Νίκη Λυμπεράκη: Οι αξέχαστες δημοσιογραφικές στιγμές που έχει ζήσει στην καριέρα της

Σε συνέντευξη που παραχώρησε η Νίκη Λυμπεράκη μίλησε για τον ρόλο της μητέρας, τη συμφιλίωση με την εικόνα και τον χρόνο αλλά και τις δημοσιογραφικές στιγμές που έχει ζήσει στην καριέρα της μέχρι τώρα.

«Δεν είχα “προβάρει” ποτέ τον ρολό μου ως μητέρα. Ξέρεις πώς είναι από πριν; Η πραγματικότητα το ξεπερνάει όλο. Είναι τόσο μοναδικό πράγμα. Το παιδί μου είναι προτεραιότητά μου, προσπαθώ βέβαια να έχω μία ισορροπία στην οπτική. Νομίζω ότι το κάνουμε τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες. Από την άλλη, δεν μπορείς να πεις ότι το παιδί είναι το μόνο καταιγιστικό πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή ενός ανθρώπου, γιατί είναι σαν να λες ότι όποιος επέλεξε, ή δεν μπορεί, ή έτυχε να μην κάνει ένα παιδί, η ζωή του δεν έχει νόημα. Έντονη ήταν η ζωή μου πριν, διαφορετικά έντονη είναι και τώρα», είπε στην τηλεόραση του Mega η Νίκη Λυμπεράκη αναφερόμενη στη μητρότητα.

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στο επάγγελμά της. «Σε μία ενημερωτική εκπομπή μετράει το τι “πουλάει” σαν κριτήριο, αλλά κατά τη γνώμη μας –γιατί ως ομάδα αποφασίζουμε- δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Αλλιώς υπάρχουν πολύ εύκολες συνταγές. Εμείς πήραμε και ρίσκα φέτος, δεν ξεκινήσαμε με ανθρώπους που είναι οι τοπ διάσημοι. Δηλαδή το ότι η εκπομπή με τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο της Κοινωνικής Κουζίνας πήγε εξαιρετικά, για εμένα είναι πολύ σημαντικό μήνυμα. Ο κόσμος δεν διψάει μόνο να βλέπει το προφανές, ή το προφανώς δημοφιλές, τον ενδιαφέρει και κάτι που έχει ουσία», δήλωσε η δημοσιογράφος.

«Αυτήν την περίοδο δεν βλέπω τηλεόραση. Καταρχάς, όταν είμαι στο σπίτι αποφεύγω να ανοίγω τηλεόραση, γιατί δεν θέλω να βλέπει το παιδί μία ανοιχτή οθόνη. Αυτό που βλέπω –από τα sites την εισπράττω- είναι μια ατμόσφαιρα “αλληλοσπαραγμού”, λίγο σαν να “τρώμε τις σάρκες μας”. Αν είναι έτσι, δεν είναι ωραίο», συμπλήρωσε.

Αναφορικά με την εικόνα της, είπε: «Ποτέ δεν πίστευα ότι η εικόνα μου είναι κάτι τρομερό, δεν είμαι “γατζωμένη” σ’ αυτή. Εννοείται όμως, ότι δεν μου είναι ευχάριστο. Καμιά φορά μπορεί να τύχει να πιάσω μία παλιότερη φωτογραφία μου και να πω “Ρε παιδί μου, μεγαλώνουμε”. Το θέμα είναι να μεγαλώνουμε συμφιλιωμένοι με την κανονικότητα του πράγματος. Προσωπικά προσπαθώ να σκέφτομαι ποσά ωραία πράγματα έχει τύχει να μπορέσω να κάνω στη ζωή μου, πόσο ωραία πράγματα μου έχουν δοθεί. Δεν είμαι του “ανεκπλήρωτου”, δεν έχω σχέδιο, ούτε απωθημένα».

Τέλος, κατέληξε: «Πολλές φορές έχω αισθανθεί ευτυχία στη δουλειά, αν έχει βοηθηθεί κάποιος ή έχει αλλάξει κάτι. Το αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο που κάναμε με τη “Μεγάλη Εικόνα” το θεωρώ μία πολύ σημαντική ευκαιρία. Νιώθω βλάσφημη αν πω ότι κάναμε ντοκιμαντέρ, άλλα κάναμε μία πολύ καλή προσπάθεια καταγραφής. Θυμάμαι τις νύχτες μετά το Μάτι, σε κάποια έκτακτα, που είχαμε αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι μία κυβερνητική σύσκεψη που είχε γίνει τότε ήταν σικέ. Δηλαδή είχαμε μαρτυρίες που απεδείκνυαν ότι οι άνθρωποι έλεγαν πως δεν υπήρχαν νεκροί, ενώ ήξεραν ότι πάρα πολύ καλά ότι υπήρχαν. Δεν μπορώ να πω ότι είναι μια ευτυχής στιγμή, δεν υπήρχε τίποτα ευτυχές τότε για κανέναν μας σε αυτή τη χώρα, ένα δράμα ήταν. Αισθανόσουν όμως ότι επιτέλεσες με κάποιον τρόπο το «καθήκον» για το οποίο αγάπησες αυτή τη δουλειά».