NYTimes: Η άρνηση της Γερμανίας, καταστροφή της Ευρώπης
Κάθε μέρα, η Ευρώπη έρχεται πιο κοντά σε μια πλήρη οικονομική καταστροφή. Ωστόσο, η Άγκελα Μέρκελ μπλοκάρει αυτό που χρειάζεται: μια αληθινή διάσωση των πιο αδύναμων οικονομιών από τις πλούσιες χώρες ή την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Τόσο η Μέρκελ όσο και η ομάδα της έχουν λάβει τις προειδοποιήσεις για την επικείμενη καταστροφή, μεταξύ των οποίων και μια πιθανή διάσπαση του ευρώ. Και είναι απολύτως σαφές ότι καμία χώρα, ούτε η Γερμανία, δεν έχει ανοσία.
Η κρίση εξαπλώνεται και απειλεί και το ΑΑΑ της Γαλλίας. Αλλά ακόμη και η Γερμανία απέτυχε σε μια δημοπρασία ομολόγων, κατά την οποία οι επενδυτές αγόρασαν το μισό των ομολόγων που διατίθεντο.
Οι αγορές έχουν διασαφηνίσει ότι μια καταστροφή του ευρώ θα είχε τεράστιο κόστος ακόμη και στην πιο ισχυρή ευρωπαϊκή οικονομία. Αλλά το Βερολίνο επιμένει ότι οι εταίροι του θα πρέπει να πληρώσουν για τις αμαρτίες τους, οι οποίες δεν θα πρέπει να βαρύνουν τους «ενάρετους» γερμανούς φορολογούμενους.
Ωστόσο, απαιτούνται πολύ περισσότερα χρήματα για τη χρηματοδότηση των οικονομιών που δεν μπορούν να δανειστούν.
Αυτό που κάνει την υπόθεση παράλογη είναι ότι η Ευρώπη έχει τους πόρους και οι χώρες με τριπλό «Α», όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Γαλλία θα μπορούσαν να συναινέσουν στα ευρωομόλογα, ώστε να βοηθήσουν τους αδύναμους γείτονές τους. Η καλύτερη λύση βέβαια θα ήταν να εκτυπώσει χρήματα η ΕΚΤ, ώστε να γίνει «δανειστής έσχατης ανάγκης» και να αγοράσει ομόλογα των ευάλωτων οικονομιών.
Αντίθετα, η τελευταία ιδέα της Μέρκελ για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών είναι να ζητήσει από την ευρωζώνη να υπάρξουν κοινοί κανόνες δημοσιονομικής πολιτικής, οι οποίοι δεν έχουν διασαφηνιστεί, καθώς και νέα μέτρα τιμωρίας των χωρών που παραβιάζουν τους στόχους του προϋπολογισμού.
Οι προϋπολογισμοί σαφώς και θα πρέπει να ισοσκελιστούν. Και η ευρωζώνη χρειάζεται μεγαλύτερη δημοσιονομική συνεργασία για να επιβιώσει. Αλλά τώρα, ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η κρίση είναι να δοθούν χρήματα στις αδύναμες χώρες και χώρος για να ανακάμψουν.
Δύο χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης χρέους, θα έπρεπε να είναι σαφές ότι το να πιέζει κανείς τις αδύναμες χώρες κάνει τα πράγματα χειρότερα. Η ύφεση βαθαίνει, περιθώρια δεν υπάρχουν, τα έσοδα μειώνονται και η αποπληρωμή των χρεών δυσκολεύει.
Η Ευρώπη έχει τους πόρους για να διασώσει τις αδύναμες χώρες και να διασωθεί. Αυτό που δεν έχει είναι χρόνο για να το κάνει, καταλήγει το σχόλιο.