Μπλε βελούδινη αυλαία στις Νύχτες Πρεμιέρας

Της Σοφίας Μαυραντζά

Δεν θα πω ψέματα. Στις Νύχτες Πρεμιέρας δεν είχα την ευκαιρία -ή την τύχη- να βρεθώ πρωτύτερα. Ας πάμε, όμως, λίγο πιο πίσω… Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, πήδαγα από το κρεβάτι νωρίς το πρωί του Σαββατοκύριακου, η κασέτα ήταν τοποθετημένη στο βίντεο, πατούσα το τηλεκοντρόλ και το κουμπί του play. Κάθε φορά, χάρη στους γονείς μου, μία έκπληξη και ένας μαγικός κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου.

Κινηματογραφόφιλη από την τελευταία τάξη του Δημοτικού, όταν είδα στη Μεγάλη Οθόνη τον «Τιτανικό», έχουν αλλάξει πολύ τα γούστα μου έκτοτε και τρέχω στις πρεμιέρες κάθε που ο Γούντι Άλεν ή ο Πέδρο Αλμοδόβαρ επιστρέφουν στις αίθουσες.

Φέτος ήταν η χρονιά μου. Θα πήγαινα για πρώτη φορά στις Νύχτες Πρεμιέρας χάρη στον OTE TV. Χάνω την πρώτη προβολή της Julieta του Πέδρο Αλμοδοβάρ, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και το φέρω βαρέως (δεν το χάνω, θα το δω στο σινεμά).

Οι μέρες προχωρούν, οι συνάδελφοι πάνε κι έρχονται, μοιράζονται τις απόψεις τους για τις ταινίες που είδανε και εγώ στο γραφείο «παλεύω» να ξεκλέψω δύο ώρες να φτάσω μέχρι το Δαναό. Άδικος κόπος. Πρώτα τελείωναν οι ταινίες και ύστερα εγώ τη δουλειά.

Έφτασε η τελευταία μέρα και άλλη αναβολή δεν έπαιρνε. Ή θα είχα κι εγώ έστω για μια προβολή να απολαύσω τη μαγεία του Φεστιβάλ ή για ακόμη μία χρονιά θα παρέμενα με τις εντυπώσεις που οι άλλοι βίωναν και μετέφεραν.

Κυριακή, Δαναός, Λιντς και «Μπλε Βελούδο». Το τετράπτυχο της ευτυχίας. Η ταινία που βγήκε στις αίθουσες όταν εγώ είδα το φως του κόσμου (εδώ κάνετε google search) σε ψηφιακά αποκατεστημένη 4K κόπια, διατήρησε αυτούσια την ικανότητά της να τρομάζει και να γοητεύει συνάμα.

Για την ιστορία, το «Μπλε Βελούδο» είναι μια από τις πιο τολμηρές και πρωτότυπες δημιουργίες που γέννησε ποτέ το αμερικανικό σινεμά. Ωστόσο, το πολιτισμικό σοκ της ταινίας του Ντέιβιντ Λιντς εξακολουθεί να μην έχει περάσει, καθώς ο σκηνοθέτης έδινε μεταμοντέρνα υπόσταση στο κλασικό νουάρ και έφερνε παράλληλα στην επιφάνεια όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που η λογοκρισία του παρελθόντος δεν του επέτρεπε να εκφράσει αλλά μόνο να υπονοήσει: Η αρρωστημένη βία, η ψύχωση, ο σαδομαζοχιστικός ερωτισμός και η ηθική αμφισημία του ήρωα έπαιρναν πλέον κεντρική θέση στην οθόνη.

Blue Velvet και… «στα όνειρα είσαι δική μου. Όλη την ώρα». Μακράν η καλύτερη ατάκα της ταινίας, ακόμη κι αν εκείνος που τη λέει είναι ο παρανοϊκός και δυναστικός κακοποιός Ντένις Χόπερ που εκβιάζει τη γοητευτική τραγουδίστρια Ιζαμπέλα Ροσελίνι στον πιο θαρραλέο ρόλο της.

Κλείνοντας, θα πω μόνο πως όσοι δεν έχουν συμμετάσχει ποτέ σε αυτό το Φεστιβάλ, δεν είναι σινεφίλ. Διότι οι έννοιες σινεφίλ και κινηματογραφόφιλος έχουν ποιοτικές διαφορές που μόνο εκεί μπορείς να διαπιστώσεις.
Του χρόνου θα είμαι συνεπής. A bientôt λοιπόν.