθυμώ που ζούσα ευτυχισμένος».